1. Απειλείτε το παιδί ότι θα το εγκαταλείψετε Έχει συμβεί σε όλους μας. Φτάνει η ώρα να φύγετε από το πάρκο και τα παιδιά τρέχουν, κρύβονται, και γενικά αρνούνται να φύγουν. Η τακτική αυτή του εκβιασμού, λέει ο δόκτωρ L. Alan Sroufe, καθηγητής ψυχολογίας στο University of Minnesota’s Institute of Child Development, μας φαίνεται κάποιες φορές πολύ «δελεαστική» για να συμμορφωθούν αλλά θυμηθείτε ότι η απειλή της εγκατάλειψης είναι εξαιρετικά επιζήμια για τα παιδιά. Η αίσθηση του δεσίματος με τους γονείς, είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στην ανάπτυξη του παιδιού, ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια. Η απειλή εγκατάλειψης, ακόμα και με φαινομενικά ανάλαφρο τρόπο, μπορεί να ταρακουνήσει τα θεμέλια της ασφάλειας που αντιπροσωπεύετε στα μάτια του. Έτσι, την επόμενη φορά προσπαθήσετε με απλά λόγια να του εξηγήσετε πως έχει η κατάσταση. Αν ήρθε η ώρα να φύγετε από το πάρκο, προετοιμάστε το πρώτα, δεδομένου ότι οι απότομες αλλαγές είναι δύσκολες για τα παιδιά. Στη συνέχεια υπενθυμίστε το κάθε λεπτό που περνάει, έτσι ώστε να προετοιμαστεί ψυχολογικά. 2. Τους λέτε ψέματα Ένας απλός, αλλά εξαιρετικά σημαντικό κανόνας στην ανατροφή των παιδιών είναι: Μην λέτε στα παιδιά ποτέ ψέματα, ακόμη κι αν πιστεύετε ότι κάποια ψέματα προστατεύουν τον συναισθηματικό τους κόσμο, λέει ο δόκτωρ Alan Sroufe.  Ακόμη κι όταν δεν είμαστε σίγουροι, πώς να χειριστούμε κάποιες δύσκολες καταστάσεις, είναι πολύ σημαντικό, να λέμε την αλήθεια. Αρκεί η εξήγηση που θα δώσουμε να είναι κατάλληλη για την ηλικία του παιδιού. Ένα πολύ μικρό παιδί δεν έχει ανάγκη από μια λεπτομερή εξήγηση του θανάτου. Λέγοντάς του ότι ήταν πολύ ηλικιωμένο το ζώο, και  οι γιατροί δεν μπορούσαν να το κάνουν καλά, μπορεί να είναι αρκετό για το παιδί. Την επόμενη λοιπόν φορά που θα σκεφτείτε να του πείτε ένα μικρό ψέμα, προτιμήστε να πείτε την αλήθεια και παράλληλα όμως βοηθήστε το να τα βγάλει πέρα με «την πάλη των συναισθημάτων του». Μακροπρόθεσμα θα είναι πολύ καλύτερα για την ψυχική υγεία του. 3. Αγνοείτε τη δική σας άσχημη συμπεριφορά Να θυμάστε ότι τα παιδιά μαθαίνουν με βάση αυτά που βιώνουν, λέει ο David Elkind, ειδικός αναπτυξιολόγος στο Tufts University. Απορροφούν σαν σφουγγάρια τα πάντα γύρω τους, και είναι εξαιρετικά ικανά να μαθαίνουν και να αντικατοπτρίζουν τις καλές και κακές συμπεριφορές, ακόμα και από τότε που είναι πολύ μικρά. Αντανακλώντας στον εαυτό μας, την συμπεριφορά που περιμένουμε από τα παιδιά μας, είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε ως γονείς. Θυμηθείτε ότι αυτά που κάνετε, επηρεάζουν πολύ περισσότερο το παιδί, σε σχέση με αυτά που λέτε. Έτσι για παράδειγμα, εάν θέλετε το παιδί σας να σέβεται τον άλλον και να είναι ευγενικό, να δείχνετε και εσείς ανάλογη συμπεριφορά, ακόμα και όταν είστε θυμωμένοι ή διαφωνείτε με κάποιον. 4. Υποθέτετε ότι αυτό που «δούλεψε» στο πρώτο σας παιδί, θα λειτουργήσει και στο δεύτερο Ένα  από τα μεγαλύτερα προβλήματα με τις συμβουλές ανατροφής, είναι ότι η ίδια μέθοδος δεν ταιριάζει σε όλους, λέει χαρακτηριστικά ο Dr. Elkind. Υπάρχει μάλιστα μια χαρακτηριστική παροιμία  που λέει ότι «το ίδιο βραστό νερό που σκληραίνει το αυγό, μαλακώνει το καρότο».  