7 λόγοι που κάνουν τα δίχρονα αξιολάτρευτα!

Σίγουρα δεν είναι οι λίγες οι φορές που αναρωτιέστε τί πραγματικά έχουν στο μυαλουδάκι τους αυτά τα μικρά τρελούτσικα τερατάκια που καθημερινά «αναστατώνουν» τη ζωή σας με μοναδικά απίστευτες συμπεριφορές, άλλοτε διασκεδαστικές και άλλοτε πάλι εκνευριστικές έως και επικίνδυνες. Η νηπιακή ηλικία είναι πραγματικά η πιο διασκεδαστική ηλικία των παιδιών. Είναι η περίοδος εκείνη που ακούς από το στόμα τους απίστευτες εκφράσεις και επιχειρήματα και βιώνεις συμπεριφορές αστείες και γλυκές, μοναδικά αθώες και ειλικρινείς όσο και η προσωπικότητά τους. Εμείς σας δίνουμε 7 λόγους που κάνουν τα δίχρονα πραγματικά… απολαυστικά!

Ακόμα και ο Μπαμπινιώτης δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μαζί τους. Οι λέξεις που χρησιμοποιούν είναι πρωτότυπες, αστείες, καμιά φορά και δύσκολες. Άντε να καταλάβεις ότι η λέξη «γκογκολιός» είναι η αγκαλιά. Όμως, από την άλλη, δεν υπάρχει τίποτα  πιο γλυκό και χαριτωμένα αστείο από ένα πιτσιρίκι που προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί σου να προφέροντας τις λέξεις με τον δικό του τρόπο.

Είναι αγαπησιάρικα… τελεία και παύλα! Είναι γεμάτα από αγάπη, τρυφερότητα, αθωότητα, αυθορμητισμό, τα οποία μοιράζουν απλόχερα γιατί έτσι νιώθουν και έτσι επικοινωνούν μαζί σας. Θα τυλίξουν τα χεράκια τους γύρω σας, θα σας πιέζουν σφιχτά, θα χωθούν στην αγκαλιάς σας, θα σας γεμίσουν με φιλιά και θα κάνουν απίστευτη χαρά όταν σας βλέπουν να επιστρέφετε σπίτι από την δουλειά!

Σίγουρα και εμείς στην ηλικία τους το ίδιο θα αισθανόμασταν, απλά έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε για να μπορούμε να θυμηθούμε τι ήταν αυτό που μας έκανε να είμαστε ευτυχισμένοι με το «τίποτα». Έτσι και το δικό σας δίχρονο… στο άκουσμα και μόνο της ατάκας «Θέλεις να με βοηθήσεις στο μαγείρεμα;» είναι ικανό να κάνει πάρτι από την χαρά του.  Ένα απλό τουβλάκι ή ακόμα και ένα μικρό αυτοκινητάκι και μία μπαλίτσα είναι αστείρευτη πηγή ευτυχίας.  Αν θέλετε τώρα να τα  δείτε πραγματικά να ανακαλύπτουν την πιο ατίθαση, διασκεδαστική, πρωτόγνωρη και απολαυστική πλευρά του παιχνιδιού αλλά και του εαυτού τους, απλά αφήστε τα να παίξουν με την λάσπη. Τόσο απλό (και τόσο βρώμικο…δυστυχώς!

«Θέλω να φορέσω αυτό σου είπα»! Το πιτσιρίκι σας ανακαλύπτει τι του αρέσει και τι όχι και έχει λόγο στην εμφάνισή του. Διαλέγει π.χ. το μπλουζάκι με τα αρκουδάκια και επιμένει να το φορέσει «εδώ και τώρα». Μπορεί να δείτε το χειμώνα το παιδάκι σας να φορά το πουλόβερ του και χοντρές κάλτσες και από πάνω ένα… εμπριμέ κοντομάνικο πουκαμισάκι. Γιατί; … γιατί «έτσι»! Όσο για το αισθητικό αποτέλεσμα; Εξαρτάται από την έμπνευσή τους κάθε φορά!

«Εσένα τώρα η μούρη σου γιατί είναι μαύρη» είχα πει με απίστευτο θράσος αλλά και απορία σε ένα μαύρο κύριο που καθόταν απέναντί μας στο τρένο! Η μαμά ήθελε απλά, να ανοίξει η γη να την καταπιεί και το μόνο που έλεγε ήταν «συγνώμη» για την συμπεριφορά μου.  Ευτυχώς ο συνεπιβάτης μας είχε αίσθηση του χιούμορ και το μόνο που έκανε ήταν να γελάει μαζί μου.  Αργότερα βέβαια, όταν κατεβήκαμε από το βαγόνι, μου εξήγησε η μητέρα μου γιατί ήταν μαύρος και γιατί ήμουν αγενής αλλά τότε δεν μπορούσα να καταλάβω τι κακό είχα πει.. Η λέξη «τακτ» είναι άγνωστη λέξη για την ηλικία αυτή. Από την άλλη  είναι ακόμη μικρά για να φιλτράρουν τα ακούσματα και τις καταστάσεις και να επιλέγουν αυτά που πρέπει να πουν ή να κάνουν. Έτσι κι αλλιώς η παιδική αθωότητα εκ της φύσης της εξαγνίζει κάθε λέξη, γνώμη, συμπεριφορά (όταν βέβαια δεν καταλήγουν σε ακρότητες)  αποσπώντας από τους ενήλικες γνώστες του savoir faire μόνο χαμόγελα…

Μπορεί να μην κρατούν κακία αλλά είναι ικανά με τον τρόπο τους να σε κάνουν να μετανιώσεις για την χάρη που δεν τους έκανες.  Και ναι, διαθέτουν απίστευτη φαντασία γι’ αυτό.  Μπορούν να στήσουν ολόκληρη «θεατρική» παράσταση με μία ερμηνεία αντάξια υποψηφιότητας Όσκαρ. Το κλαψούρισμα, οι ψεύτικες κραυγές αγωνίας, τα κροκοδείλια δάκρυα και το παραπονιάρικο ύφος είναι τα δυνατά τους σημεία.  Το δικό σας δυνατό σημείο;  Εκείνη την στιγμή, απλά η υπομονή!

Εντάξει, η ηλικία των δύο ετών σίγουρα δεν είναι και η πιο εύκολη. Για την ακρίβεια είναι το τρενάκι του τρόμου (για εμάς τους γονείς βέβαια) που σταμάτησε μπροστά στο παιδάκι μας κι αυτό ανέβηκε όλο χαρά, για το πιο ξέφρενο ταξίδι, και δεν προβλέπεται να κατέβει για τα επόμενα 1 με 2 χρόνια… Κι αν αυτό φαίνεται πολύ, και μας τρομάζει η ιδέα της υπομονής που έχει…όρια, ας το ξανασκεφτούμε… Γιατί αυτό που μετράει πραγματικά είναι μόνο η χαρά της στιγμής, αυτής της στιγμής, όσο δύσκολη και φασαριόζικη κι αν είναι,  και το δώρο της παιδικής ηλικίας δυστυχώς έρχεται μόνο για μια φορά στη ζωή μας…