Δεν είναι μόνο οι ενήλικες που κάνουν overthinking. Η υπερανάλυση είναι κάτι που συνηθίζουν πολλά παιδιά. Συχνά νιώθουν τόσα διαφορετικά συναισθήματα, έχουν τόσα να αντιμετωπίσουν στην καθημερινότητά τους, τόσα νέα ερεθίσματα, τόσες προκλήσεις, που το μυαλό τους γεμίζει από σκέψεις.

Ανησυχούν για το μέλλον, για το αν θα τους αποδεχτούν ή αν θα τους απορρίψουν οι συμμαθητές τους, για το αν θα τα καταφέρουν στο διαγώνισμα, ώστε να κάνουν περήφανους τους γονείς και τους δασκάλους τους και έτσι σκέφτονται υπερβολικά πολύ και σε βάθος για όλα αυτά, συχνά σε σημείο που τα παραλύει ή τα αγχώνει.

Διαβάστε επίσης: Αντιδραστικό παιδί: Το τρίπτυχο της επιτυχίας για να σας ακούσει

Πολλές φορές, λοιπόν, τα παιδιά νιώθουν εξαιρετικά καταβεβλημένα από τις σκέψεις τους, ενώ αυτό μεταφράζεται στη συμπεριφορά τους στην καθημερινότητα σε ατέλειωτη αναποφασιστικότητα, επανάληψη συνομιλιών, φόβο για τα χειρότερα πιθανά σενάρια και γενικότερα σε πολύ άγχος που παίρνει διάφορες μορφές.

Τα παιδιά παγιδεύονται στον φαύλο κύκλο των σκέψεών τους, που είναι πολύ εξαντλητικός τόσο για εκείνα, όσο και για τους γονείς τους, οι οποίοι καλούνται να τα βοηθήσουν να ξεπεράσουν αυτή τη δυσαρμονία.

Ο στόχος ενός γονέα σε περιπτώσεις που τα παιδιά περνούν τη φάση της υπερανάλυσης, δεν είναι να εξαφανίσει το άγχος. Αυτό εκτός από δύσκολο, είναι και αχρείαστο, καθώς λίγο άγχος σε σωστές δόσεις πιθανόν και να μπορεί να μας προστατεύσει ή να μας κρατήσει σε εγρήγορση.

Όταν όμως το άγχος οδηγεί το παιδί σε δύσκολα μονοπάτια, μέσα στα οποία εκείνο παγιδεύεται, νιώθει αβοήθητο και φοβισμένο, τότε οι γονείς καλούνται να επέμβουν, ώστε να το σώσουν από αυτό που το βασανίζει.

5 τρόποι να τα προστατέψουμε από το overthinking

Δεν είναι εύκολο κάποιος να υπεραναλύει διαρκώς. Πόσω μάλλον ένα παιδί, που είναι ευαίσθητο και που καλείται να αντιμετωπίσει χίλιες δυο νέες καταστάσεις στη ζωή του. Υπάρχουν κάποιες στρατηγικές, τις οποίες μπορούν να ακολουθήσουν οι γονείς που τα παιδιά τους ταλαιπωρούν τον εαυτό τους υπεραναλύοντας τα πάντα, ώστε να τα βοηθήσουν να ξεφύγουν από αυτό τον φαύλο κύκλο σκέψεων και σεναρίων.

Ονόμασέ το για να το τιθασεύσεις

Όταν ένα παιδί αγχώνεται, ο εγκέφαλός του είναι σε διαρκή εγρήγορση, χωρίς να υπάρχει πάντα λόγος. Διδάξτε το παιδί σας να αναγνωρίζει και να ονομάζει τις αγχώδεις σκέψεις του. Δοκιμάστε, για παράδειγμα, να το κάνετε να δει τη σκέψη του ως σήμα πιθανού κινδύνου και όχι ως απόλυτη αλήθεια.

Οι σκέψεις δεν είναι γεγονότα

Πολλά παιδιά πιστεύουν ότι, αν σκέφτονται κάτι τρομακτικό, θα συμβεί. Διδάξτε τα να αμφισβητούν αυτή την ιδέα με ευγένεια, λέγοντάς τους πως αυτά που σκέφτονται, όπως ας πούμε πως θα αποτύχουν, δεν σημαίνει ότι θα γίνουν. Πως αυτά που σκεφτόμαστε είναι απλώς εικασίες και όχι βεβαιότητες. Αυτό τα βοηθά να αποστασιοποιηθούν από τις αγχωτικές σκέψεις τους.

Χρονοπρογραμματίστε το overthinking

Ίσως ακούγεται περίεργο, αλλά το να δίνετε στο άγχος ένα «παράθυρο χρόνου» μπορεί να βοηθήσει. Τι σημαίνει αυτό; Καθιερώστε 10 λεπτά την ημέρα ως «ώρα ανησυχίας», όπου το παιδί μπορεί να ζωγραφίσει, να γράψει ή να μιλήσει για ό,τι το απασχολεί. Μπορεί μέσα σε αυτό το διάστημα να κάνει σκέψεις για αυτά που το ανησυχούν, ακόμη και να τις καταγράφει.

Εκτός αυτής της ώρας, όμως, καθοδηγήστε το με ωραίο τρόπο, ώστε να στρέφει αλλού την προσοχή του. Αυτό του μαθαίνει να βάζει όρια στην υπερανάλυση των σκέψεών του και κατ’ επέκταση να τιθασεύει το άγχος του, αντί να κυριαρχείται από αυτό.

Μικρά πειράματα αυτοπεποίθησης

Η υπερανάλυση «τρέφεται» από την ανάγκη για σιγουριά. Βοηθήστε το παιδί να κάνει μικρά πράγματα, χωρίς να γνωρίζει όλες τις απαντήσεις από πριν. Για παράδειγμα, παροτρύνετέ το να επιλέξει ποια ρούχα θέλει να βάλει ή να αγοράσει αυθόρμητα. Αυτό θα μπορούσε να βοηθήσει το παιδί να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του και να μπορεί να διαχειρίζεται καλύτερα την αβεβαιότητα.

Δώστε παράδειγμα με τα λάθη σας

Τα παιδιά παρατηρούν πώς διαχειρίζεστε τις αποτυχίες σας. Όταν σας βλέπουν να κάνετε λάθος και αντί να πανικοβάλλεστε, να γελάτε ή να το διορθώνετε με ψυχραιμία, μαθαίνουν ότι τα λάθη είναι μέρος της εξέλιξης και όχι καταστροφή.

Δεν χρειάζεται να είστε τέλειοι για να βοηθήσετε ένα παιδί που υπεραναλύει. Αυτό που χρειάζεται, τόσο για να αντιμετωπίσετε αυτό όπως και οποιοδήποτε άλλο ζήτημα που απασχολεί το παιδί σας και διαταράσσει την ηρεμία του και την καθημερινότητά του, είναι να είστε παρόντες!