Τέσσερις μπαμπάδες, διαφορετικές δεκαετίες κι όμως μια κοινή συνισταμένη. Ο χρόνος που περνάνε με τα παιδιά τους και η ποιότητα, η αίσθηση αυτών των στιγμών. Αν αναρωτιέστε τι είναι αυτό που κάνει τις στιγμές με τα παιδιά τους ακαταμάχητες, η απάντηση ακολουθεί…
Mάνος, ιδιωτικός υπάλληλος 29 ετών με την Ειρήνη 3 και την Αλεξάνδρα 2 ετών
Μάνος: «Ή μικρός μικρός παντρέψου… Όταν έχεις παιδιά, η ζωή σου είναι πολύ απλή. Ο δικός μου ελεύθερος χρόνος είναι ουσιαστικά δικός τους. Εξάλλου μόνο όταν είμαι μαζί τους νιώθω ήρεμος. Δεν θέλω να τα αφήνω με άλλους, προτιμώ να βρίσκονται κοντά μου. Τις ώρες που περνάμε μαζί, ουσιαστικά όλα τα απογεύματα και τα Σαββατοκύριακα τους διαβάζω βιβλία, τις μαθαίνω να μετράνε, παίζω μαζί τους. Ζωγραφίζουν, παίζουμε με τις κούκλες τους ή πηγαίνουμε βόλτες. Αυτό που με κάνει να γελάω πολύ, είναι η αντίδρασή τους στο σούπερ μάρκετ και τα μαγαζιά. Υποθέτω ότι τις ενθουσιάζουν αυτά τα μέρη, γιατί υπάρχουν πολλά χρώματα, πολύς κόσμος. Αυτό που ακόμη δεν έχουμε κάνει είναι να αρχίσουμε να αθλούμαστε. Πρέπει να περιμένω να μεγαλώσουν λίγο ακόμη για να αρχίσουν κάποιο σπορ. Το έχω όμως στο πρόγραμμα. Αυτό που με τρελαίνει όταν είμαι μαζί τους είναι η πηγαία, αγνή αγάπη που εισπράττω. Μόνο τα μικρά παιδιά είναι ικανά να μεταδώσουν τέτοιο συναίσθημα και όταν γίνεσαι πατέρας το κατανοείς απόλυτα αυτό. Βλέπεις ποια είναι η πρώτη ύλη της αγάπης. Εγώ από την πλευρά μου χαζεύω το καθετί που κάνουν, αποσβολώνομαι, γίνομαι «χαλβάς» όπως χαρακτηριστικά λέει η γυναίκα μου, αλλά έτσι νιώθω. Τη μια μέρα είσαι έφηβος, νέος, έχεις την κοπέλα σου, είστε μαζί και από τη στιγμή που θα γεννηθεί ένα παιδί όλα επαναπροσδιορίζονται. Η λάμψη περνάει στο παιδί, αυτό είναι το κέντρο της ύπαρξής σου, ενώ η σύντροφός σου ξαφνικά μεταμορφώνεται στον άνθρωπο, χωρίς τον οποίο δεν μπορεί να υπάρξει η οικογένεια. Εσύ ως μπαμπάς φυσικά, αρχίζεις και τρέχεις. Τρέχεις και δε φτάνεις…»
Όταν ρωτήσαμε το Μάνο ποιό είναι το κύριο συναίσθημα που έχει όταν βρίσκεται με τις κόρες του, μας απάντησε χωρίς κανένα δισταγμό «Η ηρεμία! Τα παιδιά σε μαθαίνουν να συγκεντρώνεσαι σε αυτό που κάνεις, να ξεχνάς όλα τα υπόλοιπα. Εκτός ίσως από το να κρατάς ισορροπίες μεταξύ τους, κάτι που ως ενήλικας επιφορτίζεσαι έτσι κι αλλιώς».
Στέφανος, γραφίστας, 37 ετών και ο Κωνσταντίνος 6,5 χρόνων.
