Όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή μεγαλώνουν και φεύγουν από το προστατευμένο περιβάλλον της οικογένειας. Γι’ αυτό ως γονείς οφείλουμε να προετοιμάσουμε τα παιδιά μας όσο καλύτερα γίνεται για τον «έξω κόσμο». Η απεριόριστη αγάπη και η εμπιστοσύνη μας -όσο πολύτιμες και αν είναι- δεν είναι πάντα αρκετές. Χρειάζεται επίσης να μάθουμε στα παιδιά μας πώς να γίνουν ανεξάρτητα.
Πώς θα ενθαρρύνουμε το παιδί να γίνει ανεξάρτητο;
Ανάθεση καθηκόντων
Τα παιδιά που από μικρή ηλικία είναι σε θέση να ακολουθούν οδηγίες και να συμμετέχουν σε απλές δουλειές του σπιτιού, έχουν τη δυνατότητα να αναπτύξουν την ανεξαρτησία τους. Αντιθέτως, τα παιδιά που μαθαίνουν ότι οι γονείς τους θα τους δίνουν τα πάντα έτοιμα στο χέρι, «βολεύονται» σε αυτήν την κατάσταση και δυσκολεύονται στο μέλλον να εξυπηρετήσουν τα ίδια τις ανάγκες τους.
Μαθήματα υπευθυνότητας
Η υπευθυνότητα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ανεξαρτησία. Τα υπεύθυνα παιδιά ξέρουν πώς να φροντίσουν και να προστατεύσουν τον εαυτό τους και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό για την ανεξαρτησία τους.
Υπομονή
Επειδή πολλές φορές είναι πιο εύκολο και γρήγορο το να κάνουμε κάτι μόνοι μας, στερούμε από το μικρό μας την ευκαιρία να προσπαθήσει μόνο του. Ωστόσο, πρέπει να δείχνουμε υπομονή και να αφήνουμε το παιδί να προσπαθεί όσες φορές χρειάζεται μέχρι να επιτύχει αυτό που θέλει.
Ορισμός ορίων
Ποτέ δεν επιμένουμε στο να φιλήσει το παιδί ή να αγκαλιάσει φίλους και συγγενείς, ενώ δεν θέλει. Πρόκειται για το δικό του σώμα και μόνο εκείνο μπορεί να αποφασίσει πότε, αν και πώς θα εκφράσει την τρυφερότητά του.
Όχι στην τελειομανία
Αν δεν αφήσουμε λίγο τον έλεγχο και την πιθανή εμμονή μας με την τελειότητα, δεν πρόκειται να δώσουμε στο παιδί την ευκαιρία να δοκιμαστεί.
Διακριτικότητα
Τα μικρά μας ήδη από τη νηπιακή ηλικία διαμορφώνουν ανεξάρτητα από εμάς τις σχέσεις τους με άλλα παιδιά και κάνουν σιγά σιγά τα πρώτα τους βήματα ανεξαρτησίας, τα οποία οφείλουμε να σεβαστούμε και να ενθαρρύνουμε. Καθώς το παιδί μεγαλώνει -και παρά το γεγονός ότι καλό είναι γνωρίζουμε τον κοινωνικό του κύκλο- οφείλουμε να είμαστε διακριτικοί τόσο με τις ερωτήσεις μας όσο και με τη συμπεριφορά μας. Για παράδειγμα, αν το παιδί θέλει την πόρτα του δωματίου του κλειστή, αφήνουμε την πόρτα κλειστή και σε κάθε περίπτωση χτυπάμε προτού μπούμε.