Το Πάσχα, όπως και τα Χριστούγεννα και τις καλοκαιρινές διακοπές, τα παιδιά των διαζευγμένων ζευγαριών περνούν ένα μέρος αυτών των ημερών με τον γονέα εκείνο με τον οποίο δεν ζουν μαζί στο ίδιο σπίτι. Το νομοσχέδιο που έχει ήδη ετοιμάσει το υπουργείο Δικαιοσύνης φέρνει πολλές αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο. Μία εξ αυτών αφορά το τεκμήριο της επικοινωνίας, δίνοντας το δικαίωμα στον γονέα που δεν ζει με το παιδί να το βλέπει τουλάχιστον το 1/3 του συνολικού χρόνου.
Μπορεί η μετάβαση αυτή για ένα παιδί, ιδίως το χρόνο των διακοπών, να γίνει με τρόπο ευχάριστο;
«Eνα παιδί θέλει πάντα να ευχαριστεί τον γονιό, δίνει ένα είδος παράστασης και ένα πράγμα που θα θέλαμε να αποφύγουμε είναι να το επιβαρύνουμε με τύψεις να περάσει τον ίδιο χρόνο διακοπών με τον κάθε γονιό. Τα παιδιά θέλουν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες των γονιών τους και ίσως κάποιες φορές αναγκάζονται να παραβλέψουν τις δικές τους», επισημαίνει η Δώρα Φωτοπούλου, Ψυχοθεραπεύτρια – μέλος του Βρετανικού Συλλόγου Συμβούλων και Ψυχοθεραπευτών .
Τι θα ήθελαν τα παιδιά;
Με βάση την εμπειρία της προσθέτει πως «ένας τρόπος που θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε τα παιδιά έτσι ώστε να κάνουμε να αισθανθούν καλύτερα γι αυτή την περίοδο, είναι να τα ρωτήσουμε νωρίτερα από τις διακοπές τι θα ήθελαν εκείνα να κάνουν έτσι ώστε η μετάβαση να είναι ευκολότερη για αυτά».
Ενα άλλο ζήτημα που προκύπτει συχνά σε παιδιά χωρισμένων ζευγαριών είναι τα δώρα. Ως προς αυτό επισημαίνει δύο «σενάρια», με βάση τα οποία οι γονείς θα μπορούσαν να συνυπάρχουν στο μυαλό των παιδιών: Να έχουν συνεννοηθεί να πάρουν ένα δώρο στο παιδί μαζί ή να έχει δικαίωμα το παιδί να φέρει στο σπίτι το δώρο που του έχει πάρει ο κάθε γονιός ξεχωριστά.
Αναφερόμενη η κ. Φωτοπούλου στο νομοσχέδιο για την συνεπιμέλεια επισημαίνει ότι «ιδανικά, τα δικαστήρια θα έπρεπε να λαμβάνουν υπόψιν τους ξεχωριστά κάθε διαζύγιο. Κάθε γονέας θα έπρεπε να λαμβάνει αποφάσεις με βασικό γνώμονα το παιδί του και την ωριμότητά του. Δυστυχώς αυτό που συναντάμε στο θεραπευτικό δωμάτιο είναι ότι οι ίδιοι οι γονείς πολλές φορές παλεύουν ακόμη με τα δικά τους τα παιδικά τραύματα, μπερδεύουν τον εαυτό τους με το παιδί τους π.χ νομίζουν ότι θα «σώσουν το παιδί» αλλά στην ουσία θέλουν ακόμη να σώσουν τον ίδιο τους τον εαυτό και χάνονται σε συγκρουσιακές σχέσεις, ανταγωνιστικές όπου πλέον το παιδί είναι μέρος ενός στοιχήματος».