Στην εποχή των social media, τα παιδιά μεγαλώνουν μέσα σε μια αδιάκοπη καταιγίδα από ειρωνικά σχόλια, καυστικά «τρολαρίσματα» και δημόσιες επιθέσεις. Όταν είναι συνεχώς εκτεθειμένα σε κριτική, χλευασμό και διαδικτυακές «τιμωρίες», δεν είναι περίεργο που πολλές φορές αντιδρούν αμυντικά ακόμα και στο ίδιο τους το σπίτι. Πολλοί γονείς αναρωτιούνται: «Γιατί δεν μπορώ να πω ούτε μια κουβέντα του παιδιού μου χωρίς να παρεξηγηθεί;»
Η απάντηση, σύμφωνα με ειδικούς είναι απλή: δεν έχει πάντα σημασία τι λέμε, αλλά πώς το ακούει το παιδί. Ακόμα και μια καλοπροαίρετη παρατήρηση μπορεί να εκληφθεί σαν επίθεση, αν ενεργοποιήσει το λάθος «συναισθηματικό καλώδιο».
Διαβάστε επίσης: Οθόνες: Εμποδίζουν την ανάπτυξη των παιδιών – Χάνουν τις δεξιότητες λεπτής κινητικότητας
Τα παιδιά έχουν ανάγκη περισσότερο από ποτέ, είναι να ξέρουν ότι στο σπίτι τους μπορούν να βρουν κατανόηση και σιγουριά. Όταν οι γονείς επικοινωνούν με ασφάλεια, σεβασμό και ενθάρρυνση, δεν χάνουν το κύρος τους· αντιθέτως, ενισχύουν την επιρροή τους:
1. Ξεκινήστε με «σήματα ασφάλειας»
Ο τόνος, το χαμόγελο και η γλώσσα του σώματος είναι εξίσου σημαντικά με τις λέξεις. Αν η συζήτηση ξεκινήσει με ένταση, το παιδί «κλείνει» πριν καν ακούσει το περιεχόμενο.
Παράδειγμα: Αντί για «Πρέπει να μιλήσουμε για τους βαθμούς σου», δοκιμάστε «Μπορούμε να κάτσουμε λίγο; Θέλω να ακούσω πώς σου φαίνεται το σχολείο τελευταία».
2. Ρωτήστε πριν δώσετε συμβουλές
Το να προσφέρετε λύσεις χωρίς να σας το ζητήσει, συχνά δημιουργεί αμυντικότητα. Δώστε την επιλογή.
Παράδειγμα: «Θες ιδέες για το πώς να το χειριστείς ή απλώς να σε ακούσω;»
3. Επιδείξτε περιέργεια, μη βγάζετε συμπεράσματα
Οι ετικέτες τύπου «τεμπελιάζεις» ή «αδιαφορείς» μπλοκάρουν τη συζήτηση. Η γνήσια περιέργεια, αντίθετα, ανοίγει δρόμους.
Παράδειγμα: «Τι το έκανε δύσκολο να το τελειώσεις;»
4. Ονομάστε το συναίσθημα του παιδιού, όχι το «λάθος»
Αντί να χαρακτηρίζετε το παιδί, αναγνωρίστε το συναίσθημά του. Έτσι νιώθει ότι το καταλαβαίνετε.
Παράδειγμα: «Ακούγεται πως σε έχει κουράσει πολύ αυτό» αντί για «Υπερβάλλεις».
5. Κλείστε την κουβέντα με ενθάρρυνση
Το τελευταίο που ακούει το παιδί είναι αυτό που μένει. Η συζήτηση δεν πρέπει να τελειώνει με απειλή, αλλά με στήριξη.
Παράδειγμα: «Ξέρω ότι μπορείς να τα καταφέρεις την επόμενη φορά».
Αν ξεφύγετε, ξαναπροσπαθήστε
Κανείς γονιός δεν είναι τέλειος. Αν νιώσετε ότι μιλήσατε πιο αυστηρά απ’ όσο θέλατε, παραδεχτείτε το και κάντε επανεκκίνηση.
Παράδειγμα: «Συγγνώμη αν μίλησα σκληρά, δεν ήθελα να σε στεναχωρήσω. Μπορούμε να το ξαναπιάσουμε από την αρχή;»
