Ως γονείς, πολλές φορές θέλουμε να είμαστε τέλειοι για τα παιδιά μας. Θέλουμε να τα προστατεύουμε, να τα καθοδηγούμε σωστά και να μην κάνουμε λάθη. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι τα λάθη είναι φυσιολογικά και, μάλιστα, είναι αναγκαία για την ανάπτυξη των παιδιών.
Όταν τα παιδιά βλέπουν ότι οι γονείς τους κάνουν λάθη, καταλαβαίνουν ότι η αποτυχία είναι μέρος της ζωής. Αισθάνονται ότι μπορούν να συνεχίσουν να προσπαθούν χωρίς να χάνουν την αξία τους. Αυτή η εμπειρία τους δίνει αυτοπεποίθηση, μειώνει την πίεση να είναι πάντα άψογα και τα προετοιμάζει να αντιμετωπίσουν δυσκολίες με ψυχραιμία.
Διαβάστε επίσης: Quiet time και time-out: Είναι οι λύσεις για καλύτερη διαχείριση της συμπεριφοράς των παιδιών;
Αν παραδεχόμαστε τα λάθη μας και ζητάμε συγγνώμη με απλά λόγια, δείχνουμε στα παιδιά ότι όλοι μπορούν να κάνουν λάθη και να τα διορθώσουν. Φράσεις όπως «Συγγνώμη που φώναξα» ή «Λυπάμαι, δεν έπρεπε να το πω έτσι» διδάσκουν στα παιδιά την ευθύνη και την ενσυναίσθηση, και τα βοηθούν να αντιμετωπίζουν τα δικά τους λάθη με ηρεμία.
Το πιο σημαντικό που μπορούμε να διδάξουμε στα παιδιά είναι ότι τα λάθη δεν τα καθορίζουν, αλλά τα βοηθούν να εξελιχθούν. Όταν ένα παιδί μαθαίνει να αγκαλιάζει τα λάθη του, χτίζει ανθεκτικότητα, αυτοπεποίθηση και διάθεση για διαρκή μάθηση. Ως γονείς, η δική μας στάση απέναντι στα λάθη επηρεάζει τον τρόπο που θα τα αντιμετωπίσουν τα παιδιά μας. Ας τα βοηθήσουμε να δουν τα λάθη ως φίλους που τους δείχνουν τον δρόμο προς την επιτυχία.
Τα παιδιά μαθαίνουν από το παράδειγμα
Τα παιδιά μαθαίνουν περισσότερα από ό,τι βλέπουν παρά από ό,τι ακούν. Αν θέλουμε να είναι δραστήρια, πρέπει να τα βλέπουν να κινούμαστε εμείς. Αν θέλουμε να σέβονται τους άλλους, πρέπει να βλέπουν ότι και εμείς σεβόμαστε τους γύρω μας.
Οι καθημερινές μας συμπεριφορές, οι λέξεις που χρησιμοποιούμε και ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες γίνονται μαθήματα. Με αυτόν τον τρόπο, τα παιδιά καταλαβαίνουν τι σημαίνει υπευθυνότητα, υπομονή, επιμονή και πώς να διαχειρίζονται συναισθήματα όπως η απογοήτευση ή η λύπη.
Τα λάθη είναι φυσιολογικά και αναπόφευκτα στη ζωή ενός γονέα. Το κλειδί είναι να τα αντιμετωπίζουμε με ειλικρίνεια και θετική στάση, να ζητάμε συγγνώμη όταν χρειάζεται και να δείχνουμε στα παιδιά ότι η αξία τους δεν καθορίζεται από τις επιδόσεις τους, αλλά από το ποιοι είναι.
Όταν τα παιδιά μεγαλώνουν βλέποντας ότι τα λάθη είναι ευκαιρίες για μάθηση και όχι αποτυχία, αναπτύσσουν αυτοπεποίθηση, ανθεκτικότητα και θετική στάση απέναντι στη ζωή. Έτσι μαθαίνουν να προσπαθούν, να διορθώνουν, να ξεκινούν ξανά και να πιστεύουν στον εαυτό τους.
