Έχω δύο παιδιά το ένα 7 (αγόρι) και το άλλο 4 (κορίτσι). Το αγόρι είναι ένα παιδάκι που γενικά τον λες «φοβητσιάρη», καλό και ευαίσθητο παιδάκι αλλά και αρκετά ζηλιάρης με την αδερφή του από την στιγμή που ήρθε στη ζωή μας! Την αγαπάει, την σκέφτεται πάντα αλλά και την ζηλεύει και την χτυπάει για να την «μαλώσει» με την πρώτη ευκαιρία!  Το θέμα μου όμως πέρα απ’ όλα αυτά που σας γράφω είναι ότι ενώ όλα είχαν μπει σε μια σειρά σε ότι αφορά τον βραδινό ύπνο κτλ. και πάντα κοιμόταν στο κρεβάτι του χωρίς κανένα πρόβλημα ξαφνικά πριν δύο εβδομάδες χρειάστηκε να μείνει για 3 λεπτά στο σπίτι μόνος του … δηλαδή ενώ ερχόταν ο μπαμπάς του στο σπίτι εγώ επειδή περνούσε η ώρα και έπρεπε να φύγω με την μικρή να την πάω ρυθμική του είπα ότι ο μπαμπάς είναι εδώ λίγο πιο πάνω και τώρα έρχεται στο σπίτι, εμείς φεύγουμε για να προλάβουμε το μάθημα και δεν θα μείνεις μόνος σου παρά μόνο για 3 λεπτά. Φύγαμε και αυτός τρομαγμένος πήρε τηλέφωνο στο κινητό μου αμέσως και του βγήκε λάθος αριθμός… απάντησε κάποια άλλη κυρία και του είπε ότι έχει κάνει λάθος… Εν τω μεταξύ  ήρθε ο μπαμπάς του και αυτός τρομαγμένος άρχισε να κλαίει και να λέει ότι τρόμαξε με όλο αυτό που είχε συμβεί.

Δεν περίμενα ότι από κάτι τόσο μικρό που έγινε, τώρα θα αντιμετωπίζαμε τόσα προβλήματα… δηλαδή φοβάται μην τυχών φύγω από το σπίτι και με ψάχνει κάθε φορά όταν δεν είμαι στο οπτικό του πεδίο και ειδικά το βράδυ που ξυπνάει και έρχεται στο κρεβάτι μας λέγοντας ότι φοβάται να μην φύγω! Του έχω μιλήσει με το καλό και του έχω εξηγήσει ότι δεν πρόκειται να φύγω σε καμία περίπτωση από το σπίτι και να τον αφήσω μόνο του ότι δεν πρέπει να ξυπνάει και να φοβάται γιατί είναι μεγάλο παιδί κτλ. αλλά δεν ακούει τίποτα εκείνη τη στιγμή… μου λέει απλά ότι αν δεν με θέλετε στο κρεβάτι σας θα κάτσω έξω από την πόρτα στο πάτωμα απλά να σε βλέπω ότι είσαι εδώ!

Ταυτόχρονα ξυπνάει και την μικρή που και αυτή θέλει να έρθει στο κρεβάτι μας αλλά αυτή για άλλο λόγο, αυτόν που όλα τα μικρά παιδιά θέλουν! Και έχω προσπαθήσει και με αυτήν με διάφορους τρόπους να της το σταματήσω.  Τα είχα καταφέρει αλλά τώρα που βλέπει τον αδερφό της το άρχισε πάλι και αυτή και κλαίει με αναφιλητά! 

Όπως καταλαβαίνετε το βράδυ μας είναι μία περιπέτεια που κάπως πρέπει να μπει σε μια σειρά… δεν ξέρω όμως τον τρόπο που πρέπει να το χειριστώ και ειδικά για τον μεγάλο που μου φαίνεται πολύ παράλογο όλο αυτό! 