Στέφανος: «Ο Κωνσταντίνος παίζει ποδόσφαιρο, κολυμπάει στον Πανελλήνιο, ασχολείται με το Playstation. Από τη μία είμαι ευχαριστημένος, από την άλλη σκέφτομαι πόσα πολλά πράγματα είναι διαφορετικά στη ζωή του γιου μου σε σχέση με τη δική μου παιδική ηλικία. Πάμε στο θέατρο, κινηματογράφο, κάνει τόσα πολλά πράγματα σε τόσο μικρή ηλικία. Γενικά είμαστε αρκετές ώρες μαζί, κάθε απόγευμα τις καθημερινές και φυσικά τα Σαββατοκύριακα. Αλλά αυτό που κυρίως κάνουμε μαζί είναι πλάκα. Τα παιδιά, μας βλέπουν κι εμάς τους γονείς τους σαν παιχνίδι. Αυτό έχει τη θετική του πλευρά, ότι δηλαδή το παιδί δε νιώθει πιεσμένο, από την άλλη είναι μερικές φορές δύσκολο να πειθαρχήσει στους κανόνες των μεγάλων»
Στο ερώτημα περί βασικού συναισθήματος τις ώρες που ένας πατέρας βρίσκεται με το παιδί του η απάντηση είναι μία: «Τα ξεχνάς όλα. Κάνεις πράγματα που ούτε καν τα είχες διανοηθεί για την ηλικία σου και την κούρασή σου. Τις στιγμές εκείνες νιώθεις αναζωογονημένος».
Νίκος, αρχιτέκτονας, ετών 48 και ο Στέλιος 9 και η Δανάη 7 ετών.
Νίκος: «Στον ελεύθερό μας χρόνο δεν καθόμαστε μπροστά στην τηλεόραση. Το ενδιαφέρον στοιχείο στη σχέση ενός πατέρα με το παιδί του δεν είναι το τι κάνει και που πάει. Είναι περισσότερο το ότι καλείται μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο να παγιώσει μια φιλία, μια ισότιμη σχέση με τα παιδιά και παράλληλα να τα καθοδηγήσει στις επιλογές τους. Αυτό που κυρίως νιώθω, είναι η υποχρέωση να τους δείξω πολλές επιλογές και να τα αφήσω να διαλέξουν. Η επιλογή είναι που θα τους κάνει να νιώσουν ενήλικοι. Αυτό που προσπαθώ να αποφύγω είναι να προσπαθώ να εξαργυρώνω με «υπερβολές» τις όποιες «τύψεις» μου για την απουσία μου τις καθημερινές, το Σαββατοκύριακο. Κάνουμε λοιπόν όσα περισσότερα μπορούμε. Πάμε στο γήπεδο με τον Στέλιο, πάμε και στο θέατρο, σινεμά, μουσεία. Μία φορά το μήνα πηγαίνουμε να αγοράσουμε βιβλία, κάνουμε ορειβατικές εξορμήσεις και πεζοπορίες. Πάντως δεν καθόμαστε μπροστά στην τηλεόραση και το αυτό το ξαναλέω. Τα παιδιά σε βοηθούν τα ίδια να βελτιώσεις τις σχέσεις σου μαζί τους. Όταν γίνεται αυτό, γίνεσαι το ένα τρίτο της παρέας, ξεχνάς τα πάντα»
Κίμων, διευθυντής εταιρείας πληροφορικής 55 ετών και ο Δημήτρης 11 και ο Άγγελος 9 ετών.
Κίμων: «Είμαστε μαζί με τα παιδιά καθημερινά. Και σχεδόν πάντοτε τα Σαββατοκύριακα, εκτός από κάποιες φορές που λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων λείπω σε ταξίδια. Έτσι τα απογεύματα τους βοηθάω στα μαθήματά τους (αν και για να πω την αλήθεια, περισσότερο τους βοηθάει η μαμά τους) και μετά παίζουμε.. συνήθως μπάσκετ. Το χειμώνα μάλιστα παίζουμε και μέσα στο σπίτι. Τώρα που ο καιρός είναι καλύτερος πηγαίνουμε βόλτες, ο ένας με τα πατίνια του, ο άλλος με το ποδήλατό του, παίζουμε πινγκ πονγκ και ξανά μπάσκετ. Παλιότερα όταν ήταν πιο μικροί το βράδυ τους διάβαζα βιβλία. Τώρα συζητάμε περισσότερο, ασχολούμαστε με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές -είναι άλλωστε κι η δουλειά μου αυτή- ή βλέπουμε ματς στην τηλεόραση. Η αλήθεια είναι πως οι ώρες που περνάω μαζί τους είναι οι καλύτερες. Νιώθω τέλεια. Για κάποιους άλλους μπορεί να είναι κούραση, εμένα αντίθετα με ξεκουράζει. Φεύγουν όλα τα υπόλοιπα από το μυαλό μου, σταματάω να σκέφτομαι όσα πιθανόν με απασχολούσαν όλη την ημέρα και νιώθω αναζωογονημένος. Αυτό που λέω σε όλους είναι ότι τα παιδιά μου με κρατάνε νέο. Και το εννοώ»