Αν πότε πότε ξαγρυπνάτε έχοντας την έννοια του παιδιού σας (έχει μείνει πίσω στα μαθήματα; νιώθει άραγε απομονωμένο; είναι αρκετά ανθεκτικό ή σίγουρο για τον εαυτό του; κάνω εγώ όσα πρέπει κ.λπ.), δεν είστε οι μόνοι. Η ανησυχία είναι μια από τις πιο κοινές εμπειρίες στην ανατροφή των παιδιών. Από τα social media και τον χρόνο μπροστά στην οθόνη, μέχρι την πρώιμη εφηβεία και την πίεση που εμφανίζεται νωρίτερα, οι απαιτήσεις φαίνονται πιο μεγάλες από ποτέ. Και όταν μεγαλώνει κανείς ένα παιδί στην ηλικία των 6 έως 12 ετών — αυτή τη… μεσαία φάση της παιδικής ηλικίας που συχνά παραβλέπεται — είναι εύκολο να νιώθει ότι χάνει κάτι ή ότι κάνει κάποιο λάθος.
Όμως, η ανησυχία δεν είναι σημάδι λάθους.
Το συναισθηματικό υπόβαθρο της μέσης παιδικής ηλικίας (η αυτοπεποίθηση, η ψυχική υγεία και η συναισθηματική ρύθμιση) αρχίζουν να «ριζώνουν» σιωπηλά αυτήν την περίοδο. Αυτό σημαίνει ότι είναι και η φάση που η συναισθηματική μας παρουσία ως γονείς έχει τη μεγαλύτερη σημασία.
Παράλληλα, η πίεση που νιώθουν οι γονείς σήμερα είναι σε επίπεδα ρεκόρ. Διότι μεγαλώνουμε τα παιδιά υπό το βάρος της κουλτούρας της σύγκρισης, του ακαδημαϊκού ανταγωνισμού, των φόβων για την ασφάλεια και μιας συνεχούς κρίσης αυτοπεποίθησης που τα social media δημιουργούν. Οι απαιτήσεις του σχολείου και οι εξωσχολικές δραστηριότητες ξεκινούν πλέον νωρίτερα κι ενώ ξέρουμε ότι τα παιδιά μας χρειάζονται ξεκούραση, συχνά νιώθουμε παγιδευμένοι στον ρυθμό που επικρατεί γύρω μας. Το αποτέλεσμα: μια γενιά γονιών που ζει με φόβο και στρες.
Αλλά η ανατροφή δεν είναι μια παράσταση που πρέπει να δώσουμε. Όταν μετατοπίζουμε την εστίαση από την πίεση στην παρουσία, δημιουργούμε τις συνθήκες που τα παιδιά μας χρειάζονται περισσότερο: σύνδεση, ασφάλεια, ψυχολογική προστασία και συναισθηματική σταθερότητα.
Όταν η ανησυχία αρχίζει να σας κατακλύζει:
Ονομάστε την για να την κατανοήσετε
Είναι χρήσιμο να σταματήσετε και να αναγνωρίσετε: Για τι ακριβώς ανησυχώ; Είναι η έλλειψη φίλων του παιδιού; Η αυτοπεποίθησή του; Οι βαθμοί του; Ο εγκέφαλός μας αγαπά να περιστρέφεται σε γενικές ανησυχίες, αλλά το να δίνουμε όνομα στον φόβο τον κάνει πιο μικρό και πιο διαχειρίσιμο.
Ρυθμίστε πρώτα τον εαυτό σας
Αν είστε αγχωμένοι, βιαστικοί ή αντιδραστικοί, τα παιδιά το καταλαβαίνουν. Λίγα λεπτά βαθιάς αναπνοής, μια βόλτα, το να γράψετε στο ημερολόγιο ή ακόμα και το να πείτε δυνατά, «Αισθάνομαι πιεσμένος/η αυτή τη στιγμή, αλλά δουλεύω πάνω σε αυτό,» διδάσκει στο παιδί ότι είναι εντάξει να έχει έντονα συναισθήματα και του δείχνει πώς να τα διαχειρίζεται.
Εστιάστε στη σύνδεση, όχι στην τελειότητα
Ανησυχείτε για τις κοινωνικές δεξιότητες του παιδιού σας; Ξεκινήστε με 10 λεπτά απρόσκοπτης σύνδεσης κάθε μέρα. Σας απασχολεί ότι δεν έχει αρκετή αυτοπεποίθηση; Προσέξτε και αναγνωρίστε την προσπάθεια, όχι μόνο τα αποτελέσματα. Η συναισθηματική ανθεκτικότητα μεγαλώνει μέσα από τις σχέσεις, όχι μέσα από την απόδοση.
Στείλτε το μήνυμα που θέλετε το παιδί σας να πιστέψει
Αν θέλετε το παιδί σας να νιώθει ασφαλές, ικανό και αγαπητό για το ποιο είναι και όχι μόνο για όσα πετυχαίνει, αποφύγετε τις κοινωνικές συγκρίσεις, επιβραδύνετε όταν όλοι οι άλλοι επιταχύνουν και δείξτε του ότι τα λάθη είναι μέρος της διαδικασίας.
Την επόμενη φορά που θα σας παρασύρει η σκέψη «τι θα γινόταν αν…»:
Η ανησυχία σας είναι μια έκφραση αγάπης. Αλλά η ήρεμη παρουσία σας είναι αυτό που εσείς και το παιδί σου χρειάζεστε πραγματικά για να αντιμετωπίσετε τις αμφιβολίες της ζωής.
Το παιδί σας αναζητά από εσάς την ασφάλεια, θέλει να ξέρει πως πολλά από όσα βιώνει είναι φυσιολογικά, πρέπει να μάθει να «σερφάρει» στα κύματα και ότι εσείς είστε εκεί για να το καθοδηγήσετε και να του διδάξετε πώς να είναι ανθεκτικό. Πάρτε λοιπόν μια βαθιά ανάσα, μιλήστε με έναν φίλο, κάντε μια βόλτα… Μπορείτε να φροντίσετε το παιδί σας ορμώμενοι από την αγάπη, όχι από το φόβο.