Το σύνδρομο κατακράτησης της αναπνοής αφορά ένα 10% των μωρών από 6 μηνών και πάνω. Είναι με απλά λόγια εκείνη η στιγμή που το μωρό μας κλαίει με λυγμούς, κάποιες φορές έχοντας και σπασμούς, έως ότου να σταματήσει ακόμα και να αναπνέει στιγμιαία καθώς και να κοκκινίζει, να χλομιάζει ή να γίνεται μπλε. Η στιγμή αυτή είναι συχνά μια στιγμή πανικού τόσο για εκείνο όσο βέβαια και για εμάς.

Είναι ένας τύπος βρεφικής άπνοιας που σχετίζεται με υψηλό συναισθηματικό φορτίο. Τις περισσότερες φορές, τα μωρά αναρρώνουν μέσα σε 10 δευτερόλεπτα, αλλά μετά από αυτή την εμπειρία, είναι συνηθισμένο να τα βλέπουμε κάπως πιο κουρασμένα και ακόμη και νυσταγμένα.

 

 

Διαβάστε επίσης: Συμπεριφορές που δεν φαντάζεστε ότι είναι αναπτυξιακά ορόσημα

 

 

 

Σύνδρομο κατακράτησης της αναπνοής- Ένας… φυσιολογικός τρόμος που δύσκολα ξεχνιέται

 

 

Για αρχή, ας διευκρινίσουμε πως το εν λόγω σύνδρομο δεν είναι κατά κανόνα κάτι το ανησυχητικό, μπορεί να διαρκέσει έως και 3 χρόνια και ξεπερνιέται κάποια στιγμή από μόνο του. Επιπλέον, πως ένα μωρό ή ένα 2χρονο παιδάκι δεν θα το κάνει ποτέ επίτηδες για να τραβήξει την προσοχή. Δεν έχει καθόλου να κάνει με το αν το παιδί είναι υπερπροστατευμένο ή λαμβάνει υπερβολική προσοχή.

Άλλο ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι τα μωρά που το παρουσιάζουν, το έχουν κληρονομήσει από έναν από τους γονείς τους. Πρόκειται δηλαδή για μια γενετική συμπεριφορά που δεν μπορεί να ελεγχθεί και που έχει να κάνει πάνω από όλα με μια ανεξέλεγκτη συναισθηματική «έκρηξη».

 

 

 

Ο θυμός και η απογοήτευση ενός μωρού

 

 

Θυμώνουν τα μωρά μας; Σίγουρα ναι και μάλιστα ενίοτε, αρκετά. Σε μερικά μωρά- μικρά παιδιά συμβαίνει με τέτοια ένταση που σταματούν να αναπνέουν.

Τις περισσότερες φορές, το εν λόγω σύνδρομο μπορεί να κάνει την εμφάνισή του όταν το παιδί:

  • Είναι κουρασμένο.
  • Όταν αλλάζετε την πάνα του, το ταΐζετε ή κατά τη διάρκεια του μπάνιου.
  • Αργά το μεσημέρι, το απόγευμα ή πριν πάτε για ύπνο.

Αυτός ο τύπος διαταραχής έχει μεγάλη επίδραση σε κάθε μαμά και μπαμπά καθώς μιλάμε για κάτι επαναλαμβανόμενο και ανεξέλεγκτο. Στην πραγματικότητα, δεν έχει σημασία αν προσπαθείτε να είστε πιο προσεκτικοί για να μην εκνευριστεί το μωρό σας. Είναι ακόμα πολύ μικρό και η απογοήτευσή του μπορεί να το κάνει να κλαίει χωρίς ανάσα για λίγα δευτερόλεπτα.

Μετά από λίγο, το παιδί αποκοιμιέται σχεδόν αμέσως, σαν να έχει λιποθυμήσει.

 

 

 

Τι πρέπει να κάνω όταν το παιδί μου το παθαίνει

 

  • Παραμείνετε ήρεμοι, να θυμάστε πάντα ότι το μωρό σας πρόκειται να αναρρώσει.
  • Μην εντείνετε τη συναισθηματική του κατάσταση, μην ταρακουνάτε ποτέ το μωρό σας, μην φωνάζετε και μην βάζετε οτιδήποτε στο στόμα του νομίζοντας ότι πνίγεται.
  • Αφήστε να περάσουν μερικά δευτερόλεπτα χωρίς να κάνετε τίποτα, ακόμα κι αν φαίνεται… αιώνας. Διαφορετικά, θα μπορούσατε να επιδεινώσετε την κατάσταση.

Όπως είπαμε προηγουμένως, δεν είναι κάτι που μπορείτε να αποτρέψετε και δεν θα συμβαίνει για πάντα. Καθώς το παιδί ωριμάζει, μπορείτε να του μάθετε σταδιακά το πώς να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του.

Για να παραμείνετε ήρεμοι, να θυμάστε πάντα ότι η ακολουθία της άπνοιας του κλάματος ακολουθεί αυτές τις φάσεις:

Κλάμα-άπνοια-ακαμψία-αλλαγή τονικότητας του προσώπου-κλάμα μετά από 10 ή 15 δευτερόλεπτα και μετά, υπνηλία.

Συμπερασματικά, οι ειδικοί συνιστούν να αντιμετωπίζουμε αυτές τις καταστάσεις όσο πιο φυσιολογικά γίνεται. Η υπερβολική ανησυχία δεν είναι ποτέ κάτι επωφελές, επομένως είναι καλύτερο να αλληλεπιδράτε με το μωρό σας ως συνήθως, να το αφήνετε να μεγαλώνει, να ωριμάζει και σιγά σιγά να το βοηθήσετε να διαχειρίζεται καταστάσεις με υπομονή και πολλή στοργή.

Τέλος, ανεξάρτητα της σοβαρότητας της κατάστασης, μην παραλείπετε ποτέ την επίσκεψη στον παιδίατρο για κατάλληλη φροντίδα και καθοδήγηση