Η ερευνητική ομάδα με επικεφαλής τον Μόρτεν Κρίνγκελμπαχ, καθηγητή του Τμήματος Ψυχιατρικής του πανεπιστημίου της Οξφόρδης και καθηγητή του πανεπιστημίου του Άαρχους, έκανε πειράματα με 40 εθελοντές, τους οποίους υπέβαλε σε μια ποικιλία διαφορετικών ήχων, προκειμένου να ελέγξει και να αξιολογήσει τις αντιδράσεις τους σε κάθε έναν από αυτούς. Σύμφωνα με τ’ αποτελέσματα της έρευνας, από όλους τους ήχους, οι εθελοντές αντιδρούσαν πιο γρήγορα και έντονα όταν άκουγαν το κλάμα μωρού. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι αυτή η υπερευαισθησία και υπεραντίδραση απέναντι στο παιδικό κλάμα έχει μια πιθανή εξελικτική ερμηνεία, καθώς από την εποχή των μακρινών προγόνων του ανθρώπου αναπτύχθηκε σταδιακά ένας μηχανισμός εγρήγορσης κάθε φορά που ένα μωρό, μέσω του κλάματός του, φαινόταν να μεταδίδει το μήνυμα ότι χρειάζεται κάτι. Έτσι, σήμερα πια, ενστικτωδώς και αυτομάτως το κλάμα του μωρού ενεργοποιεί στο σώμα του ενήλικου μια κατάσταση αναστάτωσης, με συνέπεια να μην μπορεί να αγνοήσει -ακόμα και να το ήθελε- αυτό το κλάμα. Όπως τα πειράματα έδειξαν και όπως όλοι λίγο -πολύ ξέρουν από προσωπική εμπειρία, ακόμα και όταν κάποιος περιτριγυρίζεται από διάφορους θορύβους, εάν ένα μωρό κλαίει κάπου κοντά, τότε η ακοή του, θέλοντας και μη, εστιάζεται κυρίως σε αυτόν ακριβώς τον θόρυβο, επειδή ο ενήλικας είναι βιολογικά προγραμματισμένος να ανταποκρίνεται σε ένα τέτοιο «σήμα».