Οι μαθητές και οι φοιτητές πολλές φορές χαρακτηρίζονται από αναβλητικότητα. Αναβάλλουν να μελετήσουν τα μαθήματά τους και γενικότερα μεταφέρουν κάποιες υποχρεώσεις τους για αργότερα, κάτι που οι μελετητές έχουν αποδώσει, όχι σε τεμπελιά αλλά στην πεποίθησή τους ότι το μέλλον δεν πρόκειται να αλλάξει.

Τα παιδιά όσο μεγαλώνουν, τόσο αντιλαμβάνονται πώς έχουν τα πράγματα και τι τους επιφυλάσσει το μέλλον. Χάνουν τις ελπίδες τους και θεωρούν ενδεχομένως ότι δεν αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουν καν, αφού κάποιος άλλος πάντα θα πάρει τη θέση, το κορίτσι, την πρωτιά.

Διαβάστε επίσης: Έφηβοι: Οι επιπτώσεις της καθιστικής ζωής μπροστά σε οθόνες

Σκυμμένος στο γραφείο του πάνω σε ατέλειωτες σημειώσεις και ασκήσεις, ένας μαθητής αγνοεί τις προθεσμίες, παγιδευμένος από μία αόρατη δύναμη, την αίσθηση της ματαιότητας. Αυτό είναι κάτι που σε έναν βαθμό μπορεί κανείς να συναντήσει σε παγκόσμια κλίμακα και όχι μεμονωμένα σε κάποιες χώρες. Σε αίθουσες σχολείων και αργότερα πανεπιστημίων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.

Το συγκεκριμένο φαινόμενο αποκαλύπτει όχι απλώς την αδυναμία κάποιων μαθητών να διαχειριστούν τον χρόνο τους και να είναι συνεπείς και υπεύθυνοι, αλλά το ότι οι νεότεροι διακατέχονται από απαισιοδοξία και φόβο για τα μελλούμενα, με αποτέλεσμα συχνά, ακόμη και υποσυνείδητα, να μην βάζουν τα δυνατά τους για να επιτύχουν.

Αν κάποιος γνωρίζει πως όσο και αν προσπαθεί το αποτέλεσμα θα είναι μάλλον το ίδιο και πιθανόν χειρότερο από αυτό που θα ήλπιζε, τότε ποιος ο λόγος να παλεύει; Είναι σαν οι μαθητές να τα παρατάνε, κάνοντας μια σιωπηλή επανάσταση απέναντι στη ματαιότητα του κόσμου.

Η κοινωνία οδηγεί σε αναβλητικότητα

Η κοινωνία είναι έτσι δομημένη και διαστρωματωμένη, που οι υψηλές θέσεις είναι κάπως προκαθορισμένο σε ποιον θα αποδοθούν. Αυτό σημαίνει ότι η κοινωνική κινητικότητα είναι περιορισμένη.

Οι ερευνητές αποκαλύπτουν ότι οι μαθητές και οι φοιτητές που αντιλαμβάνονται χαμηλή κοινωνική κινητικότητα μπορεί να αναβάλλουν τις εργασίες τους, πολύ περισσότερο από ό,τι θα το έκαναν όσοι δεν εντοπίζουν αυτή τη διάσταση στην κοινωνία. Αντί, λοιπόν, να ολοκληρώνουν τις σχολικές τους εργασίες εγκαίρως, είναι πιθανό να περιμένουν μέχρι την τελευταία στιγμή, λόγω αδυναμίας τους να ρυθμίσουν τη συμπεριφορά τους.

Σε μία τέτοια κοινωνία, που ακόμη κι αν κάποιος μελετά, τα πηγαίνει καλά στις σπουδές και αργότερα στη δουλειά του, δεν επιβραβεύεται όπως θα του άξιζε ή δεν μπορεί να ανέβει στη σκάλα της ιεραρχίας, οι νέοι απογοητεύονται διαρκώς και θεωρούν πως τίποτα δεν έχει νόημα. Αυτό τους ωθεί, μεταξύ άλλων, στο να υιοθετούν μία συμπεριφορά που χαρακτηρίζεται από αναβλητικότητα, αμέλεια και αδιαφορία προς τα μαθήματα και τις υποχρεώσεις τους.

Πιο συγκεκριμένα σε σχετική έρευνα που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Personality and Social Psychology Bulletin, αναφέρεται πως οι μαθητές και οι φοιτητές μπορεί να αισθάνονται ότι μάταια παλεύουν να ανελιχθούν. Ότι η προσπάθειά τους πάει στράφι, επειδή πιστεύουν ότι είναι δύσκολο να κινηθούν προς τα πάνω, αφού όλες οι θέσεις εκεί είναι «πιασμένες».

Σύμφωνα με την εν λόγω μελέτη, οι μαθητές νιώθουν αδικημένοι, αφού πιστεύουν ότι όσοι έχουν ήδη υψηλότερη θέση το πιθανότερο είναι να μην σκοπεύουν να καταβάλουν πολλή προσπάθεια, μιας και η κοινωνία επιβεβαιώνει ότι ακόμη κι αν δεν το κάνουν, είναι σχεδόν απίθανο να κατέβουν.