Η τετράχρονη κόρη μου, πριν ξεκινήσει να τρώει πάντα πετάει λίγο από το φαγητό της πάνω στον καναπέ, ή στην καρέκλα. Όταν της παίρνουν δώρο μια κούκλα, αντί να παίξει μαζί της την κουρεύει, την πλένει ή την αποκεφαλίζει. Όταν κρατάει σοκολάτα, τρώει λίγη και συνήθως την υπόλοιπη ή την πατάει, ή την αλείφει στο πρόσωπό της, λες και ξέρει τις ευεργετικές ιδιότητες της σοκολατοθεραπείας. Και κάθε φορά που επιχειρώ να προλάβω ή να καθαρίσω μια από τις καταστροφές της, εκείνη μ’ έχει προλάβει και κάνει μια μεγαλύτερη. Ναι, η κόρη μου δεν είναι ένα ήσυχο κοριτσάκι, με κοτσιδάκια που παίζει ήσυχα με τις κούκλες του. Είναι ένας αληθινός Ninja. Είναι ζωηρή, απρόβλεπτη, μαλώνει συχνά με τα άλλα παιδάκια και με τα αγόρια χρησιμοποιεί επιθετικές τεχνικές. Η ψυχολόγος (που υποχρεωτικά επισκέφτηκα), με καθησύχασε λέγοντάς μου ότι η επιθετικότητά της, είναι αναπτυξιακό χαρακτηριστικό της ηλικίας της, ωστόσο εγώ βασανίζομαι και πληγώνομαι από τον ατίθασο και επαναστατικό χαρακτήρα της. Σήμερα το βράδυ, την ώρα που την έβαζα για ύπνο και χάιδευα το ξανθό της κεφαλάκι, σκεφτόμουν πόσο όμορφη είναι όταν κοιμάται ήρεμα…Και ένιωσα αυτή τη γλυκιά κόπωση, που μόνο οι γονείς ενός επιθετικού παιδιού μπορούν να καταλάβουν. Είναι αυτή η κόπωση που έρχεται μετά από ένα μισάωρο κυνηγητό μαζί της, μέχρι να φάει, μέχρι να κάνει μπάνιο ή να κοιμηθεί. Σκέφτηκα πως και τα άλλα μου δύο μεγαλύτερα παιδιά ήταν πολύ δραστήρια αλλά η κόρη μου είναι άλλο πράγμα… Αλλά καθώς καθόμουν δίπλα της και βλέποντας την να γέρνει στο μαξιλάρι της, σκέφτηκα πόσο πολύ την αγαπώ. Αλλά και πόσα πολλά έμαθα από αυτό το υπερκινητικό, ατίθασο κορίτσι που έκαιγε τα πάντα στο πέρασμά του. Έστω κι αν αυτά ήταν προφανή! Και τότε η καρδιά μου ζεστάθηκε…. Έμαθα ότι έχω περισσότερη αντοχή στα 35 μου από ότι στα 25 μου. Έμαθα ότι έχω εκπληκτικά αντανακλαστικά όταν πρόκειται να την προστατεύσω. Όταν δηλαδή κρεμιέται από τη ντουλάπα, ή ανεβαίνει στον πάγκο της κουζίνας. Έμαθα ότι έχω μεγάλη υπομονή και κατανόηση. Έμαθα να γελάω ακόμα και με τις πιο σοβαρές σκανταλιές. Γιατί το γέλιο, είναι το μόνο αντίδοτο στο φόβο, όταν έχεις ένα άγριο παιδί. Στην πραγματικότητα, τις περισσότερες φορές το μόνο που μπορείς να κάνεις με ένα τέτοιο παιδί είναι να γελάς, μια που είσαι πολύ εξουθενωμένος για οτιδήποτε άλλο. Γελάς γιατί αλλιώς θα κλάψεις… Έμαθα πολλά για την πρόβλεψη. Γιατί με ένα τέτοιο παιδί δεν ξέρεις πραγματικά τι θα σου ξημερώσει… Έμαθα πως χρειάζεται πολύ καθημερινή προσπάθεια για να μεταμορφώσω ένα θηλυκό ninja σε ένα ευγενικό ενήλικο κορίτσι. Αλλά δε θα παρατήσω ποτέ την προσπάθεια. …Κι ενώ τα σκεφτόμουν όλα αυτά, η μικρή μου αντάρτισσα αποκοιμήθηκε. Κλότσησε νευρικά το πόδια της, στριφογύρισε στο κρεβάτι της…αναστέναξε. Σκέφτηκα αν τρέχει το ίδιο και στα όνειρά της… Την κάλυψα με μια κουβερτούλα, φίλησα το ξανθό της κεφαλάκι, και καθώς έκλεινα την πόρτα της κρεβατοκάμαρας της, αναρωτήθηκα τι θα μου ξημέρωνε αύριο. Και αναρωτήθηκα τι άλλο θα μάθω από αυτό το άγριο, εκπληκτικό παιδί μου. Αν θέλετε, μπορείτε να μας στείλετε τη δική σας προσωπική μαρτυρία στη διεύθυνση: imommyeditors@dolnet.gr

Δείτε επίσης : Γιατί τσακώνονται τα αδερφάκια;