1. Τα δικά μου παιδιά πάντα θα με ακούν.  2. Τα δικά μου παιδιά δεν θα σκαλίσουν ποτέ τη μύτη τους.   3. Τα παιδιά μου δεν θα φερθούν ποτέ ανάγωγα σε δημόσιους χώρους 4. Τα παιδιά μου ποτέ δεν θα τρέξουν ανεξέλεγκτα σε πολυκαταστήματα και σούπερ μάρκετ.  5. Τα παιδιά μου ποτέ δεν θα τσακώνονται σε δημόσιους χώρους.   6. Τα δικά μου παιδιά ποτέ δεν θα χοροπηδήσουν στα έπιπλα.  7. Τα παιδιά μου ποτέ δεν θα σκουπίσουν τα λάδια στο μπλουζάκι τους, δε θα ταίσουν ποτέ με κρέμα την κούκλα τους και δε θα σκουπίσουν με την κουβέρτα τη μύτη τους. 8. Τα παιδιά μου θα λένε πάντα ευχαριστώ και παρακαλώ. 9. Τα παιδιά μου δεν θα χτυπούν, ούτε θα σπρώχνουν, ούτε θα φτύνουν τα άλλα παιδάκια. 10. Τα παιδιά μου δεν θα πετάνε ποτέ αντικείμενα πάνω στα νεύρα τους… Γιατί δε θα έχουν νεύρα Μετά έγινα μαμά. Και βέβαια αναθεώρησα τη λίστα μου. Να η καινούρια:  1. Τα παιδιά μου πάντα ακούν. Εκτός από τις φορές που δεν ακούν και πρέπει να τα βάλω τιμωρία για ν’ ακούσουν. 2. Τα παιδιά μου ποτέ δεν σκαλίζουν τη μύτη τους. Εκτός από τις φορές που είναι άρρωστα, μπουκωμένα, έχουν αλλεργικό συνάχι και εγώ επειδή ξέχασα τα χαρτομάντιλα καθαρίζω τη μύτη τους με το μπλουζάκι μου. 3. Τα παιδιά μου δεν φέρονται ποτέ ανάρμοστα σε δημόσιους χώρους, εκτός από τις φορές εκείνες που αρχίζουν να φωνάζουν στο μουσείο, το σινεμά, το θέατρο και το πολυκατάστημα, οπότε τα βουτάω και φεύγουμε. 4. Τα παιδιά μου δεν τρέχουν ανεξέλεγκτα σε πολυκαταστήματα και σούπερ μάρκετ, εκτός από μια φορά που εγώ δοκίμαζα ένα skinny τζην στα Η&Μ  και τα έχασα, και έτρεξα έντρομη στο σεκιούριτι κι εκείνα κρύβονταν στο διπλανό δοκιμαστήριο. 5. Τα παιδιά μου δεν τσακώνονται ποτέ σε δημόσιους χώρους. Εκτός από τις φορές που τα πιάνουν τα νεύρα τους και αρχίζουν να απαιτούν, σοκολάτα κι εγώ τους λέω όχι! 6. Τα παιδιά μου δεν χοροπηδάνε στα έπιπλα. Εκτός από τις στιγμές που θέλουν να πανηγυρίσουν για κάτι που συνέβη, δηλαδή μέρα παρά μέρα, κι εγώ τα απειλώ με την παντόφλα για να κατέβουν από τον καναπέ. 7. Τα παιδιά μου πάντα σκουπίζουν τα λάδια στο μπλουζάκι τους, πάντα ταίζουν με την κρέμα την κούκλα τους και σκουπίζουν τις μύξες τους με την κουβέρτα , γιατί είναι μωρά…, είναι νήπια… είναι παιδιά τέλος πάντων και σε όλα τα παιδιά αρέσει να λερώνονται…. 8. Τα παιδιά μου λένε πάντα ευχαριστώ και παρακαλώ. Εκτός από τις φορές που το ξεχνάνε και εγώ τους το θυμίζω (και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά). 9. Τα παιδιά μου δεν χτυπούν, ούτε σπρώχνουν, ούτε φτύνουν τα άλλα παιδάκια εκτός αν τα άλλα παιδάκια παίρνουν με το ζόρι τα παιχνίδια τους, κι εγώ δεν προλαβαίνω να τα χωρίσω. 10. Τα παιδιά μου δεν πετούν πράγματα πάνω στα νεύρα τους και δεν έχουν νεύρα. Εκτός από κάποιες φορές που εκνευρίζονται, θυμώνουν, δε μπορούν να διαχειριστούν το θυμό τους και πετάνε αυτοκινητάκια το ένα στο άλλο. Ε, στο κάτω-κάτω παιδιά είναι, τι να κάνουμε να τα σκοτώσουμε;