Η μητρότητα συχνά περιγράφεται ως η πιο τρυφερή, γεμάτη αγάπη περίοδος της ζωής μιας γυναίκας. Πίσω από αυτήν την εξιδανικευμένη εικόνα που βλέπουμε στα social media, όμως, υπάρχει και μια αθέατη πλευρά, γεμάτη πίεση, άγχος και στιγμές θυμού που δύσκολα ομολογούνται. Πρόκειται για το φαινόμενο που πολλοί αποκαλούν «mom rage», τη συσσωρευμένη ένταση που «σκάει» ξαφνικά και αφήνει πίσω της ενοχές.
Τι ακριβώς είναι το mom rage;
Πρόκειται για μια συναισθηματική αντίδραση στο χρόνιο στρες, την έλλειψη ύπνου, την ψυχική επιβάρυνση (mental load) και τις μη ρεαλιστικές προσδοκίες της σύγχρονης μητρότητας. Η νοητική και συναισθηματική υπερφόρτωση, ο περιορισμένος προσωπικός χρόνος και η κοινωνική πίεση δημιουργούν μια συνταγή για καταστροφή. Ιδιαίτερα κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης και της μετά τον τοκετό, οι ορμονικές αλλαγές μπορούν να επιδεινώσουν τα συναισθήματα, γεγονός που, αργά ή γρήγορα, μπορεί να οδηγήσει σε ξεσπάσματα.
Διαβάστε επίσης: Είναι mom guilt ή συναισθηματική σύγχυση;
Δεν σημαίνει ότι δεν είσαι «καλή» μαμά επειδή αισθάνεσαι έτσι
Η διαχείριση του θυμού δεν είναι μια γρήγορη λύση. Απαιτεί διάθεση για αλλαγή και κυρίως κατανόηση ότι η ένταση δεν μας καθορίζει ως γονείς. Είναι απλώς ένδειξη ότι χρειαζόμαστε φροντίδα. Βαθιές ανάσας, λίγα λεπτά ησυχίας ή δραστηριότητες που μας βοηθούν να χαλαρώσουμε μπορούν να λειτουργήσουν σαν «βαλβίδες εκτόνωσης» μέσα στην ημέρα.
Το πρώτο βήμα για να περιοριστεί αυτή η ένταση είναι η επίγνωση. Όσο πιο ξεκάθαρα αναγνωρίζεται το πότε και το γιατί συσσωρεύεται ο θυμός, τόσο πιο εύκολα μπορεί να αντιμετωπιστεί πριν κλιμακωθεί. Αυτό μπορεί να σημαίνει μια μικρή παύση, αλλαγή περιβάλλοντος ή ακόμη και την ειλικρινή παραδοχή προς τον εαυτό μας ότι έχουμε φτάσει στα όριά μας.
Εξίσου σημαντικός είναι ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά για τα συναισθήματά μας. Το μήνυμα που πρέπει να τους μεταδώσουμε δεν είναι ότι οι γονείς δεν θυμώνουν ποτέ, αλλά ότι μπορούν να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους με υπευθυνότητα.
Δεν είσαι μόνη
Συνήθως έχουμε πολλά να επεξεργαστούμε μετά τη γέννα, τις σκέψεις για τον πόνο, τις όμορφες ή δύσκολες στιγμές και το πώς νιώθουμε τώρα. Αυτό είναι υγιές και απαραίτητο. Το να εξωτερικεύσουμε τα συναισθήματά μας σε ανθρώπους που μας ακούνε με ενσυναίσθηση, μάς βοηθά να βρούμε γαλήνη και να επεξεργαστούμε καλύτερα την εμπειρία μας. Η συναισθηματική ξεκούραση δεν είναι παρά η ηρεμία που νιώθουμε όταν μιλάμε ειλικρινά για όσα μας απασχολούν.
Το να αναγνωρίζουμε ότι η ένταση υπάρχει και να βρίσκουμε τρόπους να τη μετριάζουμε είναι σημάδι αυτοελέγχου, όχι αδυναμίας. Το ζητούμενο δεν είναι να εξαφανίσουμε τον θυμό, αλλά να τον κατανοήσουμε, να τον αποδεχθούμε και να τον μετατρέψουμε σε ευκαιρία για πιο ήρεμες και ουσιαστικές σχέσεις μέσα στην οικογένεια.
