Η μητρότητα είναι ίσως ο πιο απαιτητικός ρόλος της ζωής. Όσο κι αν μια γυναίκα γίνεται στήριγμα για τα παιδιά της, εξακολουθεί να είναι κόρη. Eξακολουθεί να έχει ανάγκη από φροντίδα, καθοδήγηση, παρηγοριά. Το να ζητάς τη μαμά σου – ακόμη κι όταν έχεις γίνει η ίδια μητέρα – δεν είναι αδυναμία, είναι ένδειξη της βαθιάς ανθρώπινης ανάγκης για σύνδεση.

Όσο μεγαλώνουν οι ευθύνες τόσο μεγαλώνει και η ανάγκη για στήριξη. Το 22% των μαμάδων λαμβάνει μηνύματα ή κλήσεις από τα ενήλικα παιδιά τους πολλές φορές την ημέρα, σε σύγκριση με μόλις 10% των μπαμπάδων.

Διαβάστε επίσης: Helicopter parenting: Όταν η υπερπροστασία γυρίζει μπούμερανγκ

Οι μαμάδες δέχονται επίσης περισσότερες φωτογραφίες (20% έναντι 14%) και νιώθουν πιο έντονα τη σύνδεση που προσφέρουν αυτές οι ψηφιακές ανταλλαγές: 66% δηλώνουν ότι οι φωτογραφίες τις κάνουν να αισθάνονται πιο κοντά στα παιδιά τους, έναντι 55% των μπαμπάδων.

Παρά την αυξημένη ψηφιακή επαφή, οι μπαμπάδες τελικά συναντούν τα παιδιά τους πιο αραιά από κοντά (κάθε οκτώ μήνες κατά μέσο όρο, έναντι επτά για τις μητέρες). Το 35% των μητέρων δηλώνει ότι θα ήθελε τα παιδιά τους να ζουν μαζί τους, σχεδόν διπλάσιο ποσοστό από τους μπαμπάδες (20%).

Μαμά και κόρη

Όταν ένα κορίτσι γίνεται μητέρα, η σχέση με τη δική του μαμά μεταμορφώνεται. Η γιαγιά πλέον δεν είναι μόνο μητέρα αλλά και υποστηρικτικός πυλώνας για μια νέα οικογένεια. Η ανταλλαγή εμπειριών, η συναισθηματική παρουσία, ακόμα και μια αγκαλιά στις δύσκολες στιγμές αποκτούν άλλη βαρύτητα.

Από τα κυριακάτικα τηλεφωνήματα στα memes

Η κύρια μορφή επικοινωνίας σήμερα είναι τα μηνύματα (67%), ενώ οι βιντεοκλήσεις ακολουθούν (30%). Τα direct messages στα social media (15%) έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τα παραδοσιακά τηλεφωνήματα (5%) και τα emails (2%).

Αντί για μεγάλα τηλεφωνήματα, οι γονείς λαμβάνουν κυρίως γρήγορες εικόνες: selfies ή αστείες φωτογραφίες (47%), memes (45%) και φωτογραφίες από κατοικίδια ή μέλη της οικογένειας (36%). Αυτά τα μικρά ψηφιακά στιγμιότυπα έχουν αντικαταστήσει τις εκτενείς συζητήσεις που είχαν οι προηγούμενες γενιές.

Προσδοκίες VS πραγματικότητας

Η φυσική παρουσία παραμένει αναντικατάστατη. Αν και το 30% των γονιών περίμενε εβδομαδιαίες επισκέψεις, μόνο το 18% τις απολαμβάνει στην πράξη. Ένα 6% περνά ακόμη και επτά μήνες χωρίς καμία δια ζώσης συνάντηση.

Ωστόσο, 85% δηλώνουν ότι οι φωτογραφίες καθημερινών στιγμών –από γεύματα μέχρι κατοικίδια– τους βοηθούν να νιώθουν συνδεδεμένοι με την καθημερινότητα των παιδιών, που κάποτε έβλεπαν από κοντά.

Η συναισθηματική κληρονομιά

Η αίσθηση ότι «έχω κι εγώ πού να στραφώ» είναι πολύτιμη και για τα παιδιά: βλέπουν μια μητέρα που ζητά βοήθεια, που διατηρεί δεσμούς, που φροντίζει και φροντίζεται. Αυτό είναι ίσως το πιο δυνατό παράδειγμα που μπορεί να τους δώσει.