Η  ίδια συμπεριφορά, μπορεί να έχει διαφορετικά αποτελέσματα ανάλογα με την προσωπικότητα του κάθε παιδιού. Γι’ αυτό και είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε ότι αυτό που λειτούργησε καλά για ένα παιδί, δεν σημαίνει ότι απαραίτητα θα λειτουργήσει το ίδιο  και για τα άλλα. 5. Πανικοβάλλεστε όταν το παιδί δεν τηρεί κάποιον κανόνα Οι περισσότεροι γονείς έχουν διαμορφωμένες απόψεις  για τα πράγματα που είναι για το καλό των παιδιών τους, μας λέει ο George Scarlett, παιδοψυχίατρος στο Eliot-Pearson Department of Child Development του Tufts University. Έτσι, όταν  το παιδί κάνει κάτι που το θεωρούν κακό, στεναχωριούνται και εκνευρίζονται πολύ. Όμως μια «κακή» δραστηριότητα που γίνεται αραιά (όπως η ενασχόληση με βιντεοπαχνίδια) , δεν θα είναι πολύ επιζήμια για την ανάπτυξη του παιδιού σας, εάν το υπόλοιπο 99 % των δραστηριοτήτων του είναι ευθυγραμμισμένες με τις πεποιθήσεις σας. Να θυμάστε ότι αν ένα παιδί μεγαλώνει με αγάπη, σε ένα καλό οικογενειακό περιβάλλον, τότε  οι «κακές» δραστηριότητες δεν θα έχουν αρνητικό αντίκτυπο στην ανάπτυξη του. 6. Τιμωρείτε το παιδί επειδή συμπεριφέρεται ανώριμα Εννοείται πως ακόμη κι όταν τα παιδιά γίνονται νήπια μπορεί να εκφράσουν το θυμό τους χτυπώντας ένα παιδάκι, ή πετώντας πράγματα. Αυτή είναι μια απόλυτα φυσιολογική συμπεριφορά για ένα παιδί, μας λέει ο δόκτωρ Tovah Klein, διευθυντής στο τμήμα ανάπτυξης Barnard Toddler Center του Columbia University. Ιδιαίτερα όταν το παιδί αυτό δεν έχει ωριμάσει συναισθηματικά .Αντί λοιπόν να τιμωρείτε τις συναισθηματικές εξάρσεις του, βοηθήστε το να καταλάβει τους λόγους που κάνει ότι κάνει και εξηγήστε του, ότι υπάρχουν καλύτεροι τρόποι να εκφράζει τα συναισθήματα του. 7. Είστε περισσότερο φίλοι με τα παιδιά, παρά γονείς! Αυτό είναι ένα συχνό λάθος που κάνουν οι γονείς, ιδίως όσο μεγαλώνουν τα παιδιά τους λέει η παιδίατρος Sue Hubbard. Όλοι οι γονείς θέλουν τα παιδιά τους να τους επιζητούν και να τους αγαπάνε , οπότε είναι εύκολο να διολισθήσουν στο ρόλο του φίλου, παρά στο ρόλο του γονέα. Είναι όμως πολύ σημαντικό να παραμείνουν γονείς και να βρουν τη σωστή ισορροπία στη σχέση τους με το παιδί. 8. Πιστεύετε ότι είστε απόλυτα υπεύθυνοι (ή καθόλου υπεύθυνοι) για τη ανάπτυξη  του παιδιού σας Όλοι έχουμε επίγνωση της σημασίας που έχει η ανατροφή που δίνουμε στα παιδιά.Όμως μερικές φορές δίνουμε μυθικές διαστάσεις  στο πόσο μπορούμε να επηρεάσουμε την πορεία ενός παιδιού, λέει ο Hans Steiner, υπεύθυνος του ψυχιατρικού τμήματος στο Stanford University. Το να γίνετε ένας γονιός γεμάτος άγχος και ενοχές  είναι ένας σίγουρος τρόπος για να χαλάσετε τα παιδιά σας.  Υπάρχουν πολλοί άλλοι παράγοντες εκτός από εσάς που επηρεάζουν την προσωπικότητα και την ανάπτυξή των παιδιών: τα γονίδια, άλλα μέλη της οικογένειας, το σχολείο, οι φίλοι. Έτσι, αν κάτι πάει στραβά, μην το πάρετε προσωπικά , δεδομένου ότι δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι φταίτε εσείς. Από την άλλη όμως,  μην θεωρήσετε ότι δεν  έχετε κανένα ρόλο στην ανάπτυξη του παιδιού σας. Μερικοί άνθρωποι το βλέπουν ανάποδα, ότι οι επιτυχίες και τα προβλήματα των παιδιών οφείλονται κυρίως στα γονίδια ή στους δάσκαλους στο σχολείο, και όχι στους ίδιους. Και οι δύο ακραίες απόψεις, είναι λάθος. Η ανατροφή που θα του δώσετε είναι σημαντική στη ζωή του παιδιού, αλλά δεν είστε ο μόνος παράγοντας που θα καθορίσει την πορεία του.