Χρειάστηκαν μόλις μερικές μέρες από την επιβολή του lockdown μέχρι τα κουνέλια να τολμήσουν να διασχίσουν τους μέχρι πρόσφατα πολύβουους δρόμους του Christchurch της Νέας Ζηλανδίας και λιγότερο από μία εβδομάδα μέχρι τα πούμα να κατέβουν τις πλαγιές των Άνδεων και να στρατοπεδεύσουν στο Σαντιάγο, μια από τις μεγαλύτερες πρωτεύουσες της Λατινικής Αμερικής. Στη Βαρκελώνη, οι αγριόχοιροι, έχουν εγκαταλείψει τα προάστια όπου εμφανίζονταν πότε – πότε για χάρη της Diagonal Avenue, μιας λεωφόρου με οκτώ λωρίδες.
Αυτές οι ειδήσεις δεν είναι μόνο παράξενες, αλλά και σημαντικές. Έρευνες έχουν δείξει ότι τα οικοσυστήματα μπορούν να ανακάμψουν ταχύτατα από τη στιγμή που οι άνθρωποι σταματούν να παρεμβαίνουν σε αυτά. Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε την περασμένη εβδομάδα ανακάλυψε ότι τα οικοσυστήματα και η άγρια ζωή που έχουν δεχθεί πλήγματα από την ανθρώπινη παρέμβαση μπορούν να ανοικοδομηθούν υπό τις κατάλληλες συνθήκες.
Ιδιαίτερα στην περίπτωση των θαλάσσιων οικοσυστημάτων, αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί μέχρι το 2050, σύμφωνα πάντα με τη μελέτη, της οποίας ηγήθηκε ο Carlos Duarte του Ερευνητικού Κέντρου Ερυθράς Θάλασσας στη Σαουδική Αραβία.
Φυσικά, μια θανατηφόρα πανδημία που επιφέρει την ξαφνική οικονομική κατάρρευση δεν αποτελεί τον πιο κατάλληλο τρόπο ουσιαστικής αποκατάστασης των απειλούμενων οικοσυστημάτων. Είναι όμως μια ξεκάθαρη υπενθύμιση της ταχύτητας με την οποία αντιδρά η άγρια ζωή όταν οι άνθρωποι κάνουν ένα βήμα πίσω.
Υπάρχει επιστροφή;
Οι επιστήμονες έχουν παρατηρήσει αυτό το μοτίβο εδώ και δεκαετίες. Ο αριθμός των μεγαλοπτεροφαλαινών που μεταναστεύουν από την Ανταρκτική στην ανατολική Αυστραλία αυξάνεται χρόνο με το χρόνο, από μερικές εκατοντάδες κήτη το 1968, όταν απαγορεύτηκε η φαλαινοθηρία, σε περισσότερες από 40.000 σήμερα. Το 1880, έπειτα από δεκαετίες κυνηγιού, είχαν απομείνει μόλις 20 θαλάσσιοι ελέφαντες του βορείου ημισφαιρίου σε αναπαραγωγική ηλικία. Σήμερα υπάρχουν περισσότεροι από 200.000.
Οι απαγορεύσεις στο κυνήγι, η ανοικοδόμηση των οικοσυστημάτων και η μείωση της ρύπανσης του υδροφόρου ορίζοντα, είναι μερικές από τις αιτίες της ανάκαμψης θαλάσσιων ειδών. Η συνέχιση αυτών των πρακτικών – και κυρίως η προσπάθεια άμβλυνσης των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής – μπορούν να συμβάλουν στην σημαντική ανάκαμψη των ωκεανών μέχρι το 2050, σημειώνουν οι ερευνητές.
Η περίπτωση των χερσαίων οικοσυστημάτων είναι πιο δύσκολη, τόσο εξαιτίας του εύρους της μείωσης των πληθυσμών, όσο και εξαιτίας του μεγέθους της ανθρώπινης παρουσίας, σημειώνει ο Duarte, ο οποίος διδάσκει Θαλάσσιες Επιστήμες. Ωστόσο αυτές οι διαφορές δεν συυνεπάγονται ότι η επιστροφή άγριων ζώων σε εγκαταλελειμμένους κεντρικούς δρόμους είναι ασήμαντη. “Πιστεύω ότι ο εγκλεισμός μας και η απελευθέρωση των ζώων από τον δικό τους περιορισμό, θα μπορούσε να αυξήσει την ενσυναίσθηση των ανθρώπων για την άγρια ζωή”, σημειώνει.
Πηγή: www.bloomberg.com