Μέχρι την ηλικία των 2 ετών, κάλο θα ήταν το παιδί να βρίσκεται στο σπίτι του. Μέχρι τα 2 χρόνια, τόσο από σωματική όσο και από συναισθηματική άποψη, είναι καλύτερα ένα παιδί να μένει σε σταθερό, ασφαλές περιβάλλον με ένα πρόσωπο «δικό του» (συγγενής ή μπέιμπι σίτερ). Σ’ αυτή την ηλικία, τα παιδιά προτιμούν την ατομική ενασχόληση μαζί τους. Προτιμούν το χώρο τους και το σεβασμό στις δικές τους ανάγκες και ρυθμούς περισσότερο από ποτέ. Από εκπαιδευτικής πλευράς, σε ένα σπίτι που του απευθύνονται, του μιλούν και σέβονται τους βιορυθμούς του, το παιδί τα έχει όλα. Όσο για το παιχνίδι με τα άλλα παιδιά, τις πιο πολλές φορές τού είναι αδιάφορο, γιατί δεν ξέρει ακόμη να συνεργάζεται και να μοιράζεται. Η κοινωνικότητά του δεν το βοηθάει παρά να υπάρχει σχεδόν μόνο του ή να χαίρεται τη συνύπαρξη με παιδιά παρουσία των γονιών του. Εξάλλου, η καθημερινή βόλτα στην παιδική χαρά και η συναναστροφή με τους συγγενείς φτάνουν.
Κατερίνα Θεοδωρίδου (ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια)