Περίπου στην ηλικία των 18 μηνών, το παιδί αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι οι υπόλοιποι άνθρωποι έχουν συναισθήματα, όπως και το ίδιο. Επομένως, αυτό το ηλικιακό ορόσημο είναι μια καλή στιγμή για να ξεκινήσουμε να μαθαίνουμε στο παιδί ότι η συμπεριφορά του επηρεάζει τους άλλους. Φυσικά, αυτό είναι πιο εύκολο στα λόγια από ό,τι στην πράξη. Ωστόσο, οι καλοί τρόποι στην πραγματικότητα είναι μια ένδειξη ότι ενδιαφερόμαστε για τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων και έχουν να κάνουν περισσότερο με την ενσυναίσθηση και λιγότερο με τον τρόπο που κρατάμε το πιρούνι.
Ορίστε λοιπόν όσα μπορούμε να κάνουμε ώστε να μεγαλώσουμε παιδιά με καλούς τρόπους.
-Ξεκινάμε από νωρίς
Η ευγένεια είναι στάση ζωής, όχι απλώς ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε όταν είμαστε έξω. Έτσι, είναι σημαντικό να ξεκινήσουμε να μαθαίνουμε στο παιδί καλούς τρόπους από νωρίς, ώστε να γίνουν μέρος της αυθόρμητης συμπεριφοράς του, είτε είναι στο σπίτι είτε έξω.
-Δίνουμε το καλό παράδειγμα
Είμαστε το πρώτο και πιο καθοριστικό πρότυπο για τα παιδιά μας και αυτό ισχύει και στην περίπτωση των καλών τρόπων. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να λέμε «ευχαριστώ» και «παρακαλώ» στον σύζυγό μας, αλλά και γενικά να συμπεριφερόμαστε με σεβασμό στους άλλους. Για παράδειγμα, αν όταν οδηγούμε το παιδί μάς ακούει να βρίζουμε ή μας βλέπει να είμαστε θυμωμένοι, τότε δεν αποτελούμε ένα καλό παράδειγμα προς μίμηση.
-Είμαστε υπομονετικοί
Οι καλοί τρόποι του παιδιού δεν πρόκειται να προκύψουν από τη μία μέρα στην άλλη, επομένως πρέπει να έχουμε υπομονή κι επιμονή. Ένας βασικός κανόνας είναι να μαθαίνουμε στο παιδί μία νέα κοινωνική δεξιότητα κάθε μήνα. Για παράδειγμα, αν το παιδί είναι 2 χρονών, του μαθαίνουμε να λέει «γεια» όταν του μιλάει κάποιος και το επιβραβεύουμε κάθε φορά που το κάνει.
-Κάνουμε μια ομαδική προσπάθεια
Η υιοθέτηση καλών τρόπων προϋποθέτει πολλή εξάσκηση και ενθάρρυνση. Έτσι, πρέπει και οι δύο γονείς αλλά και όσοι προσέχουν το παιδί (π.χ. η γιαγιά) να ενθαρρύνουν -και να αποθαρρύνουν- τις ίδιες συμπεριφορές του παιδιού, έτσι ώστε να μη λαμβάνει μπερδεμένα μηνύματα. Αν για παράδειγμα ο σύζυγός μας αφήνει το παιδί να πετάει το φαγητό του την ώρα που τρώει, ενώ εμείς όχι, τότε το παιδί δεν θα ξέρει τι περιμένουμε από αυτό.