Δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ ως μαμά να μιλήσω για την αποδοχή. Μήπως, εγώ η ίδια έχω αποδεχτεί απόλυτα ότι διαφορετικά υπάρχει γύρω μου, διαφορετικό για τις δικές μου πεποιθήσεις και προσλαμβάνουσες; Ασυνείδητα θα απαντήσω ναι. Συνειδητά όμως, δεν είμαι σίγουρη ότι με όλα είμαι οκ.
Και μετά την mini εξομολόγηση μιας μαμάς, θα περάσω στο θέμα. Η αποδοχή των ανθρώπων γύρω μας ως έχει είναι μία έννοια ρευστή, δυσνόητη για ένα εύπλαστο και μαγικό παιδικό μυαλουδάκα. Τα όρια ανάμεσα στο αποδέχομαι τον άλλον όπως είναι, χωρίς όμως να δέχομαι τα πάντα από εκείνον όπως είναι, αν δεν το θέλω είναι τόσο δυσδιάκριτα για το ενήλικο και υποτίθεται πιο συγκροτημένο μυαλό.
Σε ένα παιδικό μυαλουδάκι, εύθραυστο από τον αυθορμητισμό του και αυθόρμητο από τη φαντασία του, η αποδοχή όπως ορίζεται στον κόσμο τον μεγάλων είναι αυτονόητη και ταυτόχρονα ξένη στα παιδιά. Έχω αποφασίσει όμως, ότι θα προσπαθήσω. Θα προσπαθήσω να τον κάνω να αποδέχεται αρχικά τους ανθρώπους γύρω του, αλλά και τον εαυτό του γι’ αυτό που είναι.
Η δική μου η προσπάθεια ξεκινά από τη συζήτηση, με κάθε ευκαιρία αλλά και από τα παραμύθια. Πόσο πιο απλό είναι άλλωστε να εξηγήσεις κάτι με μία τρυφερή ιστορία με τους πιο συμπαθητικούς ήρωες; Είναι ένας ακόμα τρόπος να αντιληφθώ, αρχικά η ίδια τις αποχρώσεις τις αποδοχής και έπειτα να τις αποτυπώσω όσο το δυνατόν πιο ήπια στο μυαλό του 4χρονου γιου μου.
Τελευταία λοιπόν, έχουμε στα χέρια μας μερικά παραμύθια που διαβάζουμε σε rotation και κάποια από αυτά νομίζω βοηθούν αρκετά στο να ενσταλάξουν στο παιδικό μυαλό την δύσκολη έννοια της αποδοχής. Και μάλιστα μέσα από παραδείγματα που εύκολα μπορούν να συγκρίνουν με όσα τα ίδια ζουν στο σχολείο, στην παιδική χαρά ή όπου αλλού κοινωνικοποιούνται.
«Είσαι αστέρι, γκέκο!», της Bright Rachel
Με καταπληκτική εικονογράφηση αυτό το βιβλίο παρουσιάζει μία αστεία οριακά ιστορία. Μιλάει για το πώς τελικά κανείς βλέπει τον εαυτό του όταν απομονώνεται και πώς τελικά θα τον αποδεχτούν οι γύρω του. Ο Γκόλντυ, μέσα από τη δική του περιπέτεια τελικά γίνεται αποδεκτός, από τους φίλους του, όταν πλέον αντιλαμβάνεται την έννοια της συλλογικότητάς. Αποδοχή λοιπόν, δεν σημαίνει επιβολή. Ο Γκόλντυ το κατάλαβε και μάλλον θα το καταλάβουν και τα παιδιά μαζί του.
«Σ’ αγαπώ όπως είσαι», του Ron van Maurik
Μία τρυφερή ιστορία μεταξύ φίλων. Ένα μάθημα για την αληθινή αγάπη και φιλία μέσα από την αποδοχή, πρώτα του ίδιου μας του εαυτού και έπειτα των άλλων. Δύο ζωάκια τόσο διαφορετικά φαινομενικά, είναι τόσο χαρούμενα όταν κάνουν παρέα. Τελικά, τι έχει σημασία; Όταν είναι μαζί να περνάνε καλά, χωρίς να τους νοιάζει τίποτα άλλο.
«Το Παιδί που Ονειρευόταν Δράκους», της Caryl Lewis
Ένας παραμύθι που έχει τη δύναμη να σε κάνει να δακρύσεις. Η αποδοχή μπορεί να σε βοηθήσει να γυρίσεις σελίδα, η αποδοχή θέλει δουλειά, χρειάζεται υπομονή, μα στο τέλος σου προσφέρει ένα μοναδικό συναίσθημα. Ο μικρός Άλμπι έχει φανταστικούς φίλους δράκους και η μαμά του τους ξέρει καλά. Είναι δίπλα του, αλλά εκείνος συχνά νιώθει μόνος του. Οι φίλοι του τον κοροϊδεύουν, όμως ένα κορίτσι μπορεί να τον καταλάβει. Τελικά, ο Άλμπι δεν χρειάζεται πολλά, μόνο ανθρώπους δίπλα του που να αποδεχθούν αυτό που είναι, που βλέπουν αυτό που βλέπει εκείνος, χωρίς να τον κρίνουν.
Αν διαβάζοντας το παραμύθι, θυμηθείς μία περίπτωση από το δικό σου περιβάλλον που συνδέεται με κάποιο τρόπο με την ιστορία, μη διστάζεις να τη συζητήσεις με το παιδί. Άκου τις ερωτήσεις του, απάντησε με προσοχή και ειλικρίνεια και μακροπρόθεσμα είμαι σίγουρη ότι θα λειτουργήσει θετικά.