Μια μαμά εξομολογείται πόσο φοβόταν στην εγκυμοσύνη της έχοντας βιώσει την εμπειρία της αποβολής.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνη τη στιγμή. Ήμουν ξαπλωμένη στο ιατρείο του γυναικολόγου μου, περιμένοντας με αγωνία ν’ ακούσω για πρώτη φορά το χτύπο της καρδιάς του μωρού μου. Το είχα φανταστεί πώς θα ήταν να βλέπω κάτι μικροσκοπικό να τρεμοπαίζει στην οθόνη, νιώθοντας έντονα τη ζωή που κουβαλάω μέσα μου. Ποτέ, όμως, δεν είχα φανταστεί το γιατρό να με κοιτάζει λέγοντάς μου: «Λυπάμαι, δεν υπάρχει καρδιακός παλμός».
Αυτή τη στιγμή την κουβαλάω μέσα μου, μετά από 7 χρόνια και 2 παιδιά. Η αποβολή είναι μια πληγή που ποτέ δεν κλείνει τελείως. Δεν έχει σημασία πόσος καιρός έχει περάσει, η σκιά της απώλειας παραμένει για πάντα. Για μένα, η εμπειρία της αποτυχημένης εγκυμοσύνης ήταν όντως πολύ δύσκολη. Αυτό, όμως, που ήταν ακόμα πιο δύσκολο -και δεν το περίμενα καθόλου- ήταν το να είμαι έγκυος ξανά μετά την αποβολή. Ήθελα να χαρώ για την εγκυμοσύνη μου. Αλλά βαθιά μέσα μου, ήμουν τρομοκρατημένη. Ανάμεσα στους φόβους και τις εμμονές για όλα εκείνα που μπορούσα ή δεν μπορούσα να κάνω, ήμουν ράκος για 9 ολόκληρους μήνες. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που μια εγκυμοσύνη είναι διαφορετική μετά από μια αποβολή, αλλά για μένα οι εξής 5 είναι οι πιο σημαντικοί…
1. Ο φόβος για το άγνωστο
Όταν έμεινα έγκυος στην κόρη μου, έτρεμα στο πρώτο ραντεβού με το γιατρό. Η ανακούφιση μετά τον καρδιακό παλμό έδωσε τη θέση της στον πανικό μόλις έμαθα ότι τα επίπεδα της προγεστερόνης μου ήταν χαμηλά. Ο εφιάλτης συνεχιζόταν: ήμουν παγιδευμένη σ’ ένα σώμα που δεν έκανε αυτό που έπρεπε. Ακόμα κι όταν πέρασε το πρώτο τρίμηνο, ο φόβος και το άγχος μιας αποβολής ήταν ακόμα εκεί.
2. Η μοναξιά
Την πρώτη εγκυμοσύνη μου την ανακοινώσαμε στους δικούς μας αμέσως. Στη δεύτερη εγκυμοσύνη μου, είχα αποφασίσει ότι δεν θα κάνω το ίδιο λάθος. Περιμέναμε πολύ καιρό μέχρι να το πούμε οπουδήποτε, κάτι που μ’ έκανε να νιώθω προστατευμένη από τη μία, αλλά πολύ μόνη από την άλλη. Η εγκυμοσύνη μου ήταν ένα μυστικό, αντί για ένα χαρμόσυνο νέο. Τα κρατούσα όλα μέσα μου, ακριβώς τη στιγμή που είχα τόση ανάγκη τις φίλες μου και την οικογένειά μου.
3. Οι ενοχές και η αυτοαμφισβήτηση
Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου, συχνά αμφισβητούσα τις αποφάσεις μου, ανησυχώντας μήπως κάνω κάτι λάθος. Ήμουν πολύ ανήσυχη στη δουλειά, μην κουραστώ, μην κάνω απότομες κινήσεις, μην ανέβω σκάλες (δεδομένου ότι δεν ήξερε και κανείς ότι ήμουν έγκυος). Μετά από μια αποβολή, είναι πολύ εύκολο να βαφτίσεις «επικίνδυνο» το οτιδήποτε και μετά να κατηγορείς τον εαυτό σου. Πολύ μεγάλο το βάρος για να το κουβαλάς…
4. Η αγωνία της πρωινής ναυτίας
Οι περισσότερες γυναίκες σιχαίνονται την πρωινή ναυτία. Εγώ την ποθούσα διακαώς. Λαχταρούσα τη φυσική διαβεβαίωση ότι τα πράγματα πήγαιναν «όπως έπρεπε» μέσα μου. Ήθελα απεγνωσμένα να ξέρω ότι το μωρό μου ήταν εκεί και μεγάλωνε φυσιολογικά. Η απουσία της πρωινής ναυτίας ήταν για μένα κάτι σαν τιμωρία.
5. Ο φόβος της χαράς
Για πολύ καιρό, κάθε μου φράση σχετικά με την εγκυμοσύνη μου συνοδευόταν από ένα «αν»: «αν πάει καλά η εγκυμοσύνη μου», «αν γεννηθεί το μωρό»… Φοβόμουν να δείξω ενθουσιασμό, μην τυχόν και η χαρά μου ξεπεράσει τα επιτρεπτά όρια. Φοβόμουν να φτιάξω το παιδικό δωμάτιο, ν’ αγοράσω παιδικά ρουχαλάκια ή ακόμα και να σκεφτώ πιθανά ονόματα. Κοιτάζοντας πίσω, εύχομαι να είχα επιτρέψει στον εαυτό μου να χαρεί περισσότερο. Αλλά οι πληγές μου ήταν ακόμα πρόσφατες και απλά δεν ήθελα να τρέφω ελπίδες που πιθανόν να μου άνοιγαν άλλη μία…
Από τη Meredith Hale, συγγραφέα του βιβλίου «Mommy A to Z: An Encyclopedia of the Joys, Wonders, and Absurdities of Motherhood».