Eκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα’ ρθεις…πόσο πραγματικό μάθημα ζωής είναι αλήθεια αυτή η φράση και πόσα μυστικά κρύβει μέσα της για το παιδί μέσα μας που μεγαλώνει, ενηλικιώνεται, γίνεται γονιός, αποκτά εγγόνια και στο τέλος καταλήγει σε μια καρέκλα να μετρά ρυτίδες κι αναμνήσεις. Τι γίνεται όμως όταν η αρχή και το τέλος, η ανατολή και η δύση της ανθρώπινης ηλικίας, σμίγουν τις δυνάμεις τους, τις ευαισθησίες, τη δύναμη, το χιούμορ και το πνεύμα τους, αποκαλύπτοντας τις μεγάλες ομοιότητες των δύο αυτών άκρων που μπορεί να συνοψιστούν μόνο σε ένα και μοναδικό χαρακτηριστικό: Την ανάγκη για επαφή, για χαμόγελο, για τρυφερότητα, για αληθινά συναισθήματα ανθρώπινης ψυχής.
Δείτε το συγκλονιστικό κοινωνικό «πείραμα» που έλαβε χώρα στο Σιάτλ, με τρόφιμους γηροκομείου και παιδάκια νηπιαγωγείου να έρχονται σε επαφή, και να χαρίζουν σε όλους μας την τόσο απλή και συγκινητική αλήθεια για την απίστευτη αλυσίδα της ανθρώπινης ζωής που θέλει μόνο αυτό… Να παραμένει αλυσίδα, με κρίκους δυνατούς και ενωμένους, να ακουμπούν ο ένας στον άλλον στοργικά, αγαπησιάρικα τρυφερά κι αληθινά…