To ότι είμαστε όλοι, ο κάθε ένας από εμάς, μικρές ενώσεις, κρίκοι στην απέραντη αλυσίδα της ανθρωπότητας έχει χιλιοειπωθεί, κι είναι η μόνη μη μεταβλητή παράμετρος στη φυσική ανθρώπινη ιστορία, όσο υπάρχουν άνθρωποι…
Όσο υπάρχουν άνθρωποι… θα υπάρχει ελπίδα να αποκτήσουν συνάνθρωποί μας στις πιο μακρινές κι απρόσιτες γωνιές της γης τα πιο βασικά, τα αυτονόητα για τους περισσότερους από εμάς, δικαιώματα στη ζωή. Το δικαίωμα να μη ζεις μες στο απόλυτο σκοτάδι, όταν με μια εγχείριση ρουτίνας, αξίας μόλις 300 ευρώ, μπορείς να δεις το πρόσωπο της μητέρας και της αδελφής σου, το φως του ήλιου, τα χρώματα του κόσμου…
Όσο υπάρχουν άνθρωποι… που νοιάζονται και προσφέρουν, τα λόγια του μεγάλου μας ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου θα βρίσκουν πάντα αντίκρισμα…
«Ανάσκαψα όλη τη γη να σε βρω. Κοσκίνισα μες την καρδιά μου την έρημο, ήξερα πως δίχως τον άνθρωπο δεν είναι πλήρες του ήλιου το φως. Ενώ, τώρα, κοιτάζοντας μες από τόση διαύγεια τον κόσμο, μες από σένα – πλησιάζουν τα πράγματα, γίνονται ευδιάκριτα, γίνονται διάφανα – τώρα μπορώ ν’ αρθρώσω την τάξη του σ’ ένα μου ποίημα. Παίρνοντας μία σελίδα θα βάλω σ’ ευθείες το φως».
Η Σόνια και η Ανίτα είναι δύο αδερφές από ένα χωριό της Ινδίας. Και τα δύο κορίτσια είχαν την ατυχία να γεννηθούν τυφλές. Λύση υπήρχε και κόστιζε μόλις 300 δολάρια. Οι γονείς τους όμως ήταν είναι τόσο φτωχοί και δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν οικονομικά στο κόστος. Τα κορίτσια χάρη στη μη κερδοσοπική οργάνωση 20/20/20 κατάφεραν να δουν για πρώτη φορά στη ζωή τους. Στο βίντεο που ακολουθεί η σκηνή της… αποκάλυψης είναι συγκινητική. Η 12χρονη Σόνια και η 6χρονη Ανίτα είδαν για πρώτη φορά τη μαμά τους. Οι πρώτες λέξεις που ψέλισαν ήταν: «Μαμά, μαμά μπορώ να δω»! * Η μη κερδοσκοπική οργάνωση 20/20/20 έχει σκοπό την αποκατάσταση προβλημάτων όρασης σε παιδιά και ενήλικες από φτωχές περιοχές.
Δείτε το βίντεο που ακολουθεί χωρίς άλλα λόγια….