Όταν ένα παιδί μπαίνει στην εφηβεία, ο γονιός καλείται να έρθει αντιμέτωπος με αντιδραστικές και επικίνδυνες αρκετές φορές συμπεριφορές του. Συχνά ο έφηβος μιμείται τους συνομήλικους στο σχολείο, θέλει να είναι το επίκεντρο της προσοχής ή τα δύσκολα συναισθήματα που έχει, διαταράσσουν την ηρεμία του και οδηγούν σε εκρήξεις.
Διαβάστε επίσης: Τολμηρά παιδιά: Μαθαίνοντάς τα να ξεπερνάνε τους φόβους τους
Τα παιδιά μπορεί να αψηφούν «κανόνες» και συμβουλές και να επιδιώκουν όλο και περισσότερη ελευθερία χωρίς όρια. Πώς μπορούν να βοηθήσουν οι γονείς, ώστε τα παιδιά να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους σε έναν «υγιή» βαθμό, χωρίς να χάσουν τον δρόμο τους;
Τι είναι αυτό που χρειάζονται οι έφηβοι, τι έδειξε η έρευνα
Νέα έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Journal of Youth and Adolescence, δείχνει ότι οι έφηβοι δίνουν μεγαλύτερη προσοχή στις προειδοποιήσεις για επικίνδυνες συμπεριφορές, όταν οι γονείς τους αποτελούν πρότυπο των αξιών τους και δείχνουν κατανόηση στα προβλήματά τους.
Η εφηβεία είναι μια κρίσιμη περίοδος αναπτυξιακά, σωματικά, ψυχικά και πνευματικά, αλλά και ως προς τη συμπεριφορά των παιδιών. Πολλοί έφηβοι αρχίζουν να πειραματίζονται με ριψοκίνδυνες ή παραβατικές συμπεριφορές, όπως να λείπουν από το σχολείο, να δοκιμάζουν αλκοόλ, να λένε ψέματα ή να γυρίζουν αργά στο σπίτι. Οι γονείς, όταν το ανακαλύπτουν, συχνά αντιδρούν με προειδοποιήσεις. Λένε στα παιδιά ότι αν συνεχίσουν, θα υπάρξουν αυστηρότεροι κανόνες, λιγότερη ελευθερία και απώλεια προνομίων.
Αν και αυτό φαίνεται μία λογική στρατηγική, στην οποία καταφεύγουν οι γονείς, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι όλοι οι έφηβοι δεν ανταποκρίνονται με τον ίδιο τρόπο. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της εν λόγω έρευνας, το αν θα συμμορφωθούν ή θα γίνουν πιο αντιδραστικοί οι έφηβοι εξαρτάται λιγότερο από το ίδιο το μήνυμα που λαμβάνουν και περισσότερο από το αν θεωρούν ότι οι γονείς τους ζουν στην πράξη τις αξίες που υποστηρίζουν.
Όταν οι γονείς εφαρμόζουν με συνέπεια τις αξίες τους στην καθημερινότητα και φαίνονται ικανοποιημένοι μέσα από αυτές, οι προειδοποιήσεις τους εκλαμβάνονται από τους εφήβους ως φροντίδα και προστασία. Όταν δεν συμβαίνει αυτό, τότε οι έφηβοι είτε δεν τις παίρνουν σοβαρά, είτε τις βιώνουν ως προσπάθεια ελέγχου, που συχνά οδηγεί σε αμφισβήτηση και ανυπακοή. Ωστόσο, οι αυθεντικές γονεϊκές αξίες από μόνες τους δεν αρκούν για να σταματήσουν οι έφηβοι τις πιθανές ριψοκίνδυνες συμπεριφορές.
Η μελέτη έδειξε ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να βοηθηθούν τα παιδιά, ήταν οι γονείς να προσπαθήσουν να κατανοήσουν την οπτική τους. Αυτού του είδους η ενσυναίσθηση φαίνεται να βοηθά τους εφήβους να σκεφτούν πιο ώριμα και να επανεξετάσουν τις πράξεις τους.
Με απλά λόγια, το να μπαίνουν οι γονείς καμιά φορά στη θέση του εφήβου τους δεν βλάπτει! Ίσως, μάλιστα, να είναι η καλύτερη στρατηγική για να τον κρατήσουν ασφαλή.
