Μικρές ανθρώπινες ιστορίες. Συγκλονιστικά λόγια από ανθρώπους που έζησαν την τραγωδία η οποία σημάδεψε τη ζωή τους. Μια τέτοια είναι και η ανάρτηση που έκανε ο πυροσβέστης Νίκος Ρουκούδης την ώρα που γυρνούσε στην οικογένειά του μετά το μαρτυρικό τριήμερο που πέρασε στο μέτωπο της φωτιάς στο Μάτι. Λέγοντας πως τίποτα δεν θα είναι το ίδιο ξανά στην ζωή του μετά τα όσα πέρασε, ο πυροσβέστης δεν μπορεί να πιστέψει πόση τραγωδία και λύπη έζησε μέσα σε λίγα μόνο στρέμματα. Ο ίδιος μάλιστα περιέγραψε και τι ρωτούσε τους πληγέντες την ώρα της κόλασης. Λέγοντας σε όσους έβλεπε αν είναι καλά… ο πυροσβέστης έβλεπε εκείνη την ώρα ανθρώπους να μαζεύουν ότι έχει απομείνει, απαντώντας του «πως να είμαστε καλά». Ο πατέρας, ήρωας, πυροσβέστης συγκλονίζει. Η συγκλονιστική ανάρτησή του: Μάτι Αττικής 23-25 Ιουλίου 2018. Αυτήν την ώρα είμαι στο υπηρεσιακό λεωφορείο και επιστρέφω στην οικογένεια και το σπίτι μου. Θα δω ξανά την κόρη και την γυναίκα μου. Θα τους αγκαλιάσω όπως ποτέ ξανά… Θα κάνω ένα μπάνιο και θα προσποιηθώ πως επιστρέφω σιγά σιγά στην ρουτίνα μου…. Δεν είναι τίποτα ίδιο όμως… Δεν το εξηγείς ούτε με λόγια ούτε με φωτογραφίες… Άλλωστε πως να εξηγήσεις κάτι που, ούτε εσύ το έχεις χωνέψει??? Πόση λύπη κ τραγωδία να χωρέσει σε λίγα στρέμματα…? Πόσες ψυχούλες χαμένες …Άδικα και γρήγορα… Πόσες περιουσίες στάχτη… -Είστε όλοι καλά? ρωτούσα ανθρώπους που έβρισκα στο δρόμο να μαζεύουν ότι τους έχει απομείνει… -Πως να είμαστε καλά αγόρι μου? η πιο συνηθισμένη απάντηση… Πως να είναι οι άνθρωποι καλά ρε μαλάκα, όταν έχασαν συγγενείς, φίλους, γείτονες, περιουσία κ ελπίδα??? -Τουλάχιστον είστε ζωντανοί…. προσπαθούσα να τους ηρεμήσω… Μάταια πολλές φορές… Δεν ξέρω πως να το περιγράψω όλο αυτό, δεν μπορώ να το περιγράψω και δεν ξέρω εάν χρειάζεται… Να μην ξεχάσω…. Δεν γίνεται να μετρήσεις πόσοι άνθρωποι ήρθαν για βοήθεια. Πόσοι μας ρώτησαν αν θέλουμε νερό και φαγητό… Αν χρειαζόμαστε το οτιδήποτε… Και ακόμα πηγαίνουν. Και θα συνεχίσουν. Υπέροχοι, απλοί άνθρωποι, χωρίς όνομα, χωρίς αντάλλαγμα δίνουν ελπίδα και βοήθεια, απλόχερα. Μια ομορφιά μέσα στη φρίκη και την μαυρίλα…Σεβασμός κ συγκίνηση… Κανένας πυροσβέστης δεν θεωρεί τον εαυτό του ήρωα. Δεν θέλει να γίνει ήρωας… Θέλει να βοηθήσει, να σώσει, δηλαδή να κάνει την δουλειά του σωστά και με το παραπάνω, και να επιστρέψει σπίτι του…Κι αν είναι ήρωες οι πυροσβέστες, σούπερ-ήρωες είναι οι εθελοντές, οι πολίτες που έδωσαν το παρόν, τα σπίτια, τα ρούχα, τα χρήματα και τον χρόνο τους να βοηθήσουν… Οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι διασώστες, οι αστυνομικοί…Υπέροχοι κ υπεράνθρωποι συνεργάτες.