Είσαι μαμά; Τότε ζεις την απόλυτη τρέλα

Η τρυφερότητα που νιώθουμε όταν το παίρνουμε αγκαλιά, η χαρά του πρώτου του χαμόγελου… το να είσαι μαμά δεν είναι απλώς όμορφο, είναι μαγικό.

Όμως, περιττό να το κρύψουμε, το να είσαι μητέρα δεν είναι μόνο αυτά. Στην Αμερική κυκλοφόρησε πριν λίγα χρόνια ένα βιβλίο που έγινε μπεστ-σέλερ. Είχε τίτλο «Η απόλυτη τρέλα, μητρότητα στα χρόνια του άγχους» (Perfect madness, motherhood in the age of anxiety) και η θεωρία της συγγραφέως του, της Τζούντιθ Γουόρνερ, είναι απλή.

Διχασμένες ανάμεσα σε επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις, με πολλά μέτωπα ανοιχτά, χωρίς ουσιαστική βοήθεια, οι σημερινές μητέρες εξαντλούνται. Και καταβάλλουν όλο και μεγαλύτερη προσπάθεια να παραμείνουν ήρεμες. Στις ΗΠΑ, το 30% των μητέρων υποφέρει από κατάθλιψη. Όποια έχει ένα παιδί και μια δουλειά το ξέρει, υπάρχουν στιγμές στις οποίες πραγματικά θα ήθελες να εξαφανιστείς. Αγαπάμε το παιδί μας, πιστεύουμε στη δουλειά μας, αλλά το να προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα με το γραφείο, το τάισμα του μωρού, τον προϊστάμενο, τη μαμά μας, την παρουσίαση του προϋπολογισμού, τη μπέιμπι-σίτερ που αρρώστησε και δεν θα έρθει μέχρι το τέλος της εβδομάδας και να βρει και ο σύζυγος έτοιμο φαγητό, είναι πάρα πολύ.

Προσπαθούμε πάντα να δίνουμε όσα περισσότερα μπορούμε. Στη δουλειά και το σπίτι. Γινόμαστε κομμάτια. Δεν είμαστε βιονικές γυναίκες και καμιά φορά δεν νιώθουμε καν γυναίκες, τόσο πιεσμένες από παντού που ίσα που έχουμε χρόνο να περάσουμε λίγη μάσκαρα στα μάτια μας (συνήθως κοιτάζοντας στο καθρεφτάκι ενός αυτοκινήτου παρκαρισμένου μπροστά από τον παιδικό σταθμό).

«Μια μέρα συνειδητοποίησα ότι ναι μεν είχα γίνει η τέλεια μητέρα, αλλά κοιμόμουν πάνω στο γραφείο μου στη δουλειά. Και ότι όταν πλησίαζε Σαββατοκύριακο, αντί να χαίρομαι, με έπιανε πανικός», εξομολογείται η Τζούντιθ Γουόρνερ. Για ποιο λόγο; Απαιτούμε τόσα πολλά από τον εαυτό μας… Δεν μπορούμε να είμαστε η ιδανική μητέρα, ούτε η τέλεια επαγγελματίας. Μπορούμε να είμαστε καλές μαμάδες και σωστές συνεργάτιδες. Αλλά υπό έναν όρο: σταματώντας να κατηγορούμε τον εαυτό μας αντί για την κοινωνία και αρχίζοντας να διεκδικούμε τη βοήθεια την οποία δικαιούμαστε.

Και από την άλλη πλευρά, η κοινωνική πολιτική στην χώρα μας είναι απλά…ανύπαρκτη! Με αποτέλεσμα, οι μαμάδες εξακολουθούν να φορτώνονται το 90% των ευθυνών, από το διάβασμα των παιδιών μέχρι την οργάνωση του σπιτιού και τη βοήθεια των ηλικιωμένων μελών της οικογένειας. Δεν είναι παράξενο ότι εξαντλούνται. 

Τελικά, μήπως η σθεναρή διεκδίκηση αλληλεγγύης και συνεργασίας είναι η μόνη λύση; Μάλλον ναι. Επιστρατεύστε ακόμη και τις φίλες σας.

«Εργάζομαι με πλήρη απασχόληση και έχω δίδυμα τριών ετών. Υπάρχουν μέρες που νομίζω ότι πραγματικά δεν θα τα βγάλω πέρα. Η μεγάλη μου τύχη είναι ότι έχουμε γίνει φίλες με τις άλλες μαμάδες του παιδικού σταθμού. Αυτό μας επιτρέπει να ζητάμε και να προσφέρουμε βοήθεια όποτε είναι δυνατό. Εάν η μία από εμάς μπορεί να πάρει το παιδί στο σχολείο σκέφτεται την άλλη, εάν το Σαββατοκύριακο υπάρχει κάποια δουλειά που πρέπει να γίνει, τα παιδιά μας παίζουν μαζί για μια-δυο ώρες και κάποια άλλη φορά ανταποδίδουμε τη χάρη. Είναι ένα μικρό σύστημα αλληλεγγύης μεταξύ μαμάδων, αλλά αποδεικνύεται πολύτιμο». λέει η Χριστίνα, 35 ετών, ιδ. Υπάλληλος.

Ανταλλάξτε ιδέες με άλλες μαμάδες, σίγουρα θα έχουν τις ίδιες ανάγκες με σας και θα βρείτε τη λύση.

–  Ζητήστε από το σύντροφό σας να μοιραστείτε τις ευθύνες του σπιτιού. Ακόμη και τις πιο μικρές.

–  Επιτρέψτε στον εαυτό σας να έχει βοήθεια στο σπίτι, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα περιοριστεί ο προϋπολογισμός των διακοπών σας.

–  Ζητήστε από όλους (αλλά από όλους) να συνεργάζονται. Ακόμη και ένα παιδάκι τριών ετών μπορεί να μάθει να στρώνει το τραπέζι.

–  Κλέψτε δύο ώρες την εβδομάδα μόνο για τον εαυτό σας. Γυμναστήριο, κομμωτήριο, ύπνος, δεν έχει σημασία. Το δικαιούστε, για να είστε καλά.

–  Δουλέψτε σκληρά, αλλά ξεκαθαρίστε το στον προϊστάμενο: υπερωρίες μόνο εάν είναι πραγματικά αναγκαίες.

–  Μην ντρέπεστε να μιλάτε με τους άντρες συναδέλφους σας για το πόσο δυσκολεύεστε να οργανώσετε τη ζωή σας. Δεν είναι ταμπού να έχεις οικογένεια, θα το ξέρουν και οι ίδιοι.