Μερικές φορές, η καλύτερη έμπνευση για την ανατροφή παιδιών μπορεί να έρθει από το παρελθόν. Όταν μια μαμά, η Vanessa Eves, μοιράστηκε τρόπους με τους οποίους μεγαλώνει τα παιδιά της σαν να ζουν στο… 1985, άγγιξε πολλούς γονείς και βέβαια το βίντεό της έγινε viral. Από το να τα αφήνει να τρέχουν ξυπόλυτα έξω μέχρι το να λέει «όχι» σε συνεχώς καινούρια παιχνίδια, η προσέγγισή της θύμισε μια πιο απλή εποχή, μακριά από τις τόσες οθόνες. H νοσταλγία βέβαια, δεν σημαίνει και επιστροφή στο παρελθόν. Το 2025, οι οικογένειες μπορούν να ενσωματώσουν αυτές τις «ρετρό» πρακτικές στη σύγχρονη ζωή με μεγαλύτερη επίγνωση και συναισθηματική σύνδεση.

7 «ρετρό» συνήθειες της Vanessa και πώς μπορείτε να τις εφαρμόσετε κι εσείς

  1. Από τα λίγα δώρα σε στιγμές ευγνωμοσύνης που τα παιδιά θα θυμούνται για μια ζωή

Στη δεκαετία του ’80, τα δώρα δίνονταν κυρίως σε γιορτές ή γενέθλια κι έτσι τα παιδιά τα εκτιμούσαν περισσότερο. Η Vanessa προσπαθεί να κρατά αυτή τη μαγεία ζωντανή: Τα δώρα να παραμένουν ξεχωριστά.

Μια πιο σύγχρονη προσέγγιση θα ήταν να συνδέσετε τα σημαντικά γεγονότα με συμβολικά δωράκια, όπως μια ζωγραφιά για «ευχαριστώ». Έτσι, τα παιδιά καταλαβαίνουν ότι χαρά δεν σημαίνει μόνο παιχνίδια. Έχει να κάνει και με τα όμορφα συναισθήματα και τις καθημερινές στιγμές.

  1. Από το «σφίξε τα δόντια» στην ανθεκτικότητα με συναισθηματική υποστήριξη

Παλιότερα, τα παιδιά άκουγαν συχνά στις δυσκολίες: «σήκω και προχώρα». Η επιμονή έχει σημασία, αλλά τα παιδιά ανθίζουν όταν τα συναισθήματά τους αναγνωρίζονται.

Εστιάστε στην προσπάθεια, όχι στο αποτέλεσμα. Χρησιμοποιήστε απλές φράσεις τύπου «δοκίμασε ξανά» και μείνετε δίπλα στο παιδί όταν απογοητεύεται, πριν το βοηθήσετε να συνεχίσει.

  1. Από αυστηρούς περιορισμούς οθόνης σε ένα ρεαλιστικό οικογενειακό «media plan»

Στα ’80s, το «δεν έχει τηλεόραση πριν τελειώσεις τα μαθήματα» ήταν κανόνας. Σήμερα, όμως, τέτοιοι κανόνες σπάνια λειτουργούν.

Φτιάξτε ένα οικογενειακό πλάνο χρήσης οθονών. Έχετε ένα κουτάκι αποθήκευσης συσκευών για τις ώρες του φαγητού και του ύπνου, ορίστε σταθερές ώρες για τηλεφωνήματα με συγγενείς και γίνετε το καλό παράδειγμα. Τα παιδιά πάντα προσέχουν τι κάνουν οι γονείς τους…

4. Από «καθόλου video games» σε ξεκάθαρα όρια με ενσυναίσθηση

Πολλές οικογένειες στα ’80s απέφευγαν εντελώς τα video games. Σήμερα αυτό είναι δύσκολο, αλλά η ουσία παραμένει: χρειάζεται μέτρο σε όλα.

Τοποθετήστε τις κονσόλες σε κοινόχρηστο χώρο, βάλτε χρονόμετρο για τα παιχνίδια και συζητήστε τι είναι κατάλληλο για την ηλικία τους. Παρουσιάστε τα όρια ως οικογενειακές συμφωνίες — όχι τιμωρίες. Έτσι τα παιδιά βλέπουν τη δομή ως ασφάλεια, όχι ως περιορισμό.

  1. Από «όχι smartphone ακόμα» σε ήπια στάδια ανάληψης ευθυνών

Όταν όλοι οι φίλοι τους έχουν κινητό, το να περιμένει το δικό σας παιδί, μοιάζει ακατόρθωτο. Όμως η έρευνα δείχνει ότι η πρώιμη χρήση σχετίζεται με εξάρτηση και άγχος.

Ξεκινήστε με ενδιάμεσα στάδια — έξυπνα ρολόγια, κινητά με περιορισμούς ή μικρές δοκιμαστικές περιόδους. Επανεξετάστε μαζί με τα παιδιά τους κανόνες.

  1. Από το να τρέχουν ξυπόλυτα σε σύνδεση με τη φύση με ασφάλεια

Η Vanessa μεγάλωσε ξυπόλυτη στη Νέα Ζηλανδία και η επιστήμη συμφωνεί: η φύση ενισχύει τη διάθεση, τη δημιουργικότητα και την κινητικότητα. Βέβαια, στις παιδικές χαρές τα παπούτσια παραμένουν, αλλά λίγα λεπτά ξυπόλυτοι στο γρασίδι στην αυλή του σπιτιού, οι βόλτες στη φύση το απόγευμα, η παρατήρηση του ουρανού στο μπαλκόνι, όλα αυτά βοηθούν τα παιδιά να συνδεθούν με τον πραγματικό κόσμο, πέρα από τις οθόνες.

  1. Από το «βαριέμαι» σε σπίθες δημιουργικότητας

Στα ’80s, όταν ένα παιδί έλεγε «βαριέμαι», άκουγε «βρες κάτι να κάνεις». Αυτή η “αδράνεια” γεννούσε οχυρά από καρέκλες και περιπέτειες στην αυλή. Ετοιμάστε ένα κουτί βαρεμάρας (με γρίφους, υλικά χειροτεχνίας, παλιές κάρτες), ή καθιερώστε σύντομες “δημιουργικές στιγμές” μετά το σχολείο. Ο μη-δομημένος χρόνος καλλιεργεί τη φαντασία και την αυτονομία.

Τι τελικά θα θυμούνται τα παιδιά…

Η ανατροφή δεν χρειάζεται να είναι τέλεια ούτε… κολλημένη στο παρελθόν. Αυτό που έχει σημασία είναι η σύνδεση. Είτε παίζετε ξυπόλυτοι, είτε γελάτε μαζί, είτε απλώς περνάτε λίγο ποιοτικό χρόνο σαν οικογένεια, αυτές οι μικρές, «ρετρό» συνήθειες μάς θυμίζουν κάτι βασικό: Τα παιδιά θυμούνται περισσότερο το πώς τα κάναμε να νιώθουν, παρά τα πράγματα που τους δώσαμε.