Η Έλφι Γουέλφι είναι μια μικροσκοπική μαμά, με φουσκωτά μαλλιά στα χρώματα του ουράνιου τόξου. Είναι κτηνίατρος και τον άντρα της τον λένε Σάμι Γουάμι. Και οι δυο τους «κατοικούν» στο μυαλό του πεντάχρονου Τζορτζ και είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα που αναφέρει στο βιβλίο της Imaginary Friends and the Children who create them (Φανταστικοί φίλοι και τα παιδιά που τους επινοούν) η αμερικανίδα ψυχολόγος Μάρτζορι Τέιλορ. Όταν ο μικρούλης Τζορτζ βλέπει τη μαμά του κατσούφα, της λέει πως η Έλφι Γουέλφι πάντα χαμογελάει. Άλλοτε, όταν ο ίδιος είναι άτακτος λέει στη μαμά του πως η κυρία Έλφι δεν θα τον μάλωνε ποτέ. Προσπάθεια χειρισμού ή πονηριά; Ό,τι κι αν είναι πρόκειται τουλάχιστον για ένα ευφυές δημιούργημα. Ο φίλος του εξάχρονου Νικόλα είναι άσος στο σκέιτμπορντ. Ο Νικόλας τον έχει πάντα στην τσέπη του κι εκείνος τον περιμένει υπομονετικά κάθε μέρα στο σχολείο και στην επιστροφή τον ανεβάζει στο σκέιτμπορντ και γυρίζουν στο σπίτι παρέα. Τα περισσότερα παιδιά επινοούν τέτοιου είδους φανταστικούς φίλους. Άλλα για να νιώσουν πιο σίγουρα και δυνατά, άλλα πάλι για να έχουν απλώς μια παρέα. Ανάλυσέ το Σύμφωνα με την Τέιλορ, οι «φανταστικοί» φίλοι δημιουργούνται από τη φαντασία των νηπίων αλλά και μεγαλύτερων σε ηλικία παιδιών και τα βοηθούν πολύ στο να αναπτύξουν ή να βελτιώσουν στοιχεία της προσωπικότητάς τους που μέχρι τότε τους ήταν άγνωστα. Η αμερικανίδα ψυχολόγος Άννα Ρόμπι, που διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, έκανε μια έρευνα παρατηρώντας παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας. Σύμφωνα με τα αποτελέσματά της, τα παιδιά που στο γραφείο της έφερναν και τους φανταστικούς τους φίλους ήταν απίστευτα ευρηματικά. Κάποια της είπαν πως ο φανταστικός τους φίλος τους περίμενε έξω από την πόρτα έτοιμος να μπει αν τον φώναζαν, κάποια άλλα πως τα περίμενε στο αυτοκίνητο. Ένα κοριτσάκι της είπε πως δεν ήταν ευγενικό που δεν πρόσφερε καρέκλα στη φίλη της! Σύμφωνα με τους ψυχιάτρους, οι φίλοι αυτοί είναι πολύ χρήσιμοι για τα παιδιά, μια που με τη συμβολή τους αναπτύσσεται το γνωστικό και το συναισθηματικό κομμάτι της προσωπικότητάς τους. Επίσης, τα βοηθούν να διαπραγματεύονται τις επιθυμίες τους ή να τις κοινοποιούν σε περίπτωση που δειλιάζουν. Παρόλο που οι φανταστικοί φίλοι είναι εκκεντρικοί, πολλές φορές λειτουργούν ως συναισθηματική ασπίδα προστασίας για τα παιδιά και λειτουργούν απενοχοποητικά. Όπως ο φανταστικός φίλος της Έμμα που συμμετείχε στην έρευνα της Τέιλορ και ανέφερε πως επειδή η ίδια φοβόταν να πάει στο νοσοκομείο, ο φανταστικός της φίλος επισκεπτόταν τον μπαμπά της που είχε σπάσει το πόδι του.  Οι αριθμοί αποκαλύπτουν  Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο του Όρεγκον, το 65% των παιδιών προσχολικής ηλικίας έχει κατά καιρούς φανταστικούς φίλους που επινοούνται για πολλούς και διάφορους λόγους. Ο πιο συνηθισμένος είναι πως στο φανταστικό αυτό πρόσωπο αναζητούν κάποιο φίλο που να εμπιστεύονται ή για να μοιράζονται μαζί του εμπειρίες και μυστικά. Από το ποσοστό αυτό, το 57% των «φίλων» είχαν ανθρώπινη μορφή ενώ το 41% ήταν ζώα -σ’ αυτήν την περίπτωση τα παιδιά επέλεξαν για φίλο κάποιο ζώο που οι γονείς αρνήθηκαν να τους πάρουν, όπως σκυλάκι, γατάκι ή κουνέλι. Οι περισσότεροι φανταστικοί αυτοί σύντροφοι είναι φιλικοί, ενώ κάποιοι άλλοι ανεξέλεγκτοι ή ακόμη και ενοχλητικοί. Η έρευνα έδειξε πως τα «άτομα» αυτά επινοούνται από τα παιδιά όταν εκείνα χάνουν το ενδιαφέρον τους για κάποιο παιχνίδι ή δραστηριότητα. Τις περισσότερες φορές μάλιστα όταν τα παιδιά εγκαταλείπουν αυτούς τους φίλους, μετά ούτε καν τους θυμούνται. Αποχαιρετώντας τους φανταστικούς μου συντρόφους  Μετά τα έξι χρόνια, το παιδί αρχίζει να αδιαφορεί κάπως για τα παιχνίδια όπου καλείται να προσποιηθεί ρόλους κι έτσι οι σύντροφοι της φαντασίας του δεν έχουν πλέον πρακτική αξία για εκείνο. Επιπλέον, καθώς μεγαλώνει και αυξάνεται η κοινωνικοποίησή του, το παιδί βρίσκει τον τρόπο να συμπεριλάβει το παιχνίδι προσποίησης στις ομαδικές δραστηριότητες. Για παράδειγμα, στα παιχνίδια του δρόμου τα παιδιά μπαίνουν στη λογική της συμμορίας, οπλίζονται με ρόπαλα ή σπαθιά και μοιράζουν ρόλους, ενώ μικρά αυτοσχέδια θεατρικά έργα «ανεβαίνουν» πολύ συχνά στις αυλές σπιτιών, στο δρόμο ή στα σχολεία.   Με τη συνεργασία της Κατερίνας Θεοδωρίδου (ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια)