1. Άρνηση «Αποκλείεται να συμβαίνει αυτό σε μένα!» Η πρώτη αντίδραση είναι η άρνηση της πραγματικότητας. Πρόκειται για μια φυσιολογική αντίδραση ώστε να εκλογικεύσουμε τα έντονα συναισθήματα. Η άρνηση χαρακτηρίζεται ως «μηχανισμός άμυνας» απέναντι στο σοκ. (Στη συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται για το σοκ της μητρότητας). Όπως περιγράφουν οι ψυχολόγοι σ’ αυτό το στάδιο πιστεύουμε η ζωή δεν έχει σημασία και όλα φαντάζουν χωρίς νόημα. Λογικό αφού όλη μας η ύπαρξη παραμερίζεται για το μωρό. Νιώθουμε μουδιασμένοι και αναρωτιόμαστε με τι δύναμη θα προχωρήσουμε στη ζωή και προσπαθούμε να βρούμε κάποιο στήριγμα. Σ’ αυτό το στάδιο επιχειρούμε να ρυθμίσουμε τον συναισθηματικό μας κόσμο στην καινούργια πραγματικότητα. Για παράδειγμα: Το μωρό κλαίει συνεχώς, γκρινιάζει για τα πάντα, δεν κοιμάται ποτέ, κι εσείς είστε άυπνη τα τελευταία…δύο χρόνια. Ναι, είναι παιδί σας το λατρεύετε αλλά κάποιες φορές αρνείστε να πιστέψετε ότι είναι τόσο απαιτητικό και ατίθασο! Και θυμωμένα μονολογείτε «μέσα σας»: «Έχω πάθει σοκ! Όχι, δε μπορεί, ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν, δεν είμαι μαμά, ονειρεύομαι, αρνούμαι ότι αυτό είναι το παιδί μου» 2. Θυμός «Είναι άδικο, γιατί σε εμένα; γιατί μου το κάνεις αυτό;». Εδώ είτε αναφερόμαστε στον Θεό, είτε στον εαυτό μας, είτε σε οποιονδήποτε θεωρούμε υπεύθυνο για την κατάστασή μας, (συχνότερα τον άντρα μας θεωρούμε υπεύθυνο). Ο θυμός μπορεί να κατευθύνεται προς άψυχα αντικείμενα, (πετάμε τα παιχνίδια του παιδιού από το μπαλκόνι), αγνώστους (την κυρία που μας στραβοκοίταξε στο σούπερ μάρκετ,) φίλους ή μέλη της οικογένειας (την πεθερά μας και τη μαμά μας που διώχνουμε κακήν κακώς από το σπίτι). Φυσικά πολλές φορές κατευθύνεται και στο ίδιο το παιδί μας, αλλά καταπνίγουμε αυτήν την άγρια διάθεσή μας να το πνίξουμε! 3. Διαπραγμάτευση «Τουλάχιστον θεέ μου άσε με να κοιμηθώ λίγο, να αντέξω, να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν» ή «Θα είμαι καλύτερη μαμά, θα αλλάξω, απλώς άσε με να κοιμηθώ» λίγο παραπάνω. Μια φυσιολογική αντίδραση στο αίσθημα της απελπισίας και της αδυναμίας είναι η ανάγκη για ανάκτηση του ελέγχου. Πρόκειται για μια προσπάθεια «διπλωματικής αντιμετώπισης» με στόχο να αναβληθεί το αναπόφευκτο. Η διαπραγμάτευση μάς προστατεύει από την επίπονη πραγματικότητα. 4. Κατάθλιψη «Είμαι τόσο λυπημένη, γιατί να προσπαθήσω να κάνω οτιδήποτε;» ή «Δεν έχω ελπίδες, είμαι πια εγκλωβισμένη στη δύσκολη καθημερινότητά μου» Τα συναισθήματα που κυριαρχούν είναι η λύπη, οι τύψεις και το αίσθημα της μοναξιάς. Το άτομο χάνει την ελπίδα του και την επιθυμία να προσπαθήσει για κάτι καλύτερο. Κάθε μαμά βιώνει στη μητρική της καριέρα μια περίοδο θλίψης και προβληματισμού, για το αν τα κάνει όλα σωστά, ή για το πόσα λάθη έχει κάνει! Και πάντα εκείνες τις δύσκολες στιγμές σκέφτεται το χειρότερο: Τη στιγμή που το παιδί της θα μεγαλώσει, θα φύγει μακριά και εκείνη θα νιώθει μόνη…πολύ μόνη!  5. Αποδοχή «Εντάξει, όλα θα πάνε καλά» ή «Την επόμενη φορά, θα χειριστώ το θέμα διαφορετικά». Πρόκειται για το δυσκολότερο από τα πέντε στάδια. Χαρακτηρίζεται από την απομόνωση και την ηρεμία. Επίσης σ’ αυτό το στάδιο αποδεχόμαστε την πραγματικότητα και το γεγονός ότι δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στην πρότερη κατάσταση (στην πιο παράλογη εκδοχή, να… γυρίσουμε το παιδί πίσω) πριν την απώλεια δηλαδή. Μαθαίνουμε να ζούμε με την νέα πραγματικότητα και να κάνουμε μικρά βήματα επιστροφής στην ζωή. Τώρα πρέπει να μάθουμε να ζούμε σ’ ένα αλλαγμένο κόσμο, με διαφορετικούς κανόνες. Το προσωπικό μας σύμπαν άλλαξε και εμείς πρέπει να προσαρμοστούμε ανάλογα. Και το σύμπαν είναι το παιδί μας. Και η αλήθεια είναι ότι απ’ όσα στάδια και αν περάσουμε ένα θα είναι το στάδιο που θα μας κρατάει πάντα σε εγρήγορση: Το στάδιο της απόλυτης αγάπης.