«Μαμά/μπαμπά βαριέμαι!»… Πόσες φορές ακούτε αυτή τη φράση μέσα στην ημέρα, η οποία συνοδεύεται συνήθως από βλέμματα που αναζητούν άμεση λύση; Η αλήθεια είναι πως η πλήξη είναι αναπόσπαστο κομμάτι της παιδικής ηλικίας.
Όταν ένα παιδί δεν έχει συγκεκριμένη δραστηριότητα, καλείται να αναζητήσει τρόπους να γεμίσει τον χρόνο του. Μέσα από αυτή τη διαδικασία ξεπηδούν οι πιο δημιουργικές ιδέες: από το να φτιάξει μια φανταστική ιστορία με τις φιγούρες του, μέχρι να στήσει ένα αυτοσχέδιο θέατρο στο σαλόνι. Όταν ο χρόνος δεν είναι προγραμματισμένος, ανοίγεται ο δρόμος για φαντασία, αυτονομία και ελευθερία.
Διαβάστε επίσης: Πράξεις, όχι λόγια: Τι έχουν ανάγκη τα παιδιά;
Τι άλλο μπορεί να σημαίνει το «βαριέμαι»;
Το «βαριέμαι» δεν σημαίνει πάντα το ίδιο πράγμα. Μερικές φορές μπορεί να είναι ένας απλός τρόπος να πει το παιδί ότι θέλει λίγη προσοχή, ότι πεινάει ή ότι νιώθει κάπως μόνο. Σε αυτές τις περιπτώσεις, μια μικρή παρατήρηση της συμπεριφοράς του μπορεί να δείξει αν χρειάζεται λίγη αγκαλιά, μια συζήτηση ή ένα σνακ πριν επιστρέψει στο παιχνίδι του.
Τι γίνεται όταν η βαρεμάρα είναι «πραγματική»;
Εδώ είναι που οι γονείς συχνά μπαίνουν στον πειρασμό να δώσουν άμεση λύση: να προσφέρουν ένα παιχνίδι, να ανοίξουν την τηλεόραση ή να προτείνουν δραστηριότητες. Όμως, αφήνοντας το παιδί να αντιμετωπίσει στιγμές ανίας, του δίνουμε χώρο να καλλιεργήσει δεξιότητες όπως η ανεξαρτησία, η ικανότητα να διαχειρίζεται τον χρόνο του και η δημιουργικότητα.
Μεγαλώνοντας, τα παιδιά μπορούν να μάθουν να βλέπουν την πλήξη ως ευκαιρία. Μπορούν να πάρουν πρωτοβουλίες, να οργανώσουν μικρά έργα, να πειραματιστούν με χρώματα, ιστορίες ή κατασκευές, ή απλώς να αφεθούν να ονειροπολήσουν. Αυτή η ικανότητα να βρίσκουν ενδιαφέρον σε στιγμές ακινησίας θα τα συνοδεύει και στην ενήλικη ζωή, κάνοντάς τα πιο ευέλικτα και δημιουργικά.
Το πώς μιλάμε για την πλήξη στο σπίτι παίζει επίσης ρόλο. Αν τη βλέπουμε πάντα ως κάτι αρνητικό, τότε και τα παιδιά την αντιλαμβάνονται ως κάτι που πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα. Αντίθετα, αν τη συστήσουμε ως «χρόνο εξερεύνησης» ή «στιγμή δημιουργίας», θα τη συνδέσουν με θετικές εμπειρίες.
Η βαρεμάρα, λοιπόν, δεν είναι εχθρός. Είναι ένα μικρό παράθυρο ελευθερίας που προσφέρει στα παιδιά χώρο να ανακαλύψουν τον εαυτό τους. Και ίσως, την επόμενη φορά που θα ακουστεί το «βαριέμαι», να είναι η αρχή μιας νέας περιπέτειας, φτιαγμένης από φαντασία, αυθορμητισμό και παιχνίδι.
Όχι στις οθόνες
Είναι ένα μεγάλο «όχι» για τη βαρεμάρα, μιας και το μόνο που κάνουν είναι να την αναβάλλουν και όχι να την διευκολύνουν. Δεν έχουν καμία θέση στη διαχείριση της βαρεμάρας. Δεν προσφέρουν τίποτα στο παιδί, απλά γεμίζουν με κενό τον χρόνο. Άλλος ένας καλός λόγος επομένως, να θέσετε από νωρίς όρια και κανόνες για τη χρήση τους.
