Υπάρχει τέλεια μητρότητα, άραγε, ή όλο αυτό είναι ένας μύθος; Και στ’ αλήθεια πόσο μας πληγώνει ο μύθος της τέλειας μητρότητας; To περιοδικό Time στο τεύχος Οκτωβρίου ήταν αφιερωμένο στην τέλεια εικόνα της μητρότητας. Στο εκτενές του αφιέρωμα η δημοσιογράφος και βοηθός αρχισυντάκττη περιοδικού Claire Howorth Η δημοσιογράφος έκανε ένα εκτενές αφιέρωμα με συνεντεύξεις και μαρτυρίες για το πώς αναγκάζεται η σύγχρονη γυναίκα να ακολουθήσει τα «κλισέ φαντάσματα» της τέλειας μαμάς: Γέννα με φυσιολογικό τοκετό και υποχρεωτικό θηλασμό μέχρι τα δύο χρόνια του μωρού. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε από το SurveyMonkey Audience, και τα αποτελέσματα ήταν αληθινά συγκλονιστικά. Οι μισές σχεδόν από αυτές τις γυναίκες ένιωθαν συναισθήματα όπως λύπη, ντροπή, ενοχή ή θυμό, κυρίως λόγω απροσδόκητων επιπλοκών και έλλειψης υποστήριξης, κατά τη διάρκεια του τοκετού τους.  Περισσότερο από το 70% των μαμάδων αισθάνθηκε πίεση, προκειμένου να αποφύγει την επισκληρίδιο, ή την καισαρική. 

Περισσότερες από τις μισές γυναίκες δήλωσαν ότι αν και ο φυσιολογικός τοκετός ήταν όντως σημαντική, ωστόσο το 43% παραδέχθηκε ότι θα ήθελε  επισκληρίδιο, ενώ και το 22% παραδέχθηκε ότι τελικά υποβλήθηκε σε απρογραμμάτιστη καισαρική. Αλλά τα αποτελέσματα της έρευνας ήταν εξίσου ενδιαφέροντα και για το θηλασμό Από το 20% των νέων μαμάδων που σχεδίαζε να θηλάσει για τουλάχιστον ένα χρόνο, λιγότερες από τις μισές το κατάφεραν. Η πλειοψηφία των μαμάδων που συμμετείχαν στην έρευνα, καθώς και εκείνοι στους οποίους μίλησε η δημοσιογράφος παίρνοντας δεκάδες πρόσθετες συνεντεύξεις, επεσήμαναν ότι η κύρια πηγή πίεσης ήταν κυρίως η κοινωνία, οι γιατροί καθώς και οι έλλες μαμάδες που θεωρούσαν ότι έκαναν το σωστό. «Φαίνεται πώς ένα νέο είδος της «ντροπιασμένης μαμάς» έχει ξεπεταχτεί τελευταία στην κοινωνία», λέει στο άρθρο της η δημοσιογράφος Claire Howorth. «Μόνον έτσι μπορεί να εξηγηθεί το γιατί όλες αυτές οι γυναίκες που μίλησα, βιώνουν τη διαδικασία της μητρότητας ως…αποτυχία». Μια από αυτές τις γυναίκες που υποβλήθηκε σε τεχνητούς πόνους, είπε ότι ένιωθε τελείως αποτυχημένη. Κάποια άλλη που ήθελε να γεννήσει φυσιολογικά και τελικά ενέδωσε σε επισκληρίδιο,  δήλωσε ότι ένιωθε απαίσια επειδή δεν είχε «εμπιστευτεί» το σώμα της. Τα συναισθήματα ήταν παρόμοια και ακόμη πιο έντονα μεταξύ των μητέρων που είτε δεν μπορούσαν να θηλάσουν είτε έπρεπε να σταματήσουν για «εγωιστικούς» λόγους. Οι εγωιστικοί αυτοί λόγοι ήταν οι αιμορραγικές θηλές, η έλλειψη ύπνου, ή η υποχρεωτική επιστροφή στην εργασία. Φυσικά αυτό που ήθελαν αυτές οι μητέρες – αυτό που όλοι γνωρίζουμε ότι ήθελαν – ήταν ένα υγιές μωρό. Αλλά αυτό που έχει χαθεί στην κακοφωνία του άγχους ήταν το άλλο εξίσου σημαντικό που κάθε μαμά θέλει: να απολαύσει την ομορφιά της μητρότητας. Στο εκτενές αυτό ρεπορτάζ η δημοσιογράφος ρώτησε την κλινική καθηγήτρια μαιευτικής στο Ιατρικό Τμήμα του Yale, Mary Jane Minkin, για το κατά πόσο αυτά τα συναισθήματα συμμερίζονταν και άλλοι. Και εκείνη απάντησε, ότι  οι γυναίκες τα τελευταία χρόνια νιώθουν μια παράλογη επιθυμία να τα κάνουν όλα φυσιολογικά. Και όσον αφορά τη γέννα αλλά και το θηλασμό. Και σε αυτό συμφώνησε και η Catherine Monk, ψυχολόγος και αναπληρωτής καθηγητής στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Columbia, η έρευνα της οποίας επικεντρώνεται στο μητρικό άγχος.  Υπάρχει μια δικτατορία σχετικά με τη μητρότητα, για το τι είναι σωστό και τι λάθος. Αν δεν κάνετε αυτό είστε λάθος, αν κάνετε το άλλο είστε σωστές. Το αποτέλεσμα είναι «ένα είδος υπερβολής σε κάτι πολύ απλό όπως είναι η μητρότητα. Και βέβαια αυτή η υπερβολή ενισχύεται κυρίως από το Διαδίκτυο και τα κοινωνικά μέσα». Μεταξύ των 112.693 φανατικών hashtag για το θηλασμό (#nationalbreastfefeweekweek και #worldbreastfeedingweek), υπάρχουν και κάποιες αμετανόητες μαμάδες που μιλούν ειλικρινά, για αυτά τα τόσο «ευαίσθητα» θέματα όπως ο θηλασμός ή ο φυσιολογικός τοκετός. Το θέμα της μαμάς blogger Angela Burzo, με τίτλο «Αυτή η φωτογραφία απεικονίζει την πραγματικότητά μου» και θέμα πόσο σκληρός είναι ο θηλασμός, έγινε viral, χάρη στην καθηλωτική του ειλικρίνεια. Αντίστοιχα το δημοφιλές blog της LaTonya Yvette, αποτελεί πρότυπο ειλικρινούς μητρότητας. Όπως χαρακτηριστικά λέει η Yvette: «Οι ιστορίες που μοιράζομαι ως μητέρα  συνδέονται άμεσα με το τι είδους μητέρα είμαι. Η μητρότητα στην εποχή της άμεσης επικοινωνίας δεν έχει ανάγκη από μύθους. Τα κοινωνικά μέσα μπορούν εξίσου εύκολα να βοηθήσουν, ώστε να μοιραζόμαστε όλες οι γυναίκες-μαμάδες τις εμπειρίες μας. Οι μαμάδες πρέπει να παραμείνουν μαζί, έστω κι αν περπατούν  σε ξεχωριστά μονοπάτια. Πρέπει να εντοπίσουμε τα πρότυπα και να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχουν πρότυπα. Πρέπει να μιλήσουμε για τις αποτυχίες μας και να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχουν αποτυχίες. Γιατί όλες είμαστε μαμάδες».