Ως ενήλικες, πολλοί από εμάς νιώθουμε συχνά μια έντονη επιθυμία να βρούμε αυτήν την καθοδηγητική δύναμη που δίνει νόημα στη ζωή μας. Ωστόσο, στην προσπάθειά μας να χτίσουμε καριέρες, να τηρήσουμε υποχρεώσεις και να ανταποκριθούμε στις κοινωνικές προσδοκίες, συχνά παραβλέπουμε την αβίαστη σοφία που διαθέτουν τα παιδιά σχετικά με το πώς να ζει κανείς με σκοπό.

Ανατρέχοντας στις παιδικές μας αναμνήσεις, ίσως έρχονται στο νου μας στιγμές απόλυτης χαράς κατά τις οποίες χάναμε την αίσθηση του χρόνου. Τα καλοκαιρινά απογεύματα περνούσαν σε παιδικές χαρές και το παιχνίδι δεν τελείωνε μέχρι να δύσει ο ήλιος. Αυτές οι στιγμές δεν είχαν στόχους· είχαν να κάνουν με το τώρα και βρίσκαμε τη χαρά στην ίδια τη δραστηριότητα.

Τα παιδιά εμπλέκονται εκ φύσεως σε δραστηριότητες που προσφέρουν άμεση ικανοποίηση, χωρίς το βάρος των μακροπρόθεσμων στόχων. Αυτό έρχεται σε έντονη αντίθεση με την ενήλικη εμμονή με τον «Μεγάλο Σκοπό», που πολλές φορές συνδέεται με επαγγελματικά ορόσημα.

Μελέτες δείχνουν ότι τα παιδιά βιώνουν μια κατάσταση βαθιάς απορρόφησης και ενασχόλησης ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Η ικανότητά τους να εισέρχονται με ευκολία σε καταστάσεις επιδεικνύοντας συγκεντρωμένη προσοχή, στοχευμένη συμμετοχή και ανταπόκριση, δείχνει ότι έχουν έμφυτη σύνδεση με δραστηριότητες που ευθυγραμμίζονται με τα εσωτερικά τους κίνητρα και τις δεξιότητές τους. Αυτή η ευθυγράμμιση ενισχύει ένα αίσθημα σκοπού που είναι άμεσο και βαθιά ικανοποιητικό.

Καθώς μεγαλώνουν και περνούν στην εφηβεία και την ενήλικη ζωή, το αυθόρμητο αίσθημα σκοπού που κάποτε βίωναν συχνά εξασθενεί. Μια μελέτη από τη Σχολή Εκπαίδευσης του Χάρβαρντ διαπίστωσε ότι το 60% των νέων ενηλίκων δήλωσαν πως αισθάνονται έλλειψη νοήματος και σκοπού στη ζωή τους. Η απουσία αυτή συνδέθηκε με υψηλότερα ποσοστά άγχους (36%) και κατάθλιψης (29%), ποσοστά σημαντικά υψηλότερα σε σύγκριση με τους εφήβους.

Η πτώση της αίσθησης σκοπού στους νέους ενήλικες μπορεί να αποδοθεί σε διάφορους παράγοντες, όπως οι κοινωνικές πιέσεις, οι ακαδημαϊκές απαιτήσεις και η διαρκής επιρροή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Η μετάβαση από το να εμπλέκεται κανείς σε δραστηριότητες για καθαρή απόλαυση στο να κυνηγά στόχους που υπαγορεύονται από εξωτερικά πρότυπα μπορεί να οδηγήσει σε αποσύνδεση από τα εσωτερικά του κίνητρα.

Σκοπός στη ζωή: Τα παιδιά μας είναι οι καλύτεροι δάσκαλοι

Τα παιδιά συμμετέχουν σε δραστηριότητες απλώς και μόνο για τη χαρά που τους προσφέρουν, όχι για επιβραβεύσεις ή αναγνώριση. Εστιάζοντας στη διαδικασία αντί για το αποτέλεσμα, οι ενήλικες μπορούμε να ανακαλύψουμε εκ νέου δραστηριότητες που συνδέονται με τον αυθεντικό μας εαυτό.

Εντοπίστε δραστηριότητες που σας «τραβούν» φυσικά και τείνουν να σας απορροφούν πλήρως. Είτε πρόκειται για ζωγραφική, συγγραφή ή κηπουρική, ό,τι μας αρέσει μπορεί να ξαναζωντανέψει το αίσθημα του σκοπού.

Τα παιδιά επηρεάζονται επίσης λιγότερο από κοινωνικές προσδοκίες και καθοδηγούνται περισσότερο από τα προσωπικά τους ενδιαφέροντα. Περιορίζοντας την έκθεση σε εξωτερικές πιέσεις, όπως οι συγκρίσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι γονείς μπορούμε να επικεντρωθούμε σε αυτό που έχει πραγματικά σημασία για εμάς.

Εν κατακλείδι, τα παιδιά μας, με την αβίαστη και αυθεντική επαφή τους με τον κόσμο, μας προσφέρουν σπουδαία μαθήματα για το πώς να ζούμε μια ζωή με σκοπό. Παρατηρώντας τα και μιμούμενοι τη στάση τους, μπορούμε να ανακτήσουμε έναν σκοπό που είναι αυθεντικός και βαθιά ικανοποιητικός.

Σε έναν κόσμο που συχνά ταυτίζει τον σκοπό με την παραγωγικότητα, ίσως ήρθε η ώρα να στραφούμε στα παιδιά ως οδηγούς μας. Εκείνα θα μας θυμίσουν ότι ο σκοπός μάλλον βρίσκεται στις απλές, χαρούμενες στιγμές της καθημερινότητας.