Όσο καλές κι αν είναι οι προθέσεις σας, με κάθε περιττή βοήθεια βάζετε κι ένα επιπλέον «λιθαράκι» εξάρτησης και ανασφάλειας στη διαδικασία ανάπτυξής τους.
Η παιδική ηλικία είναι μια πολύ σημαντική περίοδος προετοιμασίας για την ενήλικη ζωή. Κατά τη διάρκεια αυτής, τα παιδιά θα πρέπει να αποκτήσουν σταδιακά τα απαραίτητα εφόδια ώστε να γίνουν ανεξάρτητα και να είναι ικανά να «αντιμετωπίσουν» τον κόσμο.
Εάν σε αυτή τη διαδικασία της συνεχούς μάθησης και εξέλιξης, εκφράζουμε την αγάπη μας κάνοντας τα «πάντα» για εκείνα ή αντί για εκείνα, στερούμε τελικά την ευκαιρία από τα παιδιά να αποκτήσουν χρήσιμα «εργαλεία» ώστε να μπορούν να τα καταφέρουν και μόνα τους σε κάθε στάδιο της ζωής τους.
Γιατί δεν πρέπει να βοηθάμε τα παιδιά όταν δεν το χρειάζονται
Η προστασία δεν ωφελεί να μετατρέπεται σε υπερπροστασία για πολλούς λόγους:
Τα παιδιά θέλουν να αισθάνονται «χρήσιμα»
Από πολύ μικρή ηλικία, τα παιδιά συχνά εκφράζουν τη θέληση να κάνουν πράγματα μόνα τους και να βοηθούν τους γονείς τους συμμετέχοντας σε καθημερινές εργασίες.
Τα παιδιά αποζητούν και απολαμβάνουν τέτοιου είδους ενέργειες καθώς έτσι νιώθουν πιο παραγωγικά, πιο συμμετοχικά μα και πιο ανεξάρτητα.
Όταν αποτρέπουμε την δική τους συμβολή στην οικογενειακή ζωή, τα περιορίζουμε σε έναν παθητικό «ρόλο», στερώντας τους αν μη τι άλλο, τη χαρά των «απλών» καθημερινών επιτευγμάτων.
Αν δεν «πάθουν», πώς θα μάθουν;
Για να αναπτύξουν τα παιδιά την αυτοπεποίθησή τους και να αποκτήσουν εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους, είναι αναπόφευκτο, αν όχι επιβεβλημένο, να τους αναγνωρίσουμε το δικαίωμα στα λάθη.
Μέσα από αυτά, τα παιδιά έχουν την ευκαιρία να μάθουν, να βελτιωθούν, να «συνεχίσουν» παρά τις ενδεχόμενες δυσκολίες και
εντέλει να «χτίσουν» την αυτοεκτίμησή τους μέσα στο ασφαλές περιβάλλον του σπιτιού.
«Σε αγαπώ και σε εμπιστεύομαι»
Ένα από τα πιο πολύτιμα «δώρα» που μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά είναι να τους δείξουμε εμπράκτως πως τα εμπιστευόμαστε.
Το να παρεμβαίνουμε μονίμως και να τα βοηθάμε όταν δεν υπάρχει λόγος, τους μεταφέρουμε το «μήνυμα» πως δεν είναι άξια εμπιστοσύνης.
Κατά συνέπεια, είναι πολύ πιθανό να αισθάνονται αδύναμα και άτολμα να δοκιμάσουν πράγματα μόνα τους.
Όσο και να τα επαινούμε, τα δικά τους προσωπικά επιτεύγματα είναι εντέλει εκείνα που θα τα κάνουν να πιστέψουν πραγματικά στον εαυτό τους.
Επιτυχημένη ή αποτυχημένη, η προσπάθεια «μετράει»
Κάνοντας πράγματα μόνα τους, τα παιδιά, όχι μόνο μαθαίνουν συγκεκριμένες δεξιότητες, αλλά και την αξία της προσπάθειας.
Εάν οι γονείς είναι πάντοτε εκεί για να λύσουν τα προβλήματα και να καλύψουν τις ανάγκες τους, εκείνα τείνουν να απογοητεύονται εύκολα και να τα παρατούν.
Επιπλέον, μη όντας εξοικειωμένα (και) με την «αποτυχία», είναι πιθανό να αισθάνονται εξαιρετικά άβολα όταν κάτι δεν πηγαίνει όπως αναμένουν.
Εν κατακλείδι, είναι σημαντικό, όσο κι αν λατρεύουμε να τα προστατεύουμε, να ενισχύουμε με κάθε τρόπο την ανεξαρτησία και την αυτοπεποίθηση των παιδιών, αναθέτοντας τους ευθύνες, ανάλογα βεβαίως με την ηλικία και τις ικανότητές τους.
Σε όλο το μακρύ και συχνά δύσκολο «ταξίδι» της ανατροφής τους, μπορούμε να τα «συνοδεύουμε» στις τυχόν προκλήσεις που αντιμετωπίζουν κι όταν «σκοντάφτουν», να τα ενθαρρύνουμε να προσπαθούν ξανά.
Κάθε παιδί που από μικρή ηλικία μαθαίνει να είναι αυτόνομο και να εμπιστεύεται τον εαυτό του, είναι πολύ πιο πιθανό να εξελιχθεί σε έναν «υγιή» και χαρούμενο ενήλικα.