Πώς να μιλήσουμε στα παιδιά για μια σοβαρή ασθένεια μέσα στην οικογένεια

Τα παιδιά εξαρτώνται από τις οικογένειές τους για τα πάντα, επομένως η απώλεια ενός μέλους της οικογένειας είναι συχνά ο χειρότερος φόβος ενός παιδιού. Τα μικρά παιδιά συνήθως βιώνουν κρίσεις άγχους αποχωρισμού, όταν οι γονείς τους απλώς φεύγουν από το δωμάτιο. Συνεπώς, το να λέτε στα παιδιά ότι κάποιος στην οικογένεια έχει μια ασθένεια πρέπει να γίνεται με μεγάλη προσοχή κι ευαισθησία.

Προσφέρετε ήπια ειλικρίνεια

Να είστε ειλικρινείς. Τα παιδιά μαθαίνουν για σημαντικά θέματα όπως η εμπιστοσύνη και η ειλικρίνεια στην παιδική ηλικία. Είναι σημαντικό να είστε ειλικρινείς, ακόμα και όταν το θέμα είναι δύσκολο και επίπονο.

Μην ωραιοποιείτε την κατάσταση. Τα παιδιά είναι εκπληκτικά ανθεκτικά και όταν τους επιτρέπεται να κάνουν ερωτήσεις και ενθαρρύνονται να είναι ανοιχτά για τα συναισθήματά τους, πολλά μπορούν να χειριστούν τρομακτικές ειδήσεις όπως και οι ενήλικες. Αν και δεν υπάρχει λόγος να εξαλειφθούν οι ελπίδες των παιδιών ότι το άρρωστο μέλος της οικογένειάς τους θα αναρρώσει με κάποιο τρόπο, μην παραποιείτε τα γεγονότα.

Μην κρύβετε την ασθένεια. Κάθε οικογένεια πρέπει να αποφασίσει μόνη της πότε θα δώσει στα παιδιά πληροφορίες σχετικά με την ασθένεια ενός μέλους της οικογένειας καθώς και πόσες πληροφορίες, αλλά ποτέ δεν είναι συνετό να σιωπάτε για μια τόσο σοβαρή κατάσταση. Τα παιδιά είναι πολύ διορατικά και θα νιώσουν ότι κάτι δεν πάει καλά, ακόμα κι αν δεν ξέρουν ακριβώς τι είναι. Η δημιουργία ενός περιβάλλοντος ειλικρίνειας θα τους βοηθήσει όχι μόνο να επεξεργαστούν τα αρχικά νέα, αλλά και να αντιμετωπίσουν τα συνεχή συναισθήματά τους.

Παρέχετε τις κατάλληλες πληροφορίες και να είστε διαθέσιμοι

Λάβετε υπόψη το επίπεδο ωριμότητας. Τα πολύ μικρά παιδιά χρειάζονται μόνο τις πιο απλές πληροφορίες για την ασθένεια ενός μέλους της οικογένειας. Τα μεγαλύτερα παιδιά και οι έφηβοι είναι πιθανό να απαιτούν πιο λεπτομερείς πληροφορίες και μπορεί να έχουν πολλές ερωτήσεις, ειδικά αφού έχουν χρόνο να επεξεργαστούν τις ειδήσεις.

    Καθορίστε μια πολιτική «ανοιχτών θυρών». Κατά την αρχική συζήτηση, τα παιδιά – ανεξάρτητα από την ηλικία τους- πρέπει να γνωρίζουν ότι μπορούν να επιστρέψουν με τις ερωτήσεις και τις ανησυχίες τους ανά πάσα στιγμή κι ότι είναι ελεύθερα να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.

    Αφιερώστε χρόνο για να ελέγξετε πώς το διαχειρίζονται. Όταν οι οικογένειες βρίσκονται σε αναταραχή, όπως συμβαίνει συχνά σε περιόδους σοβαρής ασθένειας, τα παιδιά μπορεί μερικές φορές να αισθάνονται χαμένα και μπορεί να διστάζουν να ζητήσουν βοήθεια. Επομένως, εναπόκειται στους ενήλικες στη ζωή τους να βεβαιωθούν ότι τα καταφέρνουν όσο το δυνατόν καλύτερα.

Κάντε τους ερωτήσεις

Διαβεβαιώστε τα ότι οι ανάγκες τους θα ικανοποιηθούν. Τα μικρά παιδιά μπορεί να ανησυχούν για το πώς η ασθένεια θα επηρεάσει την καθημερινότητά τους. Μπορεί να αναρωτιούνται ποιος θα μαγειρέψει τα γεύματά τους, θα τους βοηθήσει με τις σχολικές εργασίες και θα τους βάλει για ύπνο. Δεν είναι εγωιστές, είναι απλώς παιδιά. Τα παιδιά συχνά ευδοκιμούν στη ρουτίνα, επομένως παράγοντες που διαταράσσουν την καθημερινότητά τους μπορεί να προκαλέσουν σημαντικό άγχος. Απαντήστε στις ερωτήσεις τους με συμπόνια.

    Βοηθήστε τα να βρουν απαντήσεις. Τα μεγαλύτερα παιδιά είναι πιθανό να κάνουν τις πραγματικά δύσκολες ερωτήσεις. Συχνά ανακύπτουν θέματα πίστης και μεταθανάτιας ζωής. Τα παιδιά μπορεί επίσης να ρωτήσουν για συγκεκριμένες θεραπείες, παρενέργειες και ένα χρονικό πλαίσιο για το πόσο καιρό έχει ακόμη με το άρρωστο μέλος της οικογένειας. Μερικές φορές οι απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις δεν είναι άμεσα διαθέσιμες. Εάν συμβαίνει αυτό, διαβεβαιώστε τα παιδιά ότι θα τα βοηθήσετε να κάνουν την απαραίτητη έρευνα ή θα τα κατευθύνετε σε κάποιον που μπορεί να είναι σε θέση να τους προσφέρει βοήθεια.

Μετριάστε τους φόβους τους

Παρηγορήστε τα. Το άκουσμα των ειδήσεων της ασθένειας είναι βέβαιο ότι θα γεννήσει ένα ευρύ φάσμα συναισθημάτων στα παιδιά, το μεγαλύτερο από τα οποία μπορεί να είναι ο φόβος. Τα παιδιά χρειάζονται διαβεβαίωση ότι θα βοηθηθούν σε αυτή τη διαδικασία και ότι τα συναισθήματά τους είναι φυσιολογικά.

    Να είστε ιδιαίτερα προσεκτικοί. Το κλάμα είναι συνηθισμένο, αλλά δεν παρουσιάζουν όλα τα παιδιά τόσο εμφανή συμπτώματα που είναι λυπημένα ή ανήσυχα. Κάποιοι μπορεί να συμπεριφέρονται άσχημα, να απομονώνονται ή να εκδηλώνουν ξεσπάσματα θυμού. Τα παιδιά θα χρειαστούν επιπλέον προσοχή όταν μέλη της οικογένειάς τους είναι άρρωστα. Το πένθος ξεκινά όταν οι οικογένειες μαθαίνουν για πρώτη φορά ότι υπάρχει ένα πρόβλημα, αλλά δεν υπάρχει καθορισμένο χρονοδιάγραμμα για το πότε θα τελειώσει.