Στέλιος Κυμπουρόπουλος: Ένας ιδιαίτερος άνθρωπος που έχει να μας πει πολλά

Δεν ξέρω πόσοι από σας θυμάστε τον Στέλιο Κυμπουρόπουλο, τον  αριστούχο μαθητή της τότε Γ’ Γυμνασίου που έλαβε μέρος στην παρέλαση ως ο πρώτος σημαιοφόρος με κινητική αναπηρία, σε περίοδο μάλιστα που η νομοθεσία δεν το επέτρεπε.

Ο Στέλιος, ένα χαρισματικό παιδί,  ένα υπέροχο μυαλό με πολλά ταλέντα και δυνατή σκέψη, σήκωσε από τότε κι άλλες σημαντικές σημαίες στη ζωή του! Με την αστείρευτη ψυχική του δύναμη, αλλά και την μεγάλη αγκαλιά των γονιών του που με προστασία και αγάπη συμπορεύτηκαν μαζί του σε κάθε αγώνα, σε κάθε του προσπάθεια, κατάφερνε να μετατρέπει την ειδική ανάγκη του σε ειδική ικανότητα, χωρίς ποτέ να σταματήσει να απαιτεί από τη ζωή κάθε γνώση, κάθε εμπειρία και κάθε δικαίωμα. Σήμερα ο Στέλιος είναι γιατρός, απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής Αθηνών και η ειδίκευσή του είναι ψυχίατρος σεξολόγος!

Αφορμή για αυτή μου την αναφορά, είναι μια συνέντευξή του που πρόσφατα διάβασα και που προσωπικά… οι σκέψεις του όχι μόνο με γοήτευσαν, μπορώ να πω ότι με συγκλόνισαν κιόλας.

Μας μιλάει για τη ζωή του, την ιδιαίτερη ζωή του και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει αλλά και για την ομορφιά του έρωτα. Mιλάει όμως και για τον φόβο. Το φόβο για την ανεργία… για το αύριο…Με όλους τους προβληματισμούς της ηλικίας του, αλλά και με όλη την εμπειρία και τη βαθιά γνώση της ιδιαιτερότητάς του και χωρίς ποτέ να σταματά να προχωρά μπροστά και να διεκδικεί την ομορφιά της ζωής, ο Στέλιος, το ξεχωριστό παιδί σημαιοφόρος του τότε και ο αξιόλογος ψυχίατρος του σήμερα, είναι φωτεινό παράδειγμα και σημείο αναφοράς για όλα τα παιδιά και τους γονείς τους που έχουν κληθεί να αντιμετωπίσουν κάποιου είδους αναπηρία και να παλέψουν με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το κυριότερο: να μην εγκαταλείψουν ποτέ την προσπάθεια, να συνεχίζουν να ονειρεύονται, να αισιοδοξούν, να έχουν στόχους και να τους εκπληρώνουν.

Οι δαίμονες και οι άγγελοι είναι κοινοί για τον καθένα από εμάς. Και ο φόβος με την ελπίδα εναλλάσσονται για να μας θυμίζουν το πόσο απρόβλεπτη αλλά και πόσο όμορφη είναι η ζωή. Και είναι αλήθεια πως τις περισσότερες φορές αυτοί που έχουν να αντιμετωπίσουν περισσότερο τον φόβο και τους…δαίμονές τους είναι οι συνάνθρωποι μας με αναπηρία. Εμείς σήμερα γνωρίσαμε έναν άγγελο της ζωής.Που ονειρεύεται, εξελίσσεται, και εμπνέει όλους, ιδίως όμως τα παιδιά με αναπηρία, να συνεχίσουν να αγωνίζονται και να διεκδικούν για να μπορεί να καθένας τους, όπως και ο καθένας μας, να σηκώσει τη δική του σημαία, όσο ψηλότερα μπορεί…

«Τα μέλη της ελληνικής κοινωνίας θεωρούν ότι όταν είσαι άτομο με αναπηρία, είσαι ανίκανος να προσφέρεις, να παράγεις, και να συμμετάσχεις μέσα σε αυτήν . Έτσι μέσα από αυτήν την θεώρηση, δεν σου δίνουν τον χώρο να υπάρχεις.  Όταν λοιπόν δεν υπάρχεις μέσα στην κοινωνία, την καθημερινότητα, είσαι φυλακισμένος.

Η ανεξάρτητη διαβίωση είναι ένα ρεύμα, μία φιλοσοφία που λέει ότι ένα άτομο με αναπηρία έχει το δικαίωμα να βιώνει, να ζει και να πράττει σύμφωνα με τα θέλω του, τις επιθυμίες του και τις προσωπικές του ανάγκες. Όχι τις ανάγκες που δημιουργούνται λόγω αναπηρίας αλλά τις ανάγκες που του δημιουργούνται ως άνθρωπος.

Δηλαδή εγώ αυτήν την στιγμή έχω την ανάγκη να περάσω τον δρόμο, έχω την ανάγκη να πάω στο νοσοκομείο γιατί πρέπει να κάνω κάποιες υποχρεώσεις που έχω αφήσει ως γιατρός, έχω την ανάγκη  να βγω το βράδυ γιατί θέλω  να πάω για ποτό με έναν φίλο μου, έχω την ανάγκη να διαλέξω που θα μείνω και δεν θα νοιώθω υποχρεωμένος να μείνω σε ένα ίδρυμα.

Όλα αυτά είναι ανάγκες, όπως τις έχεις εσύ, όπως τις έχει ο φίλος μου, ο πατέρας μου, η σχέση μου.