Αναφέρεστε λοιπόν στην ανησυχία σας για το 7χρονο αγόρι  που σας είχε εκδηλώσει κάποιες φοβίες που εντάθηκαν μετά από το συγκεκριμένο περιστατικό που χρειάστηκε να μείνει για λίγο μόνος.  Στο ψυχοσυναισθηματικό στάδιο που βρίσκεται το παιδί σας αναμένεται έχοντας σταδιακά αποκτήσει κάποια εμπιστοσύνη στον εαυτό του για τις γνώσεις και τις δεξιότητες του  να νιώθει μια μεγαλύτερη σιγουριά στο να σας αποχωριστεί. Αυτό που αναφέρετε μοιάζει με μια εκδήλωση άγχους αποχωρισμού, που είναι μια αναμενόμενη συμπεριφορά για παιδιά από 11μηνών έως 18 μηνών και που μπορεί να επαυξηθεί ή να εκδηλωθεί ξανά την πρώτη φορά που θα πάει στο σχολείο ή ακόμη και μετά από ένα περιστατικό που νιώθει ότι μπορεί να απειλείται η σχέση του με τη μητέρα του.

Η γέννηση ενός μικρότερου παιδιού βιώνεται από το μεγαλύτερο αδερφό ως ένα τρίτο πρόσωπο που θα του στερήσει την αγάπη των γονέων ή και των παππούδων. Οπότε είναι αναμενόμενο ο ερχομός του αδερφού  να δημιουργήσει κάποια ανασφάλεια  όσον αφορά τη θέση του μεγαλύτερου παιδιού μέσα στην οικογένεια που άλλες φορές η ανασφάλεια αυτή μπορεί να εκφράζεται με φόβους που έχουν να κάνουν με το ενδεχόμενο απόρριψης του ή και εγκατάλειψης του από τους γονείς. Άλλες φορές μπορεί να εκφράζεται με ζήλια και επιθετικότητα προς το νέο εισερχόμενο μέλος ή και προς τους γονείς.

Επομένως αν το παιδί δεν έχει καταφέρει να αποκτήσει μέχρι αυτή την ηλικία των 7 ετών μια σχετική εμπιστοσύνη στον εαυτό του αλλά και μια βασική εμπιστοσύνη στη σχέση του με τους γονείς του τότε ενδεχομένως  να είναι πολύ ευάλωτος  και να αναζητά συνεχώς την παρουσία σας για να νιώθει ασφάλεια ή ακόμη και να παρερμηνεύει κάποιες φορές τη δική σας την αντίδραση απέναντι του ως τιμωρία ή και ως απόρριψη { για αυτά που σκέφτηκε ή που έκανε στο μικρότερο αδερφάκι του για παράδειγμα}.

Θα σας συνιστούσα να εστιάσετε την προσοχή σας στην ενδυνάμωση του εαυτού του αλλά και στην εξασφάλιση ότι δεν πρόκειται ποτέ να σας χάσει ότι και αν κάνει ότι και αν σκέφτεται γιατί η  αποδοχή και η αγάπη σας είναι άνευ όρων. Και αυτό το χτίζεται σταδιακά μαζί του με ενθάρρυνση , παρότρυνση να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και σταδιακή απομάκρυνση δική σας εκεί που μπορεί να τα καταφέρει. Σίγουρα είναι πολύ καθησυχαστικό για τα παιδιά το να κοιμούνται στο κρεβάτι των γονέων όμως αυτό μπορεί να γίνει συνήθεια και πάντα να υπάρχουν αφορμές για να βρεθούν εκεί μαζί σας. Οπότε προτείνεται να τα βάζετε πίσω στο κρεβάτι τους και να τα ηρεμείτε εκεί με ένα παραμύθι, με ένα νανούρισμα μέχρι να ηρεμήσουν και να αποκοιμηθούν.

Αν παρόλα αυτά βλέπετε ότι οι συμπεριφορές αυτές επιμένουν για δύο και παραπάνω μήνες τότε μπορείτε να αποτανθείτε σε ψυχολόγο προκειμένου να γίνει συναισθηματική αξιολόγηση του παιδιού .

Αγγελική Παρίου   (Ψυχολόγος – ειδική παιδαγωγός – ομαδική αναλύτρια)