Όλοι οι γονείς θέλουν να έχουν την καλύτερη δυνατή σχέση με το παιδί τους. Να τους εμπιστεύεται, να τους λέει τα μυστικά του ή τι περνά από το μυαλό του. Κάποιοι μάλιστα ονειρεύονται να είναι κολλητοί. Μήπως όμως είναι προτιμότερο να γίνετε οι γονείς που χρειάζεται τώρα για να είστε οι φίλοι που θα επιλέξει αργότερα; Η φιλία μπορεί να περιμένει – η γονεϊκή καθοδήγηση όχι.

Φίλος Ή γονιός;

Η φιλία προϋποθέτει ισότητα. Στους φίλους λες τα πάντα, μοιράζεσαι μαζί τους τους φόβους, τις αμφιβολίες, ακόμα και τα λάθη σου. Στη γονεϊκή σχέση, όμως, κάτι τέτοιο μπορεί να αποδειχθεί βάρος για το παιδί. Αν του μιλάτε για οικονομικές δυσκολίες, προσωπικά προβλήματα ή αγωνίες, μπορεί άθελά σας να το γεμίσετε άγχος ή να το βάλετε στη θέση του «συμβούλου».

Επιπλέον, οι φιλίες έχουν σκαμπανεβάσματα – σήμερα μιλάτε, αύριο μπορεί να τσακωθείτε. Ο γονιός όμως πρέπει να είναι σταθερός, το «ασφαλές λιμάνι» που δεν αλλάζει ανάλογα με τα κέφια ή τις διαφωνίες της στιγμής.

Το παιδί σας αντιλαμβάνεται ότι είναι παιδί και δεν ξέρει ακόμη πώς να διαχειριστεί τη ζωή. Αν καταλάβει ότι δεν υπάρχει κανείς στο τιμόνι, θα σας προκαλεί συνεχώς μέχρι να φανείτε αντάξιοι των περιστάσεων. Αν κάνει κάτι λάθος, θα χρειαστεί να του επιβάλετε τη σωστή συμπεριφορά, αλλά το ίδιο δεν θα μπορεί να κατανοήσει την αλλαγή του ρόλου σας από φίλο σε γονιό. Το να μην είστε συνεπείς λοιπόν στο ρόλο σας υπονομεύει το αίσθημα ασφάλειας του παιδιού σας.

Αναρωτηθείτε

  • «Θέλω να είμαι φίλος του παιδιού μου για να καλύψω δικές μου ανάγκες;»
  • «Τι αποφεύγω όταν λειτουργώ ως φίλος και όχι ως γονιός;»
  • «Πώς μπορώ να διατηρήσω τη ζεστασιά της σχέσης μας χωρίς να χάσω το ρόλο μου;»

Τι χρειάζεται πραγματικά ένα παιδί από τους γονείς του

  • Σαφή όρια και δίχτυ ασφαλείας: Έχει ανάγκη να ξέρει ότι εσείς βάζετε τους κανόνες και είστε υπεύθυνοι για την ασφάλειά του.
  • Αγάπη χωρίς όρους: Οι γονείς πρέπει να καλλιεργούν μια υγιή σχέση, βασισμένη στην αγάπη και στο σεβασμό, ανεξάρτητα από τις επιλογές του παιδιού τους.

Όταν ήμουν μικρή, κι εγώ ήθελα να μοιράζομαι με τη μαμά μου τα πάντα. Εκείνη όμως δεν μου άνοιγε την καρδιά της με τον ίδιο τρόπο. Μου έλεγε ότι θα είμαστε φίλες όταν μεγαλώσω. Τότε δεν καταλάβαινα τη στάση της. Ως ενήλικη, όμως, το βλέπω πλέον καθαρά: δεν το έκανε γιατί δεν με εμπιστευόταν – το έκανε γιατί δεν επιθυμούσε να με φορτώσει με βάρη που δεν ήταν κατάλληλα για την ηλικία μου. Σήμερα είμαστε οι καλύτερες φίλες και είμαι ευγνώμων που προστάτευσε το δικαίωμά μου να είμαι απλώς… παιδί.