Λόγω αναπηρίας μπορεί να μην είναι τόσο εύκολο να εκπληρωθούνε.  Η φιλοσοφία της ανεξάρτητης διαβίωσης είναι να πραγματοποιούνται μέσω υπηρεσιών, μέσω προσβάσιμου περιβάλλοντος, μέσω προσβασιμότητας στην καθημερινότητα, οι ανάγκες όλων των ανθρώπων και συγκεκριμένα των ατόμων με αναπηρία.

Η ιδέα της Ιατρικής προέκυψε όταν ήμουν έφηβος 16χρονων και έπρεπε να διαλέξω τι θα κάνω στις πανελλαδικές. Τότε ένας γνωστός μου  που ήταν και αυτός άτομο με αναπηρία και ήταν φοιτητής στην Ιατρική μου πρότεινε να πάω για γιατρός. Και έτσι βρέθηκα στην Ιατρική σχολή Αθηνών. Το περίεργο είναι ότι ο γνωστός μου δεν τελείωσε ποτέ την  Ιατρική σχολή ενώ εγώ πλέον είμαι Ψυχίατρος. Έχω τελειώσει το Μεταπτυχιακό, έχω τελειώσει Σεξολόγος- ολοκλήρωσα μια διετή εκπαίδευση πάνω στις σεξουαλικές διαταραχές του ανθρώπου- και το επόμενο βήμα είναι κάποια ψυχοθεραπευτική προσέγγιση ώστε να ασχοληθώ κυρίως με τα ζευγάρια και  επίσης να κάνω -εάν γίνεται- ένα Διδακτορικό.

Κάθε  άνθρωπος που έχει την ζωή που έχει, την έχει γιατί υπήρξαν κάποιοι σταθμοί στην ζωή του, κάποια τυχαία γεγονότα, κάποιες διευκολύνσεις και κατάφερε να φτάσει εκεί που έφτασε. Εάν κάποια από αυτά τα ασήμαντα δεν γινόντουσαν, μπορεί ποτέ να μην έφτανε.  Τι θέλω να πω; Εάν θεωρήσουμε τον Στίβεν Χόκινγκ ως ένα ωραίο παράδειγμα για έμπνευση,  π.χ  εάν δεν ήταν στο Λονδίνο, δεν θα ήταν ο Στίβεν Χόκινγκ. Μπορεί να είχε το μυαλό που έχει, να έχει την θέση να προσφέρει αυτήν την πανδαισία, αυτήν την γνώση στον κόσμο, αλλά εάν δεν ήταν στην Αγγλία δεν θα το έκανε ποτέ.

Οι λέξεις Δημοκρατία,  Αξιοκρατία,  σήμερα έχουν καταρρεύσει, παγκοσμίως. Όταν δεν υπάρχει ένα αξιακό σύστημα, ο άνθρωπος καταρρέει κι αυτός. Χάνουμε το ποιοι είμαστε… Έχουμε χάσει την έννοια Άνθρωπος. Και από την στιγμή που έχουμε χάσει την έννοια Άνθρωπος δεν μπορούμε να ορίσουμε και το ποια σχέση θα έχω εγώ με εσένα, αφού δεν είμαστε τίποτα. Αυτό θέλει πολύ κόπο και πολύ προσπάθεια, για να αναγνωρίσουμε τελικά πάλι, τι είναι συνείδηση, τι είναι ήθος, τι είναι πνεύμα, τι είναι γενικότερα άυλα πράγματα που δεν φαίνονται αλλά υπάρχουν στην καθημερινότητα μας.

Ένα κομμάτι του φόβου είναι αναγκαίο για να υπάρξει συνέχεια. Όντως φοβάμαι την μοναξιά, φοβάμαι το τι θα γίνει μετά όταν οι γονείς μου δεν θα μπορούν να με υποστηρίξουνε εγώ τι θα κάνω. Είμαι αυτήν την στιγμή άνεργος νέος γιατρός αναζητώντας τα επόμενα μου μονοπάτια. Αυτό σημαίνει ότι το εισόδημα μου είναι πολύ μειωμένο και τι κάνω; Αν αύριο έφευγαν οι γονείς μου τι θα έκανα; Αυτό είναι κάτι που φοβάμαι. Φοβάμαι την μοναξιά. Φοβάμαι το να μην καταφέρω να έχω μια σύντροφο, φοβάμαι οι προσπάθειες μου για την έννοια της αναπηρίας να μην αποδώσουν, να μην ακουστεί το γεγονός ότι η αναπηρία δεν είναι το τέρμα, δεν είναι το τέλος, είναι μια διαφορετική έκφραση της φυσιολογίας.

Μέσα σε όλα αυτά, υπέρτατη θέση έχει, ο έρωτας. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό.  Είναι πηγή,  τροφοδότης για μένα, είναι αναγκαίο για να υπάρχω και να προχωρώ. Όταν το ζω, όταν το βιώνω νοιώθω πάρα πολύ δυνατός. Εάν προχωράω με ταχύτητα το 1, όταν το έχω προχωράω με ταχύτητα 10.  Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα που θέλει πάρα πολύ κόπο, πάρα πολύ καλλιέργεια και πάρα πολύ τριβή για να μπορέσεις να την εξυψώσεις, να την φτάσεις σε ένα σημείο που όταν κοιτάς τον άλλον να ξέρεις τι θέλει. Η αγάπη δημιουργείται και καλλιεργείται από δύο.»