Η επιστροφή του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ στο αξίωμα έχει εντείνει τη συζήτηση σχετικά με τους παιδικούς εμβολιασμούς, με τον ίδιο να δηλώνει πρόσφατα ότι «τα παιδιά λαμβάνουν τεράστιες δόσεις εμβολίων… όπως αυτές που χορηγούνται στα άλογα… λαμβάνουν περίπου 80 εμβόλια», ενώ ο Υπουργός Υγείας Ρόμπερτ Φ. Κένεντι Τζ. υποστηρίζει ότι τα μωρά λαμβάνουν έως και 92 δόσεις εμβολίων.
Για να δικαιολογήσει την απόφαση της Φλόριντα να καταργήσει την υποχρεωτική χορήγηση εμβολίων στα παιδιά, ο γενικός χειρουργός της πολιτείας Τζόζεφ Λαπάντο ρώτησε: «Ποιος είμαι εγώ για να σας πω τι πρέπει να εισάγετε στο σώμα του παιδιού σας; Δεν έχω αυτό το δικαίωμα».
Αυτές οι δηλώσεις παραποιούν την ποσότητα και τον αριθμό των εμβολίων που χορηγούνται στα παιδιά. Κατά τη διάρκεια 18 ετών, είναι συνήθως 30 δόσεις — σε ποσότητες περίπου ενός δεκάτου του κουταλιού του γλυκού — για περίπου 16 διαφορετικούς παθογόνους παράγοντες. Ωστόσο, οι επικριτές θέτουν σημαντικά ερωτήματα που οι γονείς έχουν κάθε δικαίωμα να γνωρίζουν. Γιατί να χορηγούνται εμβόλια τόσο νωρίς στη ζωή ενός μωρού; Και γιατί οι γονείς δεν πρέπει απλά να επιλέγουν τι θα χορηγηθεί στο παιδί τους;
Τα μικρά παιδιά «λευκός καμβάς» για την ενίσχυση του ανοσοποιητικού
Το κρίσιμο πλαίσιο για αυτή τη συζήτηση εξαρτάται από δύο γεγονότα. Πρώτον, τα εμβόλια αποτελούν μόνο ένα ελάχιστο μέρος της έκθεσης σε παθογόνα με τα οποία πρέπει να αντιμετωπίσει το ανοσοποιητικό σύστημα των παιδιών. Δεύτερον, ο οργανισμός μας αναπτύσσει τα πιο ανθεκτικά αντισώματα στα πρώτα χρόνια της ζωής.
Ο έλεγχος των γονέων σχετικά με το τι εισέρχεται στο σώμα του παιδιού τους τελειώνει σχεδόν εντελώς με τη γέννηση. Από τη στιγμή που τα νεογέννητα παίρνουν την πρώτη τους ανάσα, χιλιάδες διαφορετικά είδη ξένων μικροοργανισμών αρχίζουν να αποικίζουν το έντερο, το δέρμα και τους πνεύμονές τους. Τα φιλιά από τη μητέρα, τον πατέρα, τη γιαγιά, το κατοικίδιο της οικογένειας, το άγγιγμα των αμφίβολης καθαριότητας χεριών ενός μεγαλύτερου αδελφού, ο ίδιος ο αέρας που αναπνέουν τα παιδιά — όλα αυτά εισάγουν αμέτρητα νέα μικρόβια, ιούς, μύκητες, αλλεργιογόνα και σωματίδια στο σώμα τους. Οι πανταχού παρόντες ιοί στο περιβάλλον μας μπορούν να εισβάλουν και να πολλαπλασιαστούν σε ένα νεογέννητο. Ακόμη και η πράξη του θηλασμού εκθέτει το δέρμα και το πεπτικό σύστημα του μωρού στα βακτήρια του δέρματος της μητέρας του, σύμφωνα με δημοσίευμα της Wall Street Journal.
Με λίγα λόγια, ένα νεογέννητο μωρό είναι ένας λευκός καμβάς για κάθε είδους αόρατους εισβολείς να αφήσουν το σημάδι τους.
Ευτυχώς, πολύ πριν την εμφάνιση των εμβολίων, το ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα εξελίχθηκε ώστε να παράγει ισχυρές αντιδράσεις σε αυτή τη σειρά επιθέσεων κατά τα πρώτα στάδια της ζωής. Τα τελευταία είκοσι χρόνια έχουμε μάθει πολλά για τις ανοσολογικές αντιδράσεις και τον τρόπο με τον οποίο τα παιδιά αποκτούν ανοσολογική μνήμη — την ικανότητα του ανοσοποιητικού συστήματος να θυμάται παθογόνους μικροοργανισμούς που έχει συναντήσει στο παρελθόν και να προστατεύεται από αυτά.
Μόλις λίγες μέρες μετά τη γέννηση, το ανοσοποιητικό σύστημα του βρέφους αρχίζει να λειτουργεί, αντιδρώντας σε νέες εκθέσεις. Τα λευκά αιμοσφαίρια, συμπεριλαμβανομένων των εξειδικευμένων Τ και Β κυττάρων, μαθαίνουν να αναγνωρίζουν συγκεκριμένες απειλές. Τα Τ κύτταρα κινητοποιούνται στο δέρμα, στους πνεύμονες και στο έντερο, όπου τα παθογόνα προκαλούν συχνότερα λοιμώξεις και ασθένειες. Αυτό δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη μόνιμων κυττάρων μνήμης, τα οποία παραμένουν στο σώμα καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής ενός ατόμου, δημιουργώντας ένα είδος τοπικής πολιτοφυλακής για άμεση προστασία όπου εισέρχονται τα παθογόνα.
Εκτός από αυτές τις κυτταρικές αντιδράσεις, η παραγωγή αντισωμάτων που κυκλοφορούν στο αίμα είναι επίσης πολύ αυξημένη κατά τα πρώτα στάδια της ζωής. Τα μωρά λαμβάνουν παθητικά τα αντισώματα της μητέρας τους μέσω του πλακούντα, αλλά αυτή η προστασία διαρκεί μόνο λίγους μήνες. Καθώς εξασθενεί, τα Τ και Β κύτταρα του βρέφους συνεργάζονται ενεργά για να επιτρέψουν στα Β κύτταρα να παράγουν αντισώματα κατά των εκθέσεων σε νέες απειλές.
Τα εμβόλια λειτουργούν καλύτερα στις μικρές ηλικίες
Αλλά ακόμη και με αυτούς τους μηχανισμούς, τα βρέφη και τα παιδιά παραμένουν ιδιαίτερα ευάλωτα σε επικίνδυνα παθογόνους μικροοργανισμούς, όπως η ιλαρά, η παρωτίτιδα, η ερυθρά, η ηπατίτιδα, ο RSV, η πολιομυελίτιδα, ο τέτανος, η ανεμοβλογιά και τα βακτήρια που προκαλούν πνευμονία. Η σειρά εμβολίων που χορηγείται σήμερα στην παιδική ηλικία σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες αναπτύχθηκε ακριβώς για την προστασία από αυτές τις ασθένειες.
Επειδή αυτά τα εμβόλια χορηγούνται κατά τη διάρκεια της περιόδου ανάπτυξης του ανοσοποιητικού συστήματος, μπορούν να προσφέρουν ισχυρή και μακροχρόνια προστασία. Όπως και η εκμάθηση μιας γλώσσας, η οποία είναι πολύ πιο αποτελεσματική κατά την παιδική ηλικία, έτσι και η ανοσολογική μας μνήμη δημιουργείται με τον βέλτιστο τρόπο κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής μας.
Η κατάργηση της υποχρεωτικής εμβολιαστικής κάλυψης στα σχολεία δίνει επίσημη έγκριση στην ιδέα ότι δεν είναι απαραίτητο να εμβολιάζουμε τα παιδιά μας. Ως αποτέλεσμα, μερικά από αυτά θα υποκύψουν σε ασθένειες που έχουν ουσιαστικά εξαλειφθεί χάρη στα εμβόλια. Τα τελευταία χρόνια έχουν σημειωθεί τακτικές επιδημίες του εξαιρετικά μεταδοτικού ιού της ιλαράς μεταξύ των μη εμβολιασμένων παιδιών, με τις χειρότερες επιδημίες να εμφανίζονται στο Τέξας.
Η λοίμωξη από ιλαρά δεν προκαλεί μόνο σοβαρές αναπνευστικές παθήσεις, πυρετό και εξανθήματα. Μπορεί επίσης να εξαλείψει την ανοσολογική μνήμη έναντι μιας σειράς άλλων ασθενειών, καταστρέφοντας την προστασία που τα παιδιά είχαν αποκτήσει τόσο μέσω της φυσικής έκθεσης όσο και μέσω των εμβολιασμών. Το παιδί που αναρρώνει επιστρέφει στο σημείο εκκίνησης, ευάλωτο όπως ένα νεογέννητο.
Ο ιός της πολιομυελίτιδας είναι επίσης πιθανό να επανεμφανιστεί, αναφέρει η Wall Street Journal. Οι δοκιμές σε λύματα δείχνουν την επιμονή του σε πολλές χώρες εκτός των ΗΠΑ, υποδηλώνοντας την ύπαρξη μολύνσεων εκεί. Η πολιομυελίτιδα μπορεί να οδηγήσει σε προσωρινή ή μόνιμη παράλυση, συμπεριλαμβανομένων των μυών που επιτρέπουν την αναπνοή. Φωτογραφίες από επιδημίες κατά τη δεκαετία του 1950 δείχνουν τεράστιες αίθουσες γεμάτες με παιδιά στους λεγόμενους σιδερένιους πνεύμονες.
Τέτοιες σοκαριστικές αναμνήσεις του παρελθόντος δεν είναι απλώς ιστορία, αλλά προειδοποίηση. Δείχνουν τι διακυβεύεται αν θυσιάσουμε την υγεία και το μέλλον των παιδιών μας για την ψευδή αίσθηση γονικού ελέγχου που προέρχεται από την απόρριψη των εμβολίων.
Είναι ευθύνη των γονέων και των εκλεγμένων αντιπροσώπων να παρέχουν στα παιδιά τα εργαλεία που χρειάζονται για να επιβιώσουν, να λειτουργήσουν και να ευημερήσουν. Τα εμβόλια είναι ένας εύκολος τρόπος για να μπορέσουν τα παιδιά να προστατεύσουν τον εαυτό τους και το σώμα τους, επειδή το ανοσοποιητικό σύστημα κάνει ήδη όλη τη δουλειά και χρειάζεται την εξωτερική βοήθεια.
Από την Βασιλική Δρίβα