…και πώς θα καταφέρετε το δικό σας παιδί τουλάχιστον να δοκιμάσει! Η Πάμελα Ντράκερμαν, αμερικανίδα μαμά που ζει στο Παρίσι και συγγραφέας των βιβλίων French Children don’t Throw Food και Bébé Day By Day: 100 Keys to French Parenting  εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο οι γονείς στη Γαλλία εκπαιδεύουν τα παιδιά τους ώστε να τρώνε κυριολεκτικά τα πάντα! «Όταν τα παιδιά μου πήγαν για πρώτη φορά σε παιδικό σταθμό στο Παρίσι, αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν η ώρα του φαγητού. Κάθε μέρα, πιτσιρίκια ηλικίας τριών ετών και κάτω κάθονταν στην τραπεζαρία και έτρωγαν κανονικά μενού τριών πιάτων. Ένα τυπικό γεύμα ξεκινούσε με καροτοσαλάτα και συνεχιζόταν με σολομό με σάλτσα λεμονιού και πουρέ μπρόκολου και ολοκληρωνόταν με κατσικίσιο τυρί και μήλο. Το πιο περίεργο είναι ότι τα παιδιά έτρωγαν αυτά τα γκουρμέ μενού και μάλιστα συχνά τα απολάμβαναν». Αυτό το πραγματικά εντυπωσιακό γεγονός καταθέτει η Ντράκερμαν στο βιβλίο της Bébé Day By Day: 100 Keys to French Parenting. Και προσπαθώντας να κατανοήσει για ποιο λόγο στην πατρίδα της την Αμερική (και όχι μόνο) τα παιδιά συνήθως επιβιώνουν τρώγοντας μόνο πατάτες και μακαρόνια, καταλήγει στα εξής συμπεράσματα!

Αν τσιμπολογάς συνέχεια, δεν θα πεινάς αρκετά την ώρα του φαγητού

Στη Γαλλία τα παιδιά δεν συνηθίζουν να μσαουλάνε διάφορα σνακ κατά τη διάρκεια της ημέρας. Τρώνε τα τρία κυρίως γεύματα και ένα απογευματινό σνακ. Τόσο απλά. Ένας γάλλος γονιός δεν θα πάθαινε πανικό στην υποψία ότι το παιδί του είναι λιγάκι πεινασμένο (δεν εννοούμε να λοιμοκτονεί, απλώς πεινασμένο). Κι ένα παιδί που κάθεται στο τραπέζι για το μεσημεριανό του πεινασμένο είναι πιο πιθανό να φάει οτιδήποτε του σερβίρουν. Και αυτό που του σερβίρουν τις περισσότερες φορές πρώτο είναι λαχανικά (στη Γαλλία, σερβίρουν τα γεύματά τους σταδιακά, ξεκινώντας από τη σαλάτα).

Ακόμα κι αν δεν θέλεις να το φας, πρέπει τουλάχιστον να το δοκιμάσεις!

Αυτός είναι ο πιο βασικός κανόνας που ακολουθούν οι γάλλοι γονείς σε ό,τι αφορά τη διατροφή των παιδιών τους, λέει η Ντράκερμαν. Τα παιδιά τους δεν είναι υποχρεωμένα να φάνε ολόκληρη την αγκινάρα που υπάρχει στο πιάτο τους, εάν δεν θέλουν. Όπως πρέπει να φάνε μια μπουκιά. Ο κανόνας αυτός είναι πολύ σημαντικός. Τα παιδιά πολλές φορές δεν τρώνε κάποιες τροφές απλά και μόνο επειδή δεν τους είναι οικείες –ακόμα και οι ενήλικες το κάνουμε αυτό. Τρώγοντας όμως έστω μια μπουκιά, εξοικειώνονται με τις γεύσεις κι έτσι είναι πιο πιθανό να καταναλώσουν ολόκληρη τη μερίδα την επόμενη φορά που θα τους δώσουν το ίδιο φαγητό.

Ποτέ δεν πρέπει το παιδί να καταλάβει πόσο απελπισμένα θέλεις να φάει τα λαχανικά του

Αυτή τη συμβουλή έδωσε στη συγγραφέα μια γαλλίδα διατροφολόγος και μαμά. Είναι σημαντικό η ατμόσφαιρα κατά τη διάρκεια του γεύματος να είναι ευχάριστη και χαλαρή. Ακόμα και ο προηγούμενος κανόνας («πρέπει τουλάχιστον να δοκιμάσεις») είναι σημαντικό να παρουσιάζεται περισσότερο σαν μια ευχάριστη πρόκληση παρά σαν μια δοκιμασία. Οι Γάλλοι δεν παραλείπουν να εξηγούν στα παιδιά τους, ακόμα και στα μωρά, ότι ο μόνος τρόπος για να καταλήξεις να απολαμβάνεις όλες τις τροφές είναι να τις δοκιμάζεις συχνά. Και ποτέ δεν έχουν υπερβολικές απαιτήσεις ή φιλοδοξίες –ένα καινούριο τρόφιμο σε κάθε γεύμα, σερβιρισμένο δίπλα σε κάτι που ξέρουν ότι τα παιδιά τους αγαπούν ήδη, είναι αρκετό. Στην περίπτωση που το παιδί δοκιμάσει κάτι και δηλώσει ότι δεν του αρέσει, δεν το μαλώνουν ούτε προτείνουν να φάει κάτι άλλο για να μη μείνει νηστικό. Και –το σημαντικότερο- δεν μπαίνουν στον πειρασμό να μην το σερβίρουν ποτέ ξανά. Μπορεί να  το μαγειρέψουν διαφορετικά, αλλά θα το ξαναδώσουν στο παιδί και πιθανότατα, κάποια στιγμή εκείνο θα μάθει να το τρώει με ευχαρίστηση.    

Οι γονείς μπορούν να επηρεάσουν τις γευστικές προτιμήσεις των παιδιών

Σε πολλές χώρες οι γονείς πιστεύουν ότι τα παιδιά έχουν τις δικές τους προτιμήσεις τις οποίες είναι υποχρεωμένοι να σεβαστούν, λέει η Ντράκερμαν. Αντίθετα, οι Γάλλοι θεωρούν ότι είναι στις υποχρεώσεις τους γονιού να διαμορφώσει τις γευστικές προτιμήσεις του παιδιού του και να το καθοδηγήσει στην απόλαυση της εμπειρίας της γεύσης. Οι γονείς διδάσκουν στα παιδιά τους πώς να τρώνε, όπως λίγα χρόνια αργότερα τους μαθαίνουν πώς να κάνουν ποδήλατο. Και τα δύο απαιτούν υπομονή, όμως το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